Γιατί λοιπόν τα ξέρεις όλα;

Εγώ τα ξέρω όλα" μετάφραση "εγώ έχω την ανάγκη να τα ξέρω όλα" ή αλλιώς "εγώ έχω την ανάγκη να δείξω σε όλους πως τα ξέρω όλα". Αν από την άλλη, θεωρήσουμε ως δεδομένο ότι η προσπάθεια για να συνεχίσουμε να μαθαίνουμε και να βελτιώνουμε τον εαυτό μας, προέρχεται ακριβώς από την παραδοχή πως δε γνωρίζουμε πολλά, θα μπορούσε κανείς να δει την παραπάνω δήλωση από μια διαφορετική οπτική γωνία.

Θα μπορούσε πια να ακούει κάτι βαθύτερο ως νόημα.

Όχι πια "εγώ τα ξέρω όλα", αλλά "εγώ είμαι αποφασισμένος να μη μάθω τίποτε καινούργιο για εμένα". Και γιατί δεν θα ήθελε κάποιος να μάθει κάτι καινούργιο άραγε;

Υπάρχει κάτι που τον φοβίζει;

Είναι απλά το άγνωστο; Ή μήπως έχει την ανάγκη να κρατηθεί πεισματικά από συγκεκριμένα στοιχεία του και να απορρίψει όλα τα υπόλοιπα;

Όλα εκείνα που τον ενοχλούν στον εαυτό του και ως δια μαγείας έχει "εξαφανίσει" μέσα του, μέσα από την διαδικασία της απόλυτης γνώσης που έχει χτίσει ως ψευδαισθητική εικόνα και κρατιέται από αυτήν.

Άραγε πως θα ήταν ο άλλος του εαυτός; Εκείνος που θα παραδεχόταν πως δε γνωρίζει και πολλά και πως θα ήθελε να μάθει όσο περισσότερα γίνεται στο ταξίδι της ζωής;

Εκείνος που θα αποδεχόταν και την κακή εικόνα του εαυτού του. Εκείνος που λυτρωτικά δε θα ένιωθε ανά πάσα στιγμή απορριπτέος αν και εφόσον άφηνε όλα εκείνα τα κατά τη γνώμη του άσχημα κομμάτια του εαυτού του να βγουν στην επιφάνεια;

Και τελικά αποζητάς ανθρώπους γύρω σου που να αποδέχονται όλα όσα επιθυμείς να είσαι, ή ανθρώπους που θα αποδεχτούν όλα όσα πραγματικά είσαι;

Κατά βάθος ήδη έχεις απορρίψει τον εαυτό σου, πολύ πριν το κάνουν οι άλλοι για εσένα.

Τι σχέση έχει, θα πει κανείς σε αυτό το σημείο, η απόρριψη με την παντογνωσία; δεν έχει άραγε; Όταν ο άνθρωπος αισθάνεται σημαντικός, έχει γνωρίσει την αγάπη και έχει ζήσει στην ασφάλεια, το μετέπειτα ταξίδι το αντιλαμβάνεται σαν την ευκαιρία να βιώσει, να αισθανθεί, να μάθει.

Και όλα αυτά γιατί δεν έχει περιττά άγχη να τον διακατέχουν. Δε νοιώθει την ανάγκη να αποδεικνύει κάτι στους άλλους και στον ίδιο. Δεν απορρίπτει τον εαυτό του και δε χρειάζεται κατ' επέκταση να ασχοληθεί καθόλου με τέτοια ζητήματα. Δε βιώνει ως δυσφορικό το γεγονός πως δεν τα γνωρίζει όλα και επιθυμεί να μάθει περισσότερα.

Όταν από την άλλη έχει την ανάγκη να αποδεικνύει στον εαυτό του και στους άλλους, πόσο πολλά γνωρίζει και πως η περαιτέρω γνώση αφορά μόνο τους άλλους και πως ο ίδιος μόνο να μάθει στους άλλους μπορεί, τότε κάτι συνέβη κάποτε.

Δεν πήρε όσα θα ήθελε να πάρει ως ασφάλεια και αγάπη και προσπαθεί να ξεχάσει πόσο πολύ μέσα του απορρίπτει τον εαυτό του. Και δίχως να το καταλαβαίνει το μόνο με το οποίο ασχολείται είναι να ξεχάσει κάτι τέτοιο. Και όχι μόνο να ξεχάσει ο ίδιος, αλλά να δείξει και σε όλους τους άλλους πόσο σημαντικός είναι.

Μα δε θα βρει ποτέ την ικανοποίηση που ψάχνει μέσα από τους άλλους. Αν έφερνα μια εικόνα, θα έμοιαζε ακραίο. Είναι σα να περιπλανιέται ανάμεσα στον κόσμο φωνάζοντας απεγνωσμένα "αγαπήστε με", "αποδεχτείτε με", "δώστε μου αξία".

Όχι. Δεν είναι εκεί η λύση. Η λύση βρίσκεται μέσα μας.

Όσο όμως απλά προσπαθούμε να ξεχάσουμε τι συμβαίνει εντός μας, η ψευδαίσθηση της παντογνωσίας, θα είναι πάντα κατά βάθος ο φόβος του να μη μάθουμε τίποτε καινούργιο που μπορεί να ταράξει την ευαίσθητη ισορροπία μας.

Γιατί λοιπόν τα ξέρεις όλα; Γιατί πρέπει να τα ξέρεις όλα; Αναρωτήσου...