Παίρνει χρόνο για να μάθουμε να μην ανησυχούμε

Άραγε τι προκαλεί τον φόβο και την απογοήτευση. Τις περισσότερες φορές ο φόβος είναι μόνο μια προβολή του νου. Για παράδειγμα, όταν ήμουν νέος, υπήρχε μια περιοχή πολύ σκοτεινή και κυκλοφορούσαν διάφορες φήμες για φαντάσματα. Κάθε φορά που περνούσα από εκεί ένιωθα κάπως περίεργα, αυτό όμως που ένιωθα δεν ήταν παρά μια προβολή του νου μου.

Καταλαβαίνετε ότι πρέπει να αναλύουμε τις αιτίες του φόβου μας. Η σύγχυση είναι σε θέση να διαστρεβλώσει την εικόνα της πραγματικότητας και τις προθέσεις ενός ατόμου που έχουμε απέναντί μας. Μπορεί η συμπεριφορά του και οι πράξεις του να είναι ουδέτερες, κι εμείς λόγω εκνευρισμού να τις εκλάβουμε διαφορετικά. Καλό είναι σε αυτές τις περιπτώσεις να αναρωτιόμαστε αν αυτό που μας συμβαίνει -όπως ο εκνευρισμός- οφείλεται σε πραγματική αιτία. Γιατί άραγε κάποιος μας κατακρίνει ή και μας επιτίθεται; Δεν γεννήθηκε κανείς εχθρός μας, αλλά κάτι του προκαλεί αυτή τη συμπεριφορά απέναντί μας. Μπορεί οι λόγοι να είναι πολλοί, όμως η στάση μας είναι καθοριστική και δεν πρέπει να την παραγνωρίζουμε. Ίσως να είναι κάτι που έγινε στο παρελθόν από εμάς. Αυτομάτως η παραδοχή της πιθανής δικής μας συμμετοχής μειώνει την ένταση του θυμού και της σύγχυσης. Τότε φαίνεται ότι η φύση του ανθρώπου τελικά είναι καλή, φιλεύσπλαχνη και δεν θέλει να μας βλάψει. Τα συναισθήματα των άλλων μπορεί να οφείλονται σε παρεξήγηση, παραπληροφόρηση, ή ακόμα και σε δικά τους αυτοκαταστροφικά συναισθήματα. Αν μας ενδιαφέρει ο πόνος των άλλων και σκεφτούμε τη δυστυχία που μπορεί να κουβαλά το άτομο το οποίο έχει χάσει τον έλεγχο και είναι πνιγμένο μέσα σε τόση αρνητικότητα, τότε, αντί για θυμό, θα νιώσουμε συμπόνια και ενδιαφέρον.

Νομίζω ότι παίρνει χρόνο για να μάθουμε να χαλαρώνουμε. Ξέρετε, δεν είναι κάτι που έρχεται από μόνο του, γι’ αυτό δεν πρέπει να νιώθουμε άσχημα για τον εαυτό μας. Το μόνο που κάνει είναι να χειροτερεύει τα πράγματα. Άλλωστε δεν είμαστε παρά άνθρωποι, με πάρα πολλά ελαττώματα. Kάποτε ήμουν… Τώρα πια όμως βλέπουμε έναν γαλήνιο και ήρεμο άνθρωπο. Ωστόσο, πράγματι, κάποτε ένιωθε -και ίσως νιώθει ακόμα καμιά φορά- ενοχλημένος όπως όλοι οι άνθρωποι. Είναι όπως το μυϊκό σύστημα που χρειάζεται εξάσκηση για να βρίσκεται σε φόρμα. Μερικές φορές τα βάζουμε με τον εαυτό μας άδικα, επειδή δεν καταφέραμε να είμαστε τέλειοι από την αρχή. Η παρουσία μας ωστόσο στον κόσμο είναι αυτή που μας δίνει τη δυνατότητα να μάθουμε τι είναι καλό, να αγαπήσουμε περισσότερο και να αποκτήσουμε μεγαλύτερη συμπόνια. Δεν μαθαίνουμε με τη θεωρία.

Μαθαίνουμε στην πράξη όταν δοκιμαζόμαστε.

Συχνά τα βάζουμε με τον εαυτό μας, θεωρώντας ότι οφείλουμε να είμαστε υπεράνθρωποι από την ώρα που αρχίζουμε να κάνουμε κάτι. Η γαλήνη δεν εμφανίστηκε μέσα σε μία ημέρα. Μέσα από την προσευχή και τον διαλογισμό προέκυψε η γαλήνη, μεγάλωσε η φιλευσπλαχνία, εδραιώθηκαν η υπομονή και η αποδοχή- μέσα σε λογικό χρονικό πλαίσιο. Αν δεχτούμε τα πράγματα – όσα δεν μπορούν να αλλάξουν- όπως είναι, δεν υπάρχει λόγος να χτυπάμε το κεφάλι μας στον τοίχο. Γιατί το μόνο που θα βγει από αυτό είναι έντονος πονοκέφαλος. Εδώ βρίσκεται η κοιλάδα της ανάπτυξης και της βελτίωσης.