ΒΑΚΧΥΛΙΔΗΣ: Επίνικοι (3.57-3.70)

 

οὐδὲν ὅ τι θ[εῶν μέ]ριμνα [στρ. ε]

τεύχει· τώτε Δαλογενὴ[ς Ἀπώ]λλων
φέρων ἐς Ὑπερβορέο[υς γ]έροντα
60 σὺν τανισφύροις κατ[έν]ασσε κούραις

δι᾽ εὐσέβειαν, ὅτι μέ[γιστα] θνατῶν [αντ. ε]
ἐς ἀγαθέαν ‹ἀν›έπεμψε Π[υθ]ώ.
ὅσο[ι] ‹γε› μὲν Ἑλλάδ᾽ ἔχουσιν, [ο]ὔτι[ς,
ὦ μεγαίνητε Ἱέρων, θελήσει

65 φάμ]εν σέο πλείονα χρυσὸν [επωδ. ε]
Λοξί]ᾳ πέμψαι βροτῶν.
εὖ λέ]γειν πάρεστιν ὅσ-
τις μ]ὴ φθώνῳ πιαίνεται,
. . . . .]λη φίλιππον ἄνδρ᾽ ἀ[ρ]ήϊον
70 . . . .]ίου σκᾶπτρ[ο]ν Διὸ[ς

***

Δεν είν᾽ απίστευτο, των θεών η πρόνοια ό,τι φέρνει·
ο Απόλλωνας, το γέννημα της Δήλου, πήρε τότε
το γέρο και τις κόρες του
60 τις σφιχταστράγαλες μακριά στους Υπερβόρειους Τόπους.
Γιατί ήταν θεοφοβούμενος· απ᾽ όλους τους ανθρώπους
τα πιο μεγάλα στην ιερή Πυθώ είχε στείλει δώρα.
Αλλ᾽ απ᾽ αυτούς που κατοικούν μες στην Ελλάδα ούτ᾽ ένας,
Ιέρωνα πολυδόξαστε, να πει δε θα τολμήσει
ότι πιότερο από σένα
στους Δελφούς χρυσό είχε στείλει.
Ταιριαστό ειναι να παινάς,
από φθόνο αγνός αν είσαι,
άντρα που οι θεοί αγαπούνε,
70 άντρα στα άτια και στον πόλεμο τρισάξιο,