Ελευθερία· αυτή η άγνωστη. Ελευθερία· η σωτήρια. Ελευθερία· η κατακριτέα. Ελευθερία· η αναγκαία. Κι όμως, η ελευθερία κατηγοριοποιείται, διχάζει, ζητά εκτόνωση, απαιτεί τα δικαιώματά της, αλλά παράλληλα χαρίζει και τα χρωστούμενά της. Τα κάνει χάρισμα σε όσους αρνούνται να τη σεβαστούν. Δε θαμπώνεται από παρηγοριά εφήμερη μα ούτε κι από μόνιμη στέγη, γιατί δε δέχεται να μείνει φυλακισμένη.
Ο σκοπός της είναι ξεκάθαρος και ειπωμένος φωναχτά και με αγέρωχη διαύγεια. Θα το σκάσει κι ας γίνει παρεξήγηση. Θα εκτεθεί, φτάνει να ξέρει πως ως την ώρα που θα πέφτει ο ήλιος, πριν καλά-καλά νυχτώσει, θα έχει ξεμπερδέψει με τους διακανονισμούς και θα έχει κερδίσει το μερίδιό της άξια, γιατί αλλιώς ο ήλιος δε δύει.
Ναι, τόσο απόλυτοι είναι οι ελεύθεροι άνθρωποι. Άπαξ και μάθουν στην ανεξαρτησία τους, δεν τους συμβιβάζεις. Τρομάζεις μαζί τους. Τρομάζεις γιατί δεν ξέρεις πώς θα αντιδράσουν και πού θα βρεθούν την επόμενη μέρα. Τρομάζεις που θα σου ξεφουρνίσουν ακριβώς ό,τι έχουν στο μυαλό τους, έτσι αυτόματα χωρίς καμουφλάζ και λουλουδάκια τριγύρω.
Δε θα παρέμβουν να εμποδίσουν τις επιλογές των άλλων σκόπιμα, δε θα ζητήσουν ανταλλάγματα για την προσφορά τους, δε θα στριμώξουν τη νοοτροπία τους σε ηθικούς φραγμούς ασφάλειας, δε θα κολακέψουν με κοπλιμέντα την ανασφάλεια των ετοιμόλογων κριτών που κάθονται σε κούφια βάθρα, δε θα περιορίσουν τα όνειρά τους σε κοινωνικά καλούπια με στερεοτυπικές δομές και καλοσχηματισμένες υποσχόμενες θεωρίες.
Η ελευθερία, ίσως, τρομάζει εκείνους που δεν την τόλμησαν. Που προτιμούν να μένουν «τίμιοι» κι ας έχουν μόνιμα οι αξίες τους εκπτώσεις. Λες κι η σκανταλιά τους αθωώνεται όσο περισσότερο κατακρίνουν το σφάλμα των διπλανών τους. Που αρνήθηκαν να εκθέσουν την αδυναμία τους και τοποθέτησαν βαρίδια στα πέλματα των ελεύθερων για να φτάσουν πάτο, μήπως καταφέρουν τελικά οι ίδιοι να ψηλώσουν παραπάνω.
Οι ελεύθεροι άνθρωποι όταν γελούν σκεπάζουν με το κέφι τους την πόλη. Κι οι υπόλοιποι τους βλέπουν και απορούν με την χαρά τους. Δικάζουν την απόλαυσή τους λέγοντάς τη σπατάλη, θυμώνουν με την αισιοδοξία τους παρεξηγώντας τη για χαζομάρα, κρίνουν την ιστορία τους θεωρώντας τους ανήθικους, γελούν με τις απόψεις τους φωνάζοντάς τους τρελούς.
Κι ίσως οι ελεύθεροι άνθρωποι είναι τρελοί. Ποιος λογικός θα τολμούσε να εκθέσει τα ακαταλαβίστικα όνειρά του σε κοινή θέα χωρίς να ντραπεί, χωρίς να δώσει λογαριασμό, χωρίς να χασομερήσει με κακόβουλες νοοτροπίες; Ποιος θα αντιμετώπιζε κατά μέτωπο τον εχθρό χωρίς πανοπλία, με κανένα αιχμηρό όπλο, αλλά με μοναδικό ακλόνητο προστατευτικό την ακεραιότητά του;
Όσοι ζουν πιο ελεύθερες ζωές είναι που δε χώρεσαν στο καλούπι του τετριμμένου κόσμου. Είπαν να ορίσουν μια δική τους διαδρομή όχι επίτηδες, αλλά γιατί ο μόνος λόγος για να αντέξουν τη μοίρα τους –κάτω από συνθήκες πίεσης– ήταν να αφεθούν, δημιουργώντας έναν δικό τους κόσμο. Αντέχουν τα κενά και τις αδυναμίες τους, πιο πολύ γιατί δε θα δώσουν περιθώριο στον εαυτό τους να βουλιάξει στον συμβιβασμό μιας σοβαροφάνειας. Έχουν μια ανεξαρτησία ιδιαίτερη που πολλές φορές αγχώνει εκείνους που αρκέστηκαν να εμπιστεύονται μόνο τα εξωτερικά στηρίγματα και δεν προσπάθησαν να προχωρήσουν χωρίς να κρατιούνται από πουθενά αλλού, παρά μονάχα απ΄την εσωτερική τους δύναμη.
Η ελευθερία παρεξηγείται. Γιατί σπάνια αιχμαλωτίζεται ξανά κι αυτό πολλές φορές θυμώνει. Κι όσοι αρνήθηκαν να την καταλάβουν βρέθηκαν να ξοδεύονται σε εικασίες απαρηγόρητες. Μπορεί όσοι έμαθαν να ζουν πιο ελεύθερα να προσπαθούν πολύ να δικαιολογήσουν τη νοοτροπία τους, αλλά είναι φορές που οι δικαιολογίες είναι περιττές και όλοι μας κάπως κουρασμένοι με τις αναλύσεις και τις κόντρες.
Κι αν σε κρίνουν επειδή εκφράζεσαι όπως εσύ νομίζεις, να τους πεις ένα μεγάλο «ευχαριστώ». Όχι επειδή έχουν το δίκιο με το μέρος τους, αλλά επειδή εσύ δε βρίσκεσαι με το μέρος το δικό τους. Ξεχωρίζεις, καταφέρνεις να προχωρήσεις με τη μοναδική κι ασύγκριτη συντροφιά της ελεύθερης βούλησής σου και με την προσδοκία να γνωρίσεις τα βαθύτερα και συνάμα ύψιστα κομμάτια του εαυτού σου.
Να είσαι ευγνώμων που παραμένεις ελεύθερος.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου