Υπάρχουν τόσες αιτίες χωρισμού και όσες είναι οι αιτίες, είναι και οι τρόποι που μπορεί ένα ζευγάρι να χωρίσει. Κι όσο κι αν φαίνεται περίεργο υπάρχουν και ήρεμοι χωρισμοί. Σπάνια συμβαίνει, αφού συνήθως το αίμα μας βράζει αλλά εάν είστε τυχεροί θα έχετε την τιμή ενός ήρεμου και ώριμου χωρισμού. Θα αναφερθούμε όμως στις δύσκολες, ψυχοφθόρες και συνήθως εξαιρετικά κουραστικές καταστάσεις που μετά από καμιά δεκαετία ελπίζουμε να θυμόμαστε και να γελάμε.
Όσο κι αν πληγώνει ο λόγος του χωρισμού, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι εάν η διαδικασία είναι εξίσου άσχημη με τον λόγο είναι ακόμα χειρότερα. Καμιά φορά δεν αναγνωρίζουμε το άτομο που έχουμε απέναντί μας, αφού δεν πιστεύαμε ποτέ ότι το ταίρι μας θα έκρυβε μια τέτοια πλευρά του χαρακτήρα του από εμάς. Και βιαζόμαστε να κρίνουμε και ίσως άθελά μας να ξεκινάμε έναν άσχημο ψυχολογικό πόλεμο με το άτομο που έχουμε απέναντί μας για να δούμε ποιος θα πληγώσει ποιον πιο πολύ, καταλήγοντας σε ισοπαλία με τις δύο ομάδες να μαζεύουν τα κομμάτια τους. Θα έπρεπε να παίρνουμε τόσο σοβαρά τους χωρισμούς; Πώς μπορούμε να το αποφύγουμε όλο αυτό;
Δύο αρχές είναι από τις πιο σημαντικές στη ζωή, ο σεβασμός κι ο αυτοσεβασμός. Πρέπει να ξέρουμε να σεβόμαστε ακόμα και τα άτομα που αντιπαθούμε αλλά και τον εαυτό μας. Κανένας δεν είναι ιδιοκτησία μας αλλά κι εμείς δεν είμαστε ιδιοκτησία κανενός. Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να ανεχτούμε τα καμώματα κάποιου που θέλει να μας μειώσει κατά τη διαδικασία αυτή. Εάν εμείς είμαστε υπαίτιοι του χωρισμού πρέπει να βάλουμε στην άκρη τον εγωισμό μας και να το παραδεχτούμε και στο ταίρι αλλά και στον εαυτό μας. Επιβάλλεται να μπούμε στη θέση του ατόμου που πληγώσαμε και να είμαστε προετοιμασμένοι για την αντίδραση που θα λάβουμε, έντονη ή μη. Εξάλλου είδαμε πώς κατέληξε το πρώτο άτομο που είπε «νίπτω τας χείρας μου». Καλό είναι να μην πούμε οτιδήποτε μπορεί να πληγώσει το άλλο άτομο και ας ανεχτούμε και λίγο κλάμα και φωνή –μέχρι ένα επιτρεπτό όριο βέβαια. Ούτως ή άλλως το άτομο απέναντί μας θρηνεί ένα τέλος.
Όταν τώρα εμείς είμαστε που μας χωρίζουν γίνεται το πράγμα λίγο περίπλοκο, διότι καμιά φορά ίσως και να μην είχαμε ιδέα ότι το ταίρι μας δεν ένιωθε καλά ή είχε τέτοιες σκέψεις. Στην περίπτωση που το ξέραμε, εξακολουθεί να είναι δύσκολο να βλέπεις ένα άτομο να αποχωρεί απ’ τη ζωή σου σε στιγμή που ίσως εσύ δε θέλεις. Λογικό είναι να «κλωτσήσουμε» (ψυχολογικά μιλώντας), να φωνάξουμε και να κλάψουμε, όμως εάν το σκεφτούμε με ηρεμία, τι θα μας προσφέρει όλο αυτό; Πολύ πιθανόν τίποτα. Ίσως και να τσακωθούμε τόσο πολύ με το άτομο που έχουμε απέναντί μας, όσο δεν τσακωθήκαμε σε ολόκληρη τη σχέση. Βεβαίως και θα εκφράσουμε τα συναισθήματά μας και τη λύπη μας αλλά πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού πρέπει να έχουμε τον εαυτό μας. Άμα δε μας θέλουν μια, δε τους θέλουμε εκατό! Δεν μπορούμε να αναγκάσουμε κάποιο με το έτσι και το θέλω να μείνει μαζί μας και στο κάτω-κάτω άμα δεν τρελαίνεται για πάρτι μας πολύ νερόβραστο θα καταλήξει το αίσθημα και η ζωή είναι μικρή για άνοστο έρωτα και φαΐ.
Οι χωρισμοί είναι σαν το πένθος. Κάθε άνθρωπος θα αντιμετωπίσει διαφορετικά τα συναισθήματά του και οι υπόλοιποι δεν έχουμε δικαίωμα να κρίνουμε ή να σχολιάσουμε κακόβουλα τις κινήσεις ενός ανθρώπου που ζει το δικό του ερωτικό προσωπικό δράμα. Οι άνθρωποι θα φανούν από άλλα πράγματα, πιο ουσιαστικά και πιο βαθιά, όχι από έναν χωρισμό κι αυτό κατά βάθος –πολύ βάθος καμιά φορά– όλοι το ξέρουμε, απλώς επιλέγουμε να το αγνοούμε γιατί μας απαλύνει τον πόνο. Αντί να ρίχνουμε τον απέναντι για να νιώσουμε εμείς καλύτερα, ας σταθούμε στα δικά μας πόδια, ώστε να καταφέρουμε επιτέλους να πάμε στο επόμενο κεφάλαιο. Μόνο κακό δε μου ακούγεται αυτό εμένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου