Κοντοστάθηκε για λίγο από πάνω του σκεπτόμενος τι να το κάνει. ''Για μένα' δεν έχει καμία αξία''. ''Αν και χρυσό, για μένα δε σημαίνει απολύτως τίποτα, εκτός αν το πουλούσα και έβγαζα 2-5 ευρώ, όσο ήταν τέλος πάντων η τιμή του'', σκέφτηκε ο νεαρός.
Η επόμενη σκέψη του ήταν, ότι αν και η τιμή του μεταλλίου ήταν σχετικά μικρή, αν και για τον ίδιο είχε μηδενική αξία, για αυτόν που το είχε κερδίσει, μπορεί να είχε μεγάλη αξία, ίσως να σήμαινε και τα πάντα.
''Μπράβο'', είπε ξαφνικά από μέσα του, σαν να τον χτύπησε το ωστικό κύμα από μια έκρηξη αλήθειας.
Αυτή ακριβώς είναι και η διαφορά ανάμεσα στην τιμή και την αξία'', σκέφτηκε.
Η τιμή του μεταλλίου παραμένει σταθερή έξω στην αγορά, ωστόσο η τιμή της αξίας του μεταλλίου, μεταβάλλεται και καθορίζεται από το αν το έχεις κερδίσει με κόπο ή αν απλά το βρήκες κάτω στο δρόμο.
Η τιμή της αξίας του μεταλλίου'' σχεδόν μονολόγησε.. ''Η τιμή του μεταλλίου''. Και ξαφνικά η επόμενη σκέψη ήρθε να συμπληρώσει το παζλ μέσα στην ζέστη του καλοκαιριού. ''Δεν μπορώ να ξέρω αν το άτομο που το έχασε στενοχωρήθηκε και αν ναι πόσο, ωστόσο αν το έχανα εγώ, θα το σκεφτόμουν λίγο, θα έλεγα μέσα στην κούραση μου και ένα ‘’ρε να πάρει΄΄, αλλά δεν θα στεναχωριόμουν'' σκέφτηκε ο νεαρός.
Πως θα μπορούσα να στεναχωρηθώ, αναρωτήθηκε ρητορικά. Αφού μέσα μου γνωρίζω ότι βγήκα πρώτος στα εκατό μέτρα μετ’ εμποδίων, γνωρίζω καλά πόσο γρήγορος είμαι, γνωρίζω δηλαδή την δική μου αξία αναφορικά με το πόσο καλός είμαι στο άθλημα που κάνω.
Γιατί θα μπορούσα να στεναχωρήθω παραπάνω από ένα απλό "τι κρίμα". Τι παραπάνω έχει να μου προσφέρει, στην αδιασάλευτη ακλόνητη αξία μου, η μεταβαλλόμενη αξία ενός κρεμασμένου μεταλλίου στο λαιμό ή σε έναν τοίχο? Καμία...
Η τιμή της αξίας ενός μεταλλίου που κέρδισα με κόπο και πολύ ιδρώτα, όσο μεγάλη και να είναι, δεν μπορεί να προσθέσει κάτι στην αξία μου, ούτε μπορεί να την καθορίσει. αναλογίστηκε ο νεαρός, αφήνοντας ένα μειδίαμα ευχαρίστησης να σχηματιστεί στο πρόσωπό του.
Αυτό είναι, σκέφτηκε ο νεαρός, καθώς ξεμάκραινε χαμογελαστός από αυτό το χρυσό μετάλλιο. που λόγω της βρωμιάς, είχε χάσει πλέον τη γνώριμη γυαλάδα του.
Όλοι καταλαβαίνουμε την εννοιολογική διαφορά ανάμεσα στην τιμή και την αξία. Πολύ συχνά όμως μπερδεύουμε την διαφορά ανάμεσα στην τιμή της αξίας ενός αντικειμένου, με την δική μας ανόθευτη αξία, με αποτέλεσμα να αφήνουμε την τιμή της αξίας ενός αντικειμένου ή ενίοτε και προσώπου να καθορίζει την δική μας αξία.
Ακούγεται ίσως σαν φιλοσοφικό περίπαιγμα, αλλά ας επιχειρήσουμε να βάλουμε νοητικά στη θέση του μεταλλίου, το πτυχίο που με τόσο κόπο αποκτήσαμε, αυτό το απίστευτα ερωτεύσιμο άτομο που για να το ‘’ψήσουμε’’ κάναμε τα πάντα για να είμαστε μαζί σε σχέση, αυτή τη θέση εργασίας ή αυτή την πολυπόθητη προαγωγή που τόσο καιρό καρτερικά αναμέναμε, ας αντικαταστήσουμε το μετάλλιο με τους πανέμορφους καλοσχηματισμένους κοιλιακούς και όλα τα υψηλής αξίας καλλυντικά που μας υπόσχονται ΄''την ομορφιά μας''.
Όλα αυτά είναι πράγματα που επιτύχαμε με πολύ κόπο, άγχος και υπομονή, και σίγουρα για εμάς όλα αυτά έχουν μεγάλη αξία. Ωστόσο, τι από αυτά καθορίζει την δική μας αξία. Αλήθεια, αν ως δια μαγείας, εξαφανιζόταν το κορνιζαρισμένο πτυχίο απο τον τοίχο μας, αυτό το γεγονός θα μας έκανε να αμφιβάλλουμε για τις γνώσεις μας?
Αλήθεια, αν ακούσουμε το ‘’όχι’’ της απόρριψης από ένα άτομο που αγαπάμε, αυτό το όχι, πως επηρεάζει την αυτοαξία μας. Μήπως, αν αντί για ''όχι'' ακούγαμε το περιβόητο ναι, αυτό θα ανέβαζε την τιμή της αξίας μας?
Ίσως, αν η αξία μας καθορίζεται από τα θετικά σχόλια των άλλων, όταν μας βλέπουν δίπλα σε ένα όμορφο άτομο . Αλλά όσον αφορά εμάς τους ίδιους, το ''ναι'' ή το ''όχι'' θα καθορίσει αν θα πούμε αυτό το ''να πάρει, τι κρίμα'' και όχι την αξία μας.
Το ίδιο ισχύει και με μια προαγωγή ή μια απόλυση. Μπορεί μία προαγωγή να είναι επιβράβευση για την εργατικότητα που επιδείξαμε, όπως το μετάλλιο είναι η επιβράβευση των σκληρών προπονήσεων, αλλά σε καμία περίπτωση η προαγωγή είτε και η ματαίωση της δεν αλλάζει αυτό που γνωρίζουμε ότι είμαστε.
Τόσα προϊόντα ομορφιάς, στο κυνήγι του να ''αρέσουμε'', τόσο άγχος για να είμαστε στυλιστικά τέλειοι, ενώ η ματαίωση όλων των παραπάνω προκαλεί τόσο πόνο. Γιατί, αφού η αξία μας είναι αναλλοίωτη στο πέρασμα του χρόνου, και δεν διαμορφώνεται από το αν καλύψαμε μία ''ρυτίδα'', από ένα ''χαρτί'' ή από ένα ''μπράβο''.
Το ζήτημα είναι λοιπόν, να γνωρίσουμε την αξία μας. Να αντιληφθούμε ότι άλλο η τιμή ενός αντικειμένου, άλλο η τιμής της αξίας που φέρει το αντικείμενο και άλλο η δική μας αξία.
Ο άνθρωπος που γνωρίζει την αξία του, είναι ελεύθερος, είναι απαλλαγμένος από την ανάγκη να αποδεικνύει ποιος είναι. Αυτός ο άνθρωπος είναι αυτόφωτος, η αξία του δεν διαμορφώνεται από την γνώμη των άλλων, γι αυτό και δεν εργαλειοποιεί υλικά και ανθρώπους.
Αυτός ο άνθρωπος θα δυσανασχετήσει λίγο που έχασε το μετάλλιο, αλλά λίγο, γιατί μέσα του γνωρίζει ότι έτρεξε στον αγώνα της ζωής και βγήκε πρώτος, δεύτερος ή τέταρτος ή και τελευταίος.
Δεν έχει σημασία η θέση, σημασία έχει ότι γνωρίζει ποιος είναι και δεν έχει ανάγκη ένα μετάλλιο να του υπενθυμίζει ποιος είναι. Αυτός ο άνθρωπος συνεχίζει το δρόμο του χαμογελαστός, στο ταξίδι της ζωής, απολαμβάνοντας τα δώρα της, χωρίς να τον τσακίζει η απώλεια ενός ''μεταλλίου''. Ακόμα και αν πρόκειται για ένα ''χρυσό'' μετάλλιο, σαν εκείνο το μετάλλιο, που βρήκε ο νεαρός, ξεπεσμένο στην άκρη ενός δρόμου.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου