Όταν είμαστε σε εγρήγορση (ξύπνιοι, ενεργοί στον έξω κόσμο) υπάρχει μια συνεχής αμφίδρομη επικοινωνία με τον έξω κόσμο. Αντιλαμβανόμαστε, την ύπαρξή μας μέσα στο περιβάλλον, το περιβάλλον, και αντιδρούμε στις καταστάσεις που μπαίνουν στο πεδίο συνειδητοποίησής μας. Αυτή η Λειτουργία της Αντίληψης πραγματοποιείται από τη Διάνοια με τη βοήθεια των αισθήσεων και συνίσταται σε μια εσωτερίκευση των γεγονότων στον εξωτερικό κόσμο, σε μια συμβολική αναπαράσταση στη νόηση, σε μια «κατανόηση» των πραγμάτων. Αντιλαμβανόμαστε, κατανοούμε, καταλαβαίνουμε. Φυσικά χρειάζεται να υπάρχουν πρωτογενείς πληροφορίες μέσω των αισθήσεων για να επιτευχθεί η αντίληψη, αλλά η αντίληψη ως φαινόμενο είναι μια καθαρά εσωτερική διανοητική διαδικασία.
Η αντίληψη ως νοητική διαδικασία είναι αληθινή όταν απεικονίζει (στο νοητικό πεδίο) αυτό ακριβώς που συμβαίνει, τη στιγμή που συμβαίνει. Είναι δηλαδή πραγματικό όταν λαμβάνει χώρα στο απόλυτο παρόν, τη Ρέουσα Στιγμή, και με τα άμεσα υπάρχοντα δεδομένα και χωρίς να αλλοιώνεται από άλλους παράγοντες (δηλαδή πρόσθετη επεξεργασία που λέμε «σκέψη», ή μνήμες). Με άλλα λόγια, η Αντίληψη είναι μια Ζωντανή Διαδικασία και μόνο όταν είναι Ζωντανή (και όχι «φορτωμένη» με πρόσθετα) αποκαλύπτει τι είναι, τι συμβαίνει.
Όταν η Αντίληψη είναι Ζωντανή, δηλαδή εκδηλώνεται στο απόλυτο παρόν και με τα πραγματικά στοιχεία, είναι μια καθαρή λειτουργία που λειτουργεί σε ένα ενιαίο πεδίο επίγνωσης που αγκαλιάζει τα πάντα: Αντιλαμβανόμαστε αυτό που συμβαίνει, αυτή τη στιγμή, τίποτα άλλο. Είναι ακριβώς η «στρέβλωση» της Αντίληψης (προσθήκη «σκέψης», μνήμης, δηλ. «επεξεργασία») που δημιουργεί τη «διάσπαση του πεδίου», τη δυαδικότητα κλπ. Είναι ακριβώς η «σκέψη» που δημιουργεί απολιθωμένες αντιλήψεις, εγώ, χωρισμός, δυαδικότητα κλπ. Θα δούμε πώς και γιατί συμβαίνει αυτό.
Στην πορεία της μακρόχρονης εξέλιξής του ο άνθρωπος έμαθε, και διδάσκει στις νέες γενιές να «αυτοματοποιούν» τη λειτουργία της Αντίληψης. Για πολλούς λόγους, επιβίωση, εξοικονόμηση ενέργειας, καλύτερη διαχείριση ενέργειας και δραστηριοτήτων κλπ. Ο "Αυτοματισμός" είναι καλός και χρήσιμος, αλλά σε σημείο που διατηρούμε τον "έλεγχο", αλλιώς μας "κοιμίζει", μας κάνει "αυτόματους", " όρθιους κοιμώμενους». Έτσι, ο άνθρωπος (κατά τη διαδικασία του «αυτοματισμού») κάνει σταθερές εικόνες των πραγμάτων, του περιβάλλοντος, των πραγμάτων κ.λπ. Φτιάχνει μια σταθερή εικόνα του εαυτού του (με βάση τη «σύνδεσή» του με το σώμα, την εξάρτησή του από το σώμα, επιβίωση στον εξωτερικό κόσμο κ.λπ.) και τον διαχωρίζει από το περιβάλλον, ώστε να μπορεί να ενεργεί καλύτερα κλπ. Έτσι, όταν ο άνθρωπος λέει ότι είναι σε εγρήγορση, ότι αντιλαμβάνεται, στην πραγματικότητα εργάζεται μέσω του αυτοματοποιημένου συστήματος που έχει χτίσει, μέσα από έτοιμα νοητικά μοτίβα και λειτουργεί αυτόματα παρατηρώντας μόνο τις όποιες αλλαγές στο περιβάλλον, και μόνο αυτές που τον ενδιαφέρουν. Είναι εντελώς βυθισμένος στον «προσωπικό» του κόσμο.
Αν ο άνθρωπος έχει επίγνωση ότι όλα αυτά τα νοητικά πρότυπα (ο «κόσμος», το εγώ, η δυαδικότητα και όλα τα υπόλοιπα) είναι τεχνητές κατασκευές «σκέψης», μπορεί να τα χρησιμοποιήσει «συμβατικά» χωρίς να συγχέει την Πραγματικότητα με όλες τις τεχνητές κατασκευές της «σκέψης». Ζει Συνειδητά χρησιμοποιώντας τα «εργαλεία» της νόησης, και τις αισθήσεις, χωρίς να παραπλανηθεί. Όταν όμως αντιλαμβάνεται όλα αυτά τα νοητικά κατασκευάσματα ως πραγματικότητες τότε αντιλαμβάνεται μια ψεύτικη εικονική πραγματικότητα. Όπου υπάρχουν αντιλήψεις, κατασκευές «σκέψης» οι άνθρωποι βλέπουν ουσίες, «πραγματικά» αντικείμενα.
Και ενώ στην πραγματικότητα Ζούμε μέσα σε ένα Συμπαντικό Ενεργειακό Πεδίο, που εκδηλώνεται σε διάφορες διαστάσεις (κόσμους) παραμένοντας πάντα Ενωμένοι, εμείς ως όντα κάνουμε διαχωρισμούς, απομονώνουμε την Ενέργεια σε «κομβικά σημεία» (δημιουργώντας μια «ειδική παρουσία») και συμπεριφερόμαστε ως αν η αντίληψη της δυαδικότητας είναι ο πραγματικός κόσμος. Όπου όλα σχετίζονται, και το μέσα και το έξω είναι ένας τεχνητός διαχωρισμός, βλέπουμε ξεχωριστές καταστάσεις ύπαρξης, ξεχωριστές οντότητες, αλληλεπίδραση κ.λπ.
Όντας μέσα σε αυτήν την κατασκευασμένη αντίληψη, ο άνθρωπος ζει μέσα στη δυαδικότητα, στον χωρισμό. Το τι βιώνει ο άνθρωπος, η καθημερινή εμπειρία, καθορίζεται από τρεις διακριτούς (για την ανθρώπινη αντίληψη) όρους: το Υποκείμενο, η δράση της αντίληψης, τα αντικείμενα.
Καθώς αυτή η αντίληψη είναι μια ψευδής, τεχνητή κατασκευή της «σκέψης», ο άνθρωπος (μέσα στη θρησκευτική παράδοση) έχει χρησιμοποιήσει πρακτικές, τεχνικές, για να υπερβεί τη δυαδικότητα, την πλάνη της «σκέψης». Ο διαλογισμός (στο επίπεδο της δυαδικότητας) είναι η «συγκέντρωση» (του Υποκειμένου) σε ένα αντικείμενο, η εμβάθυνση της διαδικασίας, για να φτάσει στη «νέα αντίληψη» του αντικειμένου ως ζωντανό γίγνεσθαι, τώρα, (να πάψει να είναι αυτοματοποιημένο διανοητικό απολίθωμα). Το Samadhi που επιτυγχάνεται (όταν επιτυγχάνεται) οδηγεί ακριβώς στην απελευθέρωση της λειτουργίας του νου από τη «σκέψη» (η οποία βασίζεται στην άμεση αντίληψη), από νοητικές εντυπώσεις, νοητικές σταθερές και μας αποκαλύπτει έναν αληθινό ολοζώντανο κόσμο που ρέει τη στιγμή, στο οποιαδήποτε στιγμή. Αυτή είναι η Μία Πραγματικότητα.
Αν προσέξουμε θα παρατηρήσουμε ότι, κατά τη διάρκεια του διαλογισμού, η επίγνωση (προσοχή, το κέντρο βάρους της συνείδησης) «μετατοπίζεται» από το αντικείμενο στη διαδικασία της αντίληψης (κατά την εμβάθυνση της προσοχής μας) και οδηγεί σε μια διευρυμένη αντίληψη της παρουσίας μας η οποία περιλαμβάνει το αντικείμενο. Είμαστε «ένα» με το αντικείμενο. Δεν υπάρχει χωρισμός. Αυτή είναι η Εμπειρία του Ενοποιημένου Πεδίου.
Επομένως, η πρακτική του διαλογισμού συγκέντρωσης οδηγεί σε αληθινή εγρήγορση κατά τη διαδικασία αντίληψης του εξωτερικού κόσμου. Η αντίληψη αυτού που συμβαίνει, εδώ, τώρα, οδηγεί στην Αντίληψη ενός Ενιαίου Πεδίου Επίγνωσης, όπου δεν υπάρχουν διαχωρισμοί υποκειμένου-αντικειμένου, δυαδικότητα, οδηγεί σε ένα Πλήρως Ενοποιημένο Πεδίο Ύπαρξης.
Σίγουρα, αυτό που πετυχαίνουμε συμβαίνει στο επίπεδο της αντίληψης του εξωτερικού κόσμου. Και αυτό είναι το Πρώτο Στάδιο, των Τριών Σταδίων του Διαλογισμού Συγκέντρωσης. Και αυτή η εγρήγορση που κατακτάμε είναι το Πρώτο Εξωτερικό Σαμάντι. Είναι η απελευθέρωση της αντίληψης του εξωτερικού κόσμου από τη «σκέψη».
Η «Διαδικασία» πρέπει να «επαναληφθεί» σε ένα πιο εσωτερικό επίπεδο, σε ένα εσωτερικό επίπεδο, στο επίπεδο της νόησης, όπως θα δούμε παρακάτω, για να απαλλαγεί η διάνοια από τη «σκέψη».
Και ακόμα πιο βαθιά, στο πιο εσώτερο επίπεδο, η Συνείδηση θα πρέπει να απελευθερωθεί από την «ψευδή μνήμη».
Αυτός ο τρόπος που περιγράψαμε είναι ο Έμμεσος Τρόπος για να φτάσουμε στην Αφύπνιση. Θεωρεί το Υποκείμενο ως «αληθινό» σημείο, τον διαχωρισμό υποκειμένου-αντικειμένου, και προσπαθεί, μέσω της τεχνικής, να ξεπεράσει τη δυαδικότητα.
Υπάρχει ένας πιο άμεσος τρόπος για να φτάσετε στην εγρήγορση, το Ενιαίο Πεδίο Αντίληψης, όπου δεν υπάρχει υποκείμενο-αντικείμενο, παρατηρούμενος-παρατηρητής αλλά μόνο Παρατήρηση.
Να Παρατηρείς με πλήρη προσοχή, που σημαίνει Μέγιστη Ενέργεια, Χωρίς Προσπάθεια (που θα σήμαινε «σκέψη») τι συμβαίνει: Να δεις ότι ο παρατηρητής, το υποκείμενο, το εγώ, δεν είναι παρά ένα κατασκεύασμα της «σκέψης», καθώς είναι όλο το άλλα πράγματα «σκεπτόμαστε». Η κατασκευή ενός ξεχωριστού εαυτού, η υιοθέτηση αυτής της αντίληψης, η υιοθέτηση της δυαδικότητας και η διάκριση από τα πράγματα, είναι μια ψεύτικη κατασκευή. Βλέποντάς το, καταλαβαίνοντας τι σημαίνει να το κατασκευάζεις, τι σημαίνει να θέλεις να σώσεις κάτι ψεύτικο, απλώς αφήσαμε όλη αυτή την ανοησία. Δεν υπάρχει πραγματικός εαυτός για να σώσουμε, μόνο η «φαντασία» μας υπάρχει. Απλώς παρατηρώντας. Υπάρχει απλά Παρατήρηση. Ο παρατηρητής εξαφανίστηκε. Το πεδίο της επίγνωσης είναι ενοποιημένο.
Η συνείδηση είναι Ζωντανή και μας πληροφορεί μόνο για το τι υπάρχει, τι συμβαίνει τη στιγμή που ρέει. Ζούμε στο Απόλυτο Παρόν, σε πραγματικό χρόνο.
Η επίτευξη εγρήγορσης σε αυτό το επίπεδο, που περιλαμβάνει και τα τρία στάδια του διαλογισμού συγκέντρωσης, είναι η εγρήγορση στο εξωτερικό πεδίο ή η αντίληψη του εξωτερικού κόσμου ως ενοποιημένου πεδίου. Υπάρχουν επίσης Βαθύτερα Πεδία Εμπειρίας, αυτό της Απρόσωπης Ύπαρξης, και αυτό της Πλήρους Αντανάκλασης του Πραγματικού... Και Πέρα από Όλα Αυτά το Πραγματικό.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου