Θεοπτία και Θεογνωσία

Ο πραγματικός χώρος της ζωής, της εμπειρίας, της αλήθειας, είναι μέσα μας... Κι είναι ο χώρος του βιώματος όπου ζούμε διάφορες σχέσεις με την Πραγματικότητα κι όχι ο χώρος της σκέψης όπου απλά «βλέπουμε» την Πραγματικότητα...

Η ανάδυση της συνειδητότητας (μέσα μας), μπορεί να ξεκινά σαν «υποκειμενική εμπειρία» αλλά οδηγεί στην έξοδο από το υποκείμενο, προς τον εαυτό μας. Στο τέλος κάθε αληθινής πνευματικής προσπάθειας αφήνουμε τον εαυτό μας πίσω, για να συναντήσουμε το Όλον...

Οι άνθρωποι που έχουν μία πιο ευρεία εμπειρία της Πραγματικότητας (μία «ανώτερη εμπειρία»)... κατανοούν ότι η Αντικειμενικότητα του Βιώματος βρίσκεται όχι στον εαυτό τους, στα μέσα τους, στον τρόπο τους... αλλά στο ίδιο το Βίωμα.

Το υποκείμενο υφίσταται μία βαθμιαία, φυσική αλλά τρομακτική μεταμόρφωση, σε σχέση με τον συνηθισμένο άνθρωπο... (ο μεταμορφωμένος άνθρωπος απέχει τόσο από τον συνηθισμένο άνθρωπο... όσο ο άνθρωπος από τα άλλα πρωτεύοντα ζώα... όσο κι αν αυτό ακούγεται άσχημο για τον άνθρωπο... επειδή δεν λαμβάνεται υπόψη η προοπτική εξέλιξης του ανθρώπου που ανοίγεται μπροστά του...).

Η αντίληψη της Αντικειμενικότητας, μετατοπίζεται από την ατομική εμπειρία, προς Αυτό που Βιώνεται... προς το Όλον... κι Αυτό Είναι Μία Ευρύτερη Πραγματικότητα, που ξεφεύγει από τον έλεγχό μας...

Αν λοιπόν όλα τα «υποκείμενα» που μετέχουν σε μία τέτοια εμπειρία, «υποχωρούν» για να Αναδυθεί Αυτό Το Άλλο, τότε γίνεται κατανοητό γιατί η Πραγματικότητα Είναι Μόνο Μια...

Η νέα αυτή αντίληψη, αν και «ατομική» είναι σε συνεχή επικοινωνία με Κάτι Ευρύτερο, με το Όλον... Είναι ένα νέο είδος συνείδησης, μία «νέα συνείδηση»...

Η «νέα συνείδηση» είναι συνείδηση του Όλου μέσα στο Οποίο περιεχόμαστε. Καθώς η συνείδηση έχει αναδυθεί προς τον πνευματικό χώρο κι έχει απελευθερωθεί από την απορροφητική σύνδεση με το σώμα (με τον εγκέφαλο), «έρχονται πληροφορίες» από το Περιέχον Όλο (την Πραγματικότητα, το  Όλον) με τρόπο άμεσο, εξωδιανοητικό…

Ο άνθρωπος (η Συνείδηση) νοιώθει να ξεπερνά τα όρια του εαυτού (του ψυχοβιολογικού όλου), απλώνεται προς τα έξω, προς το άπειρο, στον πνευματικό χώρο... Αρπάζεται προς το Όλον, που Απλώνεται Παντού και Πληροί τα Πάντα... κι ο άνθρωπος νοιώθει σαν να «αιωρείται»... ενώ συχνά χάνεται η αίσθηση του γήινου χρόνου...

Στην πραγματικότητα όλα αυτά κι άλλα πολλά που βιώνουμε (και που για κάποιους είναι μυστικά βιώματα, που δέχονται διάφορες ερμηνείες) είναι απόλυτα φυσικά... Απλά οι πληροφορίες φτάνουν στην Συνείδηση και από το Περιέχον Όλο και από το σώμα μας (τον εγκέφαλο, το σώμα, το κόσμο)... Ο άνθρωπος είναι και εκτός σώματος και εντός σώματος ταυτόχρονα (αλλά και μόνο εκτός σώματος, όταν αρπάζεται προς το Όλον... αλλά και μόνο εντός σώματος όταν είναι πνευματικά τυφλός...)... Βέβαια ο ανθρώπινος εγκέφαλος αδυνατεί να ερμηνεύσει και να κωδικοποιήσει πληροφορίες που έρχονται από έξω, από τον πνευματικό, υπερβατικό, περιβάλλοντα και Περιέχοντα τα πάντα Χώρο (δηλαδή την Πραγματικότητα, το Όλον), σε λογικά νοήματα, λογικές προτάσεις και λογικές εξηγήσεις...

Το ζήτημα όμως δεν είναι εδώ, να δώσουμε ερμηνείες... Απλά πρέπει να κατανοήσουμε ότι τελικά η Επαφή με το Όλον, η Θεοπτία, είναι Εμπειρία (κάτι που ζούμε) και η Αληθινή Θεογνωσία (η όποια «Θεογνωσία» αποκομίζουμε από την Εμπειρία), είναι καθαρά βιωματική...

Το Αληθινό Σύμπαν βρίσκεται Εντός μας, όπως και το μονοπάτι και η πορεία, κι το Όλον, κι η Ζωή, κι η μεταμόρφωση του ανθρώπου... Μακάριοι όσοι βρίσκουν μέσα τους το «ουράνιο μονοπάτι» που οδηγεί στον Ζωντανό Όλον, στην μέγιστη Πραγματικότητα, στην Αληθινή Ζωή...