ΒΑΚΧΥΛΙΔΗΣ: Επίνικοι (3.85-3.98)

φρονέοντι συνετὰ γαρύω· βαθὺς μὲν [στρ. ζ]

αἰθὴρ ἀμίαντος· ὕδωρ δὲ πώντου
οὐ σάπεται· εὐφροσύνα δ᾽ ὁ χρυσώς·
ἀνδρὶ δ᾽ οὐ θέμις, πολιὸν π[αρ]έντα

γῆρας, θάλ[εια]ν αὖτις ἀγκομίσσαι [αντ. ζ]
90ἥβαν. ἀρετᾶ[ς γε μ]ὲν οὐ μινύθει
βροτῶν ἅμα σ[ώμ]ατι φέγγος, ἀλλὰ
Μοῦσά νιν τρ[έφει.] Ἱέρων, σὺ δ᾽ ὄλβου

κάλλιστ᾽ ἐπεδ[είξ]αο θνατοῖς [επωδ. ζ]
ἄνθεα· πράξα[ντι] δ᾽ εὖ
95οὐ φέρει κώσμ[ον σι]ω-
πά· σὺν δ᾽ ἀλαθ[είᾳ] καλῶν
καὶ μελιγλώσσου τις ὑμνήσει χάριν
Κηΐας ἀηδώνος.

***

Οι φρόνιμοι θα νιώσουνε τα λόγια μου· άχραντα είναι
τα ουράνια βάθη· το νερό του πέλαου δε σαπίζει·
και το χρυσάφι· τί εύφρανση!
Στον άνθρωπο όμως βολετό δεν είναι να ξεφύγει
τα γερατειά, και τον ανθό να ξαναβρεί της νιότης·
90 και μοναχά της αρετής ποτέ δε σβήνει η λάμψη
μαζί με το θνητό κορμί· τροφή τής δίνει η Μούσα.
Του πλούτου εσύ τα πιο λαμπρά στον κόσμο έδειξες άνθη,
Ιέρωνα. Η σιωπή δεν πάει
για έναν που καλά έχει πράξει.
Και, μαζί με τη λαμπρή
στέρεη δόξα σου, θα λένε
και για τ᾽ αηδονιού τη χάρη
του μελίγλωσσου, που η Τζια το ᾽χει γεννήσει.