Μία παραβολή, ένα παραμύθι γιά μεγάλα παιδιά.
Κάθε μέρα, με την γέννησή της, την πορεία της, τις έγνοιες του πρωινού, τις χαρές και τις λύπες του απομεσήμερου, την κούραση και το στοχασμό του δειλινού και το τέλειωμά της, στην αγγαλιά της νύχτας...μοιάζει με τη ζωή...
Κι η ζωή, με τις έγνοιες στο πρωινό της νιότης, τις χαρές και τις λύπες στο απομεσήμερο της ενηλικίωσης, το στοχασμό στο δειλινό της ωριμότητας και τον απολογισμό στη νύχτα των γηρατειών... μοιάζει με την αιωνιότητα...
Κι η αιωνιότητα, σαν τον «τόπο των παραμυθιών» της παιδικής μας φαντασίας, όπου όλα είναι θαυμαστά... μοιάζει με μία πορεία στην αληθινή ζωή των ονείρων της ανθρωπότητας... μία πορεία στον ουρανό της πιό βαθιάς αγάπης της πιό μεγάλης λαχτάρας γιά το Αληθινό, το Πραγματικό... μιά πορεία που δεν τελειώνει ποτέ...
Το Πρωινό
Το πρωινό της μέρας, της ζωής, της αιωνιότητας, ο άνθρωπος απορροφιέται και ταυτίζεται με όλα όσα συμβαίνουν... τα βλέπει όλα σημαντικά, αγωνιά προβληματίζεται γιά τον εαυτό του, την ζωή του, τις σχέσεις του, την πορεία του στο χρόνο... Είναι τόσο νέος κι ακόμα δεν ξέρει να ξεχωρίσει την αλήθεια από το ψέμα... Πάντα, κάθε πορεία, έχει τις εμπειρίες της, τα κέρδη και τις ζημιές της, τη διέξοδο ή τα αδιέξοδά της... Και γιά τους πιό πολλούς ανθρώπους έρχεται η στιγμή που θα πρέπει να διαλέξουν τι αξίζει πραγματικά... αναρωτιούνται τι νόημα έχουν όλα αυτά... κι αν πέρα από όλα αυτά υπάρχει κάτι βαθύτερο... Πάντα, κάθε επιφάνεια, κρύβει ένα Βάθος... συχνά απρόβλεπτο, συχνά παράξενο, συχνά θαυμαστό, κι απέραντο...
Το Απομεσήμερο
Κάποιοι άνθρωποι (όχι όλοι), αργά ή γρήγορα, κατανοούν ότι πέρα από την επιφάνεια της ζωής στην οποία κινούνται οι περισσότεροι άνθρωποι, υπάρχει κάτι Άλλο... Το αναζήτησαν πολλοί, και σοφοί και ανόητοι, και ειλικρινείς και ψεύτες, και καλοί και κακοί.. Αλλά όσο το ψάχνεις τόσο Αυτό είναι απόμακρο... Είναι πάνω από τις δυνάμεις σου, τις μικρές ανθρώπινες δυνάμεις της σκέψης, των αισθήσεων... Κατανοείς ότι, ίσως δεν θα έπρεπε να ψάχνεις εκεί που έχει φως, αλλά εκεί που πραγματικά βρίσκεται Αυτό που ψάχνεις... Μέσα σου...
Το Απόγευμα
Μονάχα στην Σιωπή ακούγεται ο ήχος... Μονάχα στον άδειο χώρο σχηματίζονται οι μορφές... Μονάχα στον καθαρό νου ανατέλει η αλήθεια... Μονάχα στην καθαρή καρδιά γεννιέται η αγάπη... Αν δεν ξαναγεννηθείς πνευματικά, να αδειάσεις όλα τα σκουπίδια από τον νου σου πως θα ξεκινήσεις να βρεις την Αλήθεια;... Αν δεν λύσεις όλες τις άγκυρες που σε δένουν στην παλιά ανόητη ζωή σου πως θες να αρμενίσεις στην θάλασσα των ονείρων σου; Αν δεν πετάξεις από τα φτερά σου τις μνήμες, τις συνήθειες, το παρελθόν, πως θες να ανυψωθείς στον καθαρό ουρανό της ζωής σου, πως θες να διασχίσεις την απεραντωσύνη της αληθινής ύπαρξης, ελεύθερος στο Άπειρο;... Έρχεται η ώρα, αργά στο απόγευμα της μέρας, στο απόγευμα της ζωής, στο απόγευμα της αιωνιότητας, που κατανοείς ότι όλα, όλη η πορεία, όλη η αναζήτηση, ήταν απλά κνήσεις του μυαλού σου, σκιές του μυαλού σου, όνειρο και ξύπνιο μαζί... Στην πραγματικότητα, ήσουν πάντα εδώ, στην Αγγαλιά του Απείρου, στην Παρουσία... Και μέσα σε αυτή την Κατανόηση καταλύεται κάθε διάκριση, κάθε αντίθεση, κάθε διαφορά... όλα λιώνουν μέσα στην Ενότητα, όλα είναι Ένα, όλα είναι Πραγματικότητα... κι η Αγάπη Γίνεται Ενότητα...
Το Δειλινό
Αλλά η φύση Είναι Απέραντη κι όσο κι αν ξεγελιέσαι ότι έφτασες Κοντά της, πάντα σου Φανερώνει Ανεξερεύνητα Βάθη, και πάντα σε ξεσηκώνει και σου δίνει δύναμη να πετάξεις σε Νέους Ορίζοντες... Η Κατανόηση της Ενότητας δεν είναι μία στείρα θεώρηση, ζητάει να επιβεβαιωθεί με πράξη, να γίνει ζωή... Κι έτσι Ενωμένος Απλώνεσαι κι Αγγαλιάζεις ολόκληρη την δημιουργία... Κι η Ενότητα γίνεται Αγάπη, Αγάπη που όλα τα γεφυρώνει, όλα τα ενώνει κι όλα ξαναγυρίζουν στην Ενότητα... Και χάνεται ο χρόνος... κι Ανατέλλει η Αιωνιότητα, ο Άχρονος Χρόνος...
Το Απόβραδο
Αλλά η φύση Είναι Παράξενη κι η Αιωνιότητα δεν είναι μία στατική κατάσταση αλλά μία «Πραγματικότητα που Διευρύνεται Συνεχώς»... Κι όσο υπάρχει κι η παραμικρή διάκριση ανάμεσα στα πράγματα, στα Πρόσωπα, στα γεγονότα, στο χρόνο που ρέει χωρίς να κινείται, ακόμα δεν έχεις φτάσει πουθενά... Έρχεται αργά η γρήγορα μέσα στην αιωνιότητα η «στιγμή» που λησμονείς τελείως τον εαυτό σου, λιώνεις και γίνεσαι η Πραγματικότητα, η Μία Πραγματικότητα... Είσαι στο κατώφλι της θέωσης, έξω από την Πόρτα του Παράδεισου... Ελάχιστοι άνθρωποι έχουν φτάσει εδώ... κι ελάχιστοι άνθρωποι έχουν περάσει την Πόρτα του Παράδεισου...
Το Μεσονύχτι
Άραγε, περνώντας τούτη την Πόρτα του Παραδείσου, μπορείς να ξεχωρίσεις αν Είναι Αληθινός, ή αν εσύ είσαι αληθινός; Άραγε, περνώντας τούτη την Πόρτα του Παραδείσου, θα έχεις ακόμα απορίες; Ή μήπως οι απορίες είναι γιά όσους είναι έξω; Συναντώντας τον εαυτό σου τι συμβαίνει; Ποτέ κανείς δεν γνωρίζει το βάθος της φύσης... Ίσως επειδή περνώντας την Πόρτα του Παραδείσου αφήνεις τον εαυτό σου απέξω.. και γίνεσαι Θεός στην Υπέρτατη Ένωση... Αλλά αυτό γιά τα πλάσματα της γης δεν μπορεί να είναι παρά σαν το φως της αστραπής... Ίσως σε άλλο χώρο, σε άλλο χρόνο να συμβαίνει. Ποιός ξέρει; Μόνον εσύ!
Η Νέα Αυγή στο Νέο Κόσμο
Κάθε μέρα μοιάζει με το ταξίδι της ζωής και μπορεί στην διάρκεια μίας ημέρας, ενός ταξιδιού, μίας πνευματικής προσπάθειας, να συναντήσεις το άπειρο...
Κάθε ζωή (για τον καθένα μας) μοιάζει με το ταξίδι της αιωνιότητας και μπορεί στην διάρκεια μίας ζωής, ενός ταξιδιού, μίας πνευματικής προσπάθειας, να ανυψωθείς από τον γήινο χρόνο ως Αυτό που Βρίσκεται πέρα από τον χρόνο...
Η Αιωνιότητα γιά όποιον πέρασε πέρα από τον χρόνο μοιάζει με ένα Ταξίδι μέσα στην φύση, Ατέλειωτο Ταξίδι μέσα στον Απέραντο Χώρο της Ύπαρξης...
Κάθε Πορεία, κάθε πνευματικό ταξίδι, είναι ανύψωση της συνείδησης πάνω από τον κόσμο, τις αισθήσεις, την σκέψη, στον καθαρό ουρανό του Είναι, της Καθαρής Ύπαρξης, της Αιώνιας Ουσίας...
Καθένας ταξιδεύει μόνος, κι όλοι μαζί ταυτόχρονα, το ίδιο ταξίδι, προς την ίδια κατεύθυνση, προς τον ίδιο Προορισμό, μέσα στην Ίδια Πραγματικότητα... Άλλοι προχωρούν γρήγορα, άλλοι αργά, άλλοι χάνονται σε πλάγια μονοπάτια, άλλοι σταματάνε νομίζοντας ότι έφτασαν «κάπου»... αλλά όλοι, μα όλοι είναι δικά Της παιδιά...
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου