Ο εγκλεισμός έχει μια δυσάρεστη οσμή.Αποφορά από το μούλιασμα άσχημων σκέψεων, μυρωδιές από βρώμικες ιδέες που σέρνονται σχεδόν παντού, έντονες αναθυμιάσεις από παλιές νοσταλγικές στιγμές.
Ο αέρας, ο οποίος είναι εξ ορισμού ελεύθερος, δεν μπαίνει ποτέ εδώ μέσα.
Εισπνέουμε τις ανάσες μας μέσα σε κλειστό δοχείο, κοινές αναπνοές φορτωμένες με σκοτεινά σχέδια.
Ακόμη και τα ρούχα, τα σεντόνια, οι επιδερμίδες, καταλήγουν να εμποτίζονται μ’ αυτές τις αναθυμιάσεις που δεν μπορείς ποτέ να τις συνηθίσεις.
Επιστρέφοντας απ’ τους περίπατους, ο εξωτερικός αέρας σταματά στο κατώφλι των περιστρεφόμενων θυρών και η μετάβαση είναι πάντα απότομη.
Μια αόριστη ναυτία έρχεται αμέσως να μας υπενθυμίσει ότι ζούμε κι αναπνέουμε μέσα σε μια κοιλιά που μας κουβαλά μέσα της και μας χωνεύει αργά-αργά, προτού τελικά μας αποβάλει, περισσότερο για να μας ξεφορτωθεί παρά για να μας δώσει πίσω την ελευθερία μας.
Dubois Jean-Paul, Δεν κατοικούν όλοι οι άνθρωποι τον κόσμο με τον ίδιο τρόπο
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου