Ταγμένος εδώ και μία περίπου δεκαετία, από κάποια, θα τολμούσα να πώ, ιδιοτροπία της Μοίρας, στην κατ’ εμένα τουλάχιστον στοιχειωδώς οφειλόμενη υπεράσπιση της μνήμης των προγόνων μου, η οποία αν και στοιχειωδώς οφειλόμενη, όπως προείπα, δεν τής είχε παρασχεθεί τουλάχιστον μέχρι τις αρχές της δεκαετίας που διανύουμε, και όντας συνάμα Λάκωνας στην ιδιαίτερη καταγωγή μου, θεωρώ ότι θα ήταν πρέπον να αφιερώσω ένα τμήμα του υπερασπιστικού μου λόγου και υπέρ του Σπαρτιατικού Έθους.
Από πού ν’ αρχίσει βεβαίως κανείς, και πού να τελειώσει; Είναι τόση πολλή η λάσπη που έχει επισωρευθεί πάνω στη μνήμη των Λακεδαιμόνιων προγόνων μας (αυτών των τάχα.. "δαιμονισμένων", όπως θέλει να ετυμολογεί το όνομά τους ένας κακοήθης "έλληνας" "συγγραφέας" από τη Θεσσαλονίκη (3)), που ίσως χρειάζονται εκατοντάδες τόμοι για να κατανικηθούν με ελληνικό τρόπο, δηλαδή με λογικά επιχειρήματα, τα αμέτρητα ανυπόστατα ψεύδη των επίσης αμέτρητων αλλοδαπών και εγχώριων συκοφαντών και παραποιητών του πατρώου Έθους. Εντελώς "συμβολικά" λοιπόν, θα καταπιαστώ εδώ, σε συντομία, με έναν σπαρτιατικό θεσμό που έχει γίνει αντικείμενο κακοποίησης και παραποίησης της ουσίας του, με σκοπό την εξαγωγή βολικών συμπερασμάτων για τους κυρίους εκείνους που ενδιαφέρονται πολύ στο να παρουσιασθούν οι Σπαρτιάτες ως άγριοι δολοφόνοι αθώων ανθρώπων (4). Μιλάω για τον γνωστό-άγνωστο θεσμό της λεγόμενης "Κρυπτείας".
Για όσους έχουμε σε βάθος μελετήσει τα προγονικά πράγματα και δεν αφηνόμαστε στη συστηματική κατά των προχριστιανών Ελλήνων προπαγάνδα, είναι πολύ γνωστό ότι ένας από τους βασικούς κανόνες επιβίωσης του σχετικά ολιγάριθμου δωρικού σπαρτιατικού έθνους, μέσα σε υπερπολλαπλάσιους αριθμητικά αυτόχθονες πληθυσμούς και απέναντι σε εχθρικές του πελοποννησιακές πόλεις, υπήρξε το μή-καταμετρήσιμο του ένοπλου τμήματός του, δηλαδή του στρατού του. Για αιώνες πολλούς, κανένας ξένος δεν γνώριζε ποτέ, αφού αυτό καθίστατο αδύνατο όπως θα δούμε αμέσως παρακάτω, πόσοι ένοπλοι άνδρες ζούσαν και γυμνάζονταν πίσω από το φράγμα των πρώτων σπιτιών εκείνης της ατείχιστης πόλης / συμπλέγματος οικισμών, που λεγόταν Σπάρτη.
Από τη μία υπήρχε ο θεσμός της λεγόμενης "ξενηλασίας". Κανένας ξένος δεν επιτρεπόταν δηλαδή να εγκατασταθεί και να ζήσει στην πόλη για διάστημα αρκετό ώστε να κατασκοπεύσει, να εντοπίσει στρατηγικά σημεία και να καταμετρήσει τη δύναμη κρούσης που αυτή διέθετε. Μετά από κάποιες αυστηρά προκαθορισμένες ημέρες παραμονής, ο κάθε φιλοξενούμενος όφειλε ν’ αναχωρήσει για την ιδιαίτερη πατρίδα του.
Η ανάγκη για την με κάθε τρόπο εξασφάλιση του μη-καταμετρήσιμου των ικανών για πόλεμο Σπαρτιατών, τους υποχρέωνε να κάνουν τις πιό ουσιαστικές πολιτικοστρατιωτικές κινήσεις τους τη νύκτα. Οι κάθε είδους συνελεύσεις των "ομοίων" και οι αναχωρήσεις των εκστρατευτικών σωμάτων γίνονταν πάντοτε τη νύκτα, όπως άλλωστε νύκτα γινόταν και η μεταφορά τραυματιών ή νικημένων τμημάτων του στρατού μέσα από τις πόλεις των συμμάχων που ποτέ δεν έπρεπε να δούν "τσακισμένο" Σπαρτιάτη πολεμιστή. Υπό αυτή την αντίληψη των κρυφών και σιωπηλών κινήσεων του μάχιμου πληθυσμού της Σπάρτης, απαγορευόταν αυστηρά η κυκλοφορία σε μη ενεχόμενους σε αυτές τις κινήσεις, δηλαδή στους κάθε είδους ξένους ή στους μη πολίτες (δηλαδή τους είλωτες). Για την τήρηση της απαγόρευσης φρόντιζαν φρουρές οπλισμένων εφήβων που δεν συμμετείχαν ακόμη στις συνελεύσεις ή τις πολεμικές επιχειρήσεις.
Με δεδομένα τα πιό πάνω και με επίσης γνωστό ότι, ούτως ή άλλως, αρκετοί από τους είλωτες ακολουθούσαν στον πόλεμο -ως "παραστάτες"- τους Σπαρτιάτες οπλίτες, είναι φανερό ότι όποιος μη έχων την παραμικρή δουλειά με τα συμβαίνοντα είλωτας βρισκόταν στους δρόμους την ώρα της απαγόρευσης, ουσιαστικά αποτελούσε άμεση απειλή κατασκοπείας και ανατροπής του μη-καταμετρήσιμου των ένοπλων Σπαρτιατών. Αυτή ήταν λοιπόν η περίφημη "Κρυπτεία": αν έπεφτε πάνω στις ενέδρες των έφηβων Σπαρτιατών συλλαμβανόταν και εκτελείτο ως προδότης και εχθρός.
Χάρη στην "Κρυπτεία" και την "Ξενηλασία" η αρχαία Σπάρτη κατόρθωσε το ακατόρθωτο, δηλαδή να μην αποκαλύψει ποτέ στους εχθρούς της τις πραγματικές δυνάμεις της και να επιζήσει για αιώνες όταν πολυαριθμότερες πόλεις καταλαμβάνονταν, δηώνονταν, καίγονταν και εκθεμελιώνονταν από του πολέμου την οργή. Μέσα από πανέξυπνες τεχνικές χρήσης του μύθου, της δυναμικής των σημείων, των χρωμάτων και των συμβόλων, μέσα από τον έλεγχο της φήμης και τον καλο χειρισμό του οπτικού εντυπωσιασμού (5) (Anton Powell, editor, "Classical Sparta. Techniques Behind Her Success", University of Oklahoma Press, Οκλαχόμα, 1989) η θρυλική Σπάρτη έμεινε απόρθητη και πανίσχυρη μέσα σε καιρούς θυελλώδεις και σαρωτικούς, κρύβοντας επιμελώς τις όποιες πληγές της και μετατρέποντας σε δύναμη τις αδυναμίες της.
Η αρχή του τέλους για την αρχαία Σπάρτη, δεν είναι τυχαίο ότι συμπίπτει χρονικά με την πρώτη φορά που υποχρεώθηκε αυτή σε αναγκαστική καταμέτρηση των αληθινών δυνάμεών της. Ήταν η τρομερή εκείνη ημέρα επί βασιλείας Κλεομένη του Γ που, με όλο της τον κανονικό στρατό ήδη κατασφαγμένο στα στενά της Σελλασίας, τα γερόντια και οι αγένειοι νεαροί της αναγκάστηκαν να παραταχθούν μπροστά της για να την υπερασπιστούν απελπισμένα ενάντια στον νικητή στρατό του Μακεδόνα Αντιγόνου Δώσωνος.
Υποσχέθηκα στην αρχή του κειμένου αυτού να καταπιαστώ σε συντομία με τον παρεξηγημένο θεσμό της "Κρυπτείας" και το έπραξα με την ελπίδα να αρθεί, τουλάχιστον σε ό, τι αφορά αυτήν, η πολύ λάθος οπτική που έχουν επιβάλει οι σαφείς εχθροί εκείνου του Μεγάλου και Ωραίου που ενσαρκώνουν στους αιώνες οι αυθεντικοί Έλληνες. Αν μη τι άλλο, ως απόγονοι και συνεχιστές του δικού τους Έθους και Πνεύματος, τουλάχιστον όσοι από εμάς επιλέγουμε, αιώνες μετά από αυτούς, να δηλώνουμε με υπερηφάνεια τέτοιοι, δικαιούμαστε το μέγιστο δυνατόν της εμβάθυνσης στην αρχαιογνωσία και την οικειότητα προς την ελληνική οπτική.
-------------------------------
(1) Αηδέστατο παράδειγμα τέτοιας αντιμετώπισης του κόσμου των αυθεντικών Ελλήνων αποτελεί το "ελληνικό" βιβλίο ¨Οι Έκφυλοι" (1992), κάποιου θεολόγου Κω/νου Σιαμάκη εκ Θεσσαλονίκης, ο οποίος αποκαλεί τον προγονικό μας Πολιτισμό "φρενοκομείο ανωμάλων" "κιναιδαριό" και "επιχωρίαση εκφυλισμού".
(2) Απομονώνοντας με αυθαίρετο τρόπο εκφράσεις του Θουκιδίδου, του Ηροδότου ή του Αριστοτέλους κατηγορούν τη Σπάρτη για... "μωρία" και... "υπεροπτική ηλιθιότητα" (W.G. Forrest, "A History Of Sparta", Λονδίνο 1968, σελ. 105, 138, 139), για.. "καταστροφική ανοησία" (A.H.M. Jones, "Sparta", Οξφόρδη 1967 σελ. 59), για.. "κοντοφθαλμία" (H. Michell, "Sparta", Καίμπριτζ, 1952, σελ. 39) και άλλα ανάλογα.
(3) Κ. Σιαμάκης, ως άνω, σελ. 33: "Λακεδαιμόνιος σημαίνει κατ’ αρχήν ο δαιμονισμένος κράχτης, πρόπολος οργιαστικού θεού σε κατάσταση δαιμονισμού… οργιαστής που κραυγάζει (λακεί) σαν μανιακός για τον θεό του". (sic)
(4) Ως άνω, σελ. 34: "...παγερές, ύπουλες και απάνθρωπες πολεμικές μηχανές, επαγγελματίες δολοφόνοι, γνωστοί στην Ελλάδα για την περιβόητη κρυπτεία τους..."
(5) Εδώ εντάσσεται η υιοθέτηση των ψηλών λοφίων στις περικεφαλαίες και των πλούσιων γενειάδων και μαλλιών που έκαναν τους μαχητές να φαίνονται πιό ψηλοί και επιβλητικοί. Στην ίδια χρήση του εντυπωσιασμού εντάσσεται και η επιβλητική πολεμική τελετή "Καστόρειον" που προηγείτο της επίθεσης των Σπαρτιατών κατά της εχθρικής παράταξης: οι οπλίτες παρατάσσονταν στεφανωμένοι με τα κράνη και τις ασπίδες μπροστά στα πόδια τους, και ο επικεφαλής βασιλιάς θυσίαζε μία κατσίκα στην Αρτέμιδα «Αγροτέρα», τον Απόλλωνα «Βαδρόμιο» και τις Μούσες, ενώ οι αυλοί έπαιζαν έναν ειδικό παιάνα προς τιμή των Διοσκούρων και των προγονικών ψυχών. Αυτός ο πολεμικός παιάν συνέχιζε να παίζεται από τους αυλητές μέχρι την ολοκλήρωση των θυσιών και τη μελέτη του σφάγιου από τους μάντεις, και στη συνέχεια οι πολεμιστές φορώντας τις ασπίδες και τις περικεφαλαίες τους, άρχιζαν να τον ψάλλουν δυνατά όλοι μαζί, καθώς στρέφονταν κατά των εχθρών και βάδιζαν εναντίον τους. Περαιτέρω για τις διάφορες αρχαιοελληνικές τελετές στο: Έθιμα των Λακεδαιμονίων Εθνικών
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου