Θρησκευτικές Εταιρείες και Δόγματα

Την Πρώτη Ημέρα ο άνθρωπος δημιούργησε τον θεό.

 

Αυτός ο θεός του ανθρώπου θα έπρεπε να εκτελεστεί για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.
 

Θρησκεία.

 

Η θρησκεία είναι ένα τεχνητό ανθρώπινο κατασκεύασμα (*-ισμός) ελέγχου κι εξουσίας των ανθρώπινων μαζών, όπως έχει δείξει η ανθρωπολογία κι από τότε που έχουμε τις πρώτες καταγραφές κι αρχαιολογικά ευρήματα, οι άνθρωποι απέδιδαν όλες τις καταστροφές και τα φυσικά φαινόμενα στην οργή κάποιων θεών ή ακόμα και στο πνεύμα των προγόνων τους. Οι θεοί ή και τα πνεύματα ήταν κάποια υπερφυσικά όντα που για τους  ανθρώπους, αντιπροσώπευαν ή έλεγχαν τις δυνάμεις της φύσης και που οι άνθρωποι όφειλαν να τους εξευμενίσουν για να είναι ο βίος τους καλύτερος. Αυτή είναι η φύση και η ουσία του θεϊσμού.  Όχι μόνο κάθε άγνωστη ή γνωστή δύναμη ήταν κι ένας νέος θεός, αλλά και κάθε στοιχείο της φύσης, κάθε ποτάμι, πηγή και δένδρο, ήταν στοιχείο αυτού του πανθέου.

 

Όλη η φύση εθεωρείτο ένθεη και φυσικά οι θεοί δεν είχαν σχέση με την προέλευσή της, για την οποία θεωρούσαν ότι είναι αιώνια ή ότι η δημιουργία της ήταν μια ενέργεια μεγαλύτερη και δυνατότερη από τους θεούς. Χαρακτηριστικό της θρησκείας είναι ότι οι θεοί δεν ήταν αναρχικοί ή άναρχοι, αλλά υπόκεινται σε νόμους και ισορροπίες, με κυριότερο τον νόμο της Ανάγκης. Είναι προφανές πλέον ότι η θρησκεία είναι ξεκάθαρα ανθρώπινο δημιούργημα που καλύπτει συγκεκριμένες ανάγκες ελέγχου των μαζών και δεν προέρχεται από καμία μη ανθρώπινη αιτία.

 

«Από τέτοια ύψη, από τέτοια δόξα, ξέπεσα σ’ αυτή τη δυστυχισμένη γη, και συμφύρομαι μ’ αυτά τα χυδαία δίποδα» -Εμπεδοκλής

 

Πολυθεϊσμός.

 

Κάποιοι θεοί ήταν σπουδαιότεροι από άλλους, πιο δημοφιλείς, όπως και στο ελληνικό Δωδεκάθεο. Στις ανατολικές χώρες, οι δημοφιλείς θεοί είναι λιγότεροι. Είναι ταυτόσημος ο  πολυθεϊσμός της περιοχής του Αιγαίου και της ευρύτερης περιοχής της Μεσογείου κυρίως στις βόρειες της ακτές, με τον πολυθεϊσμό των μεγάλων χωρών της Ανατολής, δηλαδή της Αιγύπτου, της Ασσυρίας, Βαβυλώνας, Περσίας και Ινδίας. Ο Αιγιακός πολυθεϊσμός της πόλης-κράτους είχε 12-13 σπουδαιότερους σημαντικούς θεούς, που ο κάθε ένας με μπόλικα επίθετα, αντιπροσώπευε διαφορετικές δυνάμεις ή αξίες, όπως ο «Ξένιος Ζευς» για παράδειγμα, την αξία της φιλοξενίας. Υπήρχε ισότιμη εκπροσώπηση ανδρικών και γυναικείων θεών.

 

Με εξαίρεση τα δύο πανελλήνια ιερά των Δελφών και της Δωδώνης, δεν υπήρχε θεσμοθετημένο ιερατείο και οι ιερείς ήταν κληρωτοί από τους πολίτες, με μοναδικό σκοπό την επίβλεψη των ιεροπραξιών. Δεν υπήρχε καν θέμα πίστης, το μόνο που χαρακτήριζε την θρησκεία αυτή ήταν η λατρεία, δηλαδή οι ιεροπραξίες και οι θυσίες, σαν ανταπόδοση για τα καλά των θεών. Ναι μεν θεωρούσαν την ψυχή αθάνατη, αλλά δεν υπήρχε καμία πίστη στην μεταθανάτια τιμωρία ή αναγέννηση. Μόνο οι ελάχιστοι ήρωες ξεχώριζαν κι έμπαιναν δίπλα στο πάνθεον των θεών, στα Ηλύσια Πεδία και η κάθε πόλη είχε και τον δικό της ήρωα που απολάμβανε τιμές θεού. Ο πρώτος που μίλησε για μετεμψύχωση, ιδεοληψίες, άλλη ζωή κι έφερε ανατολίτικες δοξασίες στην Ευρώπη ήταν ο καθ’ ολοκληρία συστημικός Πλάτωνας και οι συνεχιστές του. Υπήρξε -αν υπήρξε- ο πρώτος Ιλλουμινάτι κι εξυπηρέτησε τα ιερατεία μέχρι σήμερα.

 

Από την άλλη ο ανατολίτικος μοναρχικός πολυθεϊσμός είχε δυνατό ιερατείο που ήταν λεκές γύρω από τον μονάρχη, υπήρχε έντονη η δοξασία της μετεμψύχωσης, δηλαδή ενός αέναου κύκλου της ψυχής από σώμα σε σώμα, που έκανε τους ανθρώπους πιο αισιόδοξους, πιο δούλους υπηκόους ώστε ν’ αντέχουν την καταπίεση των μοναρχικών καθεστώτων. Οι κύριοι θεοί του ήταν σαφώς λιγότεροι, συνήθως ήταν δύο – τρεις που είχαν ξεχωρίσει και που αντιστοιχούσαν στο καλό – κακό και συνήθως μια γυναικεία οντότητα όπως το δίδυμο Γιαχβέ – Ασσερά στους Ισραηλίτες.

 

Φυσικά, ο αρχαίος Αιγιακός πολυθεϊσμός δεν είναι αυτός που έβγαλε τον Χρυσό Ελληνικό Πολιτισμό. Αντιθέτως είναι ο Ελληνικός Χρυσός Πολιτισμός που πέταξε από πάνω του τα θρησκευτικά σαμιαμίδια και στράφηκε στην Αισθητική, την Αγαλλίαση, την Καλλιτεχνία, τις Καλές Τέχνες, δημιούργησε κι εγκαθίδρυσε την βάση όλου του σύγχρονου Δυτικού πολιτισμού, όπως, Λογοτεχνία, Ποίηση, Θέατρο, Καλές Τέχνες, Αθλητισμό, Φιλοσοφία, Δημοκρατία, Επιστήμη κι ό,τι άλλο λέμε σήμερα Πολιτισμό. Αντιθέτως όλες οι Ανατολικές δοξασίες που έρπουν προς τον θεϊσμό, της άλλης ζωής κι απαξιώνουν αυτή την ζωή, ζουν υπό καθεστώς φόβου, ενοχών και είναι απολύτως ανίκανοι ν’ αντιληφθούν καν, τι σημαίνει Υψηλή Τέχνη κι Αισθητική.

 

Το σημαντικότερο είναι ότι απ’ αυτόν τον Ελληνικό Χρυσό Πολιτισμό βγήκε η αμφισβήτηση στην ύπαρξη των θεών, η αμφισβήτηση στις ιδιότητες και ικανότητες που τους είχαν φορτώσει οι ανόητοι άνθρωποι και τα ιερατεία τους. Αυτό αναφέρθηκε κι ως αθεΐα αν και σήμερα λέγεται αγνωστικισμός. Δηλαδή η συνειδητοποίηση ότι η ιδέα περί θεών δεν είναι τίποτα άλλο παρά η προβολή της ανάγκης των ιερατείων του ανθρώπου να το ελέγξουν μέσω του φόβου θανάτου του, θέτοντας κανόνες παρανοϊκούς που ως δήθεν «θεόσταλτοι» γίνονται αποδεκτοί απ’ όλους τους πιστούς άνοα κι αναντίρρητα. Αυτούς τους δήθεν «θεόσταλτους» κανόνες τους καταρρίπτουν και τους ανατρέπουν οι αληθινοί Ελληνες φιλόσοφοι. Γιατί ναι, οι περισσότεροι είναι ψευτοφιλόσοφοι (Σωκράτης, Πλάτωνας, Αριστοτέλης, κ.ά.) που τους δημιούργησαν τα ιερατεία του Γιαχβέ-Χριστού για να υποστηρίξουν ότι το αφήγημα τους έχει φιλοσοφικό αρχαιοελληνικό υπόβαθρο.

 

Μονοθεϊσμός.

 

Ο μονοθεϊσμός είναι ξεκάθαρα παιδί των ιερατείων για τον έλεγχο του ποιμνίου τους. Οι μονοθεϊστές πιστεύουν ότι ο μονοθεϊσμός ήταν η πρώτη θρησκεία (sic) πιστεύοντας κατά λέξη αυτά που λέει το επίπλαστο βιβλίο της Γέννεσης στην Τορά ή την Πεντάτευχο των χριστιανών. Τα ίχνη του μονοθεϊσμού βρίσκονται στην Αίγυπτο κατά την βραχύβια περίοδο του Ακενατών (Αμένοφης Δ’ 1351-1334 π.κ.ε.) με την εξύψωση του θεού Ατόν και εκμηδένιση των υπολοίπων, αλλά καλύτερη εικόνα έχουμε από το αρχαίο Ισραήλ που γύρω στο 700-600 π.κ.ε ξεχώρισε η λατρεία του Γιαχβέ από τους υπόλοιπους θεούς, ειδικά την σύντροφο του άλλου θεού Ελ, την Ασερά. Η λατρεία της δημοφιλούς μέχρι τότε Ασερά, απαγορεύτηκε και τα εδώλια της καταστράφηκαν, ενώ η έννοια του Ελ που λατρευόταν στο Ισραήλ ενσωματώθηκε με αυτή του Γιαχβέ που λατρευόταν στο βασίλειο του Ιούδα (το νότιο Ισραήλ) και μετά την καταστροφή του Ισραήλ αποσιωπήθηκε. Τα δύο αυτά ονόματα, στην μετάφραση των εβδομήκοντα δύο της Παλαιάς Διαθήκης συναιρούνται στην λέξη «Κύριος» ενώ η Ασερά αναφέρεται σαν «Αλσος»

 

Η βασική διάκριση του μονοθεϊσμού όπως εξελίχθηκε από τον πολυθεϊσμό είναι μία, ότι ο θεός αυτός για να ξεχωρίσει, πρέπει να αναβαθμιστεί σε ικανότητες και είναι πλέον μια άναρχη  προσωπικότητα, που δεν υπόκειται σε κανέναν περιορισμό, εν ολίγοις κάνει ό,τι θέλει, αλλά το σημαντικότερο είναι ο ίδιος ο κατασκευαστής του ανθρώπου και του κόσμου ολόκληρου, που μάλιστα τον έφτιαξε ειδικά για τον άνθρωπο από «αγάπη». Επίσης, επεμβαίνει ως παντοδύναμος που θεωρείται, όταν η πίστη κάποιου είναι δυνατή και μπορεί να κάνει και θαύματα. Φυσικά ο Γιαχβέ είναι μια καθαρά εθνική θεότητα και η εθνικιστική επιλογή των Εβραίων και φυσικά είχε αγαπημένο λαό τους Ιουδαίους, δηλαδή το νότιο Ισραήλ, που ήθελε διακαώς να καπελώσει και το βόρειο Ισραήλ πολιτικά κι ο Γιαχβέ ήταν το όργανο που θα τους βοηθούσε. Μετά την καταστροφή της Ιερουσαλήμ το 587 π.κ.ε από τους Βαβυλώνιους, η θρησκεία και ο ναός του Γιαχβέ, έγινε το κύριο θρησκευτικό τους κέντρο και εγγύηση της εθνικής τους ταυτότητας, όπου και να ήταν διεσπαρμένοι. Με την κυριαρχία των Περσών επανήλθε και η λατρεία του.

 

Με τους Ρωμαίους όμως οι Εβραίοι παρά την θρησκευτική ελευθερία, αισθάνθηκαν ότι ο πλουραλισμός και η πολιτιστική υπεροχή των Ρωμαίων θα τους κατέστρεφε θρησκευτικά κι έτσι γεννήθηκε το μεσσιανικό κίνημα. Περίμεναν διακαώς έναν μεσσία απεσταλμένο του Γιαχβέ που θα τους ελευθερώσει από τους Ρωμαίους ειδωλολάτρες και θα τους κάνει πάλι να κυριαρχήσουν, όπως φαντασιώνονταν ότι κυριαρχούσαν κάποτε. Ένα από τα μεσσιανικά κινήματα που κατάφερε να επιβιώσει από τις καταστροφές που τους έφερε η δοξασία αυτή, ήταν ο χριστιανισμός.

 

Ο χριστιανισμός, που εμφανίστηκε τον δεύτερο αιώνα, ήταν η συνισταμένη και πειστικότερη μεσσιανική δοξασία, που προσπάθησε να εκλογικεύσει την ήττα, μιλώντας για μια άλλη ζωή, μεταθέτοντας την βασιλεία του Ισραήλ στην μεταθανάτια ουράνια βασιλεία και φέρνοντας έναν επιπλέον θεό, τον φερόμενο ως γιο του Γιαχβέ, καλούμενο ως Ιησού, που φέρεται να έζησε και να δίδαξε στην Γαλιλαία μέχρι το 30 κ.ε. Λόγω της δήθεν αποδοχής που βρήκε στα ανθρωπάκια, τα χαμηλότερα στρώματα του ανατολίτικου πληθυσμού της αυτοκρατορίας, η ιδέα της υποταγής που ήταν το κυρίαρχό του σύνθημα, όπως και η θρυλούμενη ισότητα (μετά θάνατον), κατάφερε να επηρεάσει και τα ανθρωπάκια στην Ρώμη.

 

Ο φονταμενταλισμός του να κάνει απροκάλυπτο προσηλυτισμό, να προκαλεί τους εθνικούς, να καταστρέφει ναούς κι αγάλματα, τον έκανε γνωστό κι υπολογίσιμη δύναμη, μέχρι ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος να τον χρησιμοποιήσει για πολιτικούς λόγους επικράτησης κατά των εχθρών του, κι αργότερα ομογενοποίησης του κράτους του. Από εκεί και πέρα κατάφερε γρήγορα να επεκταθεί και να γίνει η επίσημη θρησκεία και από τον 5ο αιώνα και μετά να επιβάλει νόμους ώστε να είναι κι η μοναδική. Κάθε άλλη θρησκεία, ακόμα και ο Ιουδαϊσμός τέθηκε εκτός νόμου και κυνηγήθηκε με το καλό και με το άγριο. Συνήθως με το άγριο, γιατί μόνο έτσι υποτάσσεται η Λογική.

 

Ένα από τα προβλήματα της νέας θρησκείας ήταν ότι δεν υπήρχε συγκεκριμένη μέθοδος για το τι είναι αυθεντικά σωστό και τι μη σωστό, δηλ. αιρετικό. Από τον 2ο αιώνα που εμφανίστηκε μέχρι τον 4ο αιώνα, υπήρχαν εκατοντάδες διαφορετικές εκφράσεις και κείμενα, τα Ευαγγέλια, που το κάθε ένα έβλεπε και κάποιον Ιησού διαφορετικά. Για τους παλαιούς, ήταν ένα πνεύμα, γι’  άλλους ήταν άνθρωπος, γι’ άλλους θεός, γι’  άλλους γιος του Γιαχβέ, γι’  άλλους ένας απλός προφήτης. Το ίδιο και για την διδασκαλία του.

 

Ξεκίνησε λοιπόν μια διαδικασία για να ξεκαθαρίσει το τοπίο και να καθοριστούν τα όρια του νέου δόγματος. Η διαδικασία αυτή δεν ήταν απλή και κράτησε μερικούς αιώνες. Χύθηκαν τόνοι από μελάνι αλλά και κυρίως αίμα στις αναμεταξύ τους συγκρούσεις για να κυριαρχήσει η γνώμη του ιερατείου. Στην ουσία επικρατούσε η γνώμη που αποδεχόταν ο εκάστοτε αυτοκράτορας που κι αυτή δεν ήταν απόλυτη. Το τελικό αποτέλεσμα είναι η δημιουργία ενός νέου θεού που λέγεται «αγία τριάδα» και που περιλαμβάνει σ’ ένα περίεργο κι αιμομικτικό σύμπλεγμα, τον Γιαχβέ, τον Ιησού και το πνεύμα του Γιαχβέ με την ονομασία «άγιο πνεύμα» και καθορίστηκαν μόνο τέσσερα από τα δεκάδες Ευαγγέλια ως αληθινά, καθώς και κάποιες Επιστολές, οτιδήποτε άλλο θεωρήθηκε κίβδηλο και έγινε προσπάθεια καταστροφής του. Φυσικά το αποτέλεσμα δεν ευχαρίστησε αυτούς που ξαφνικά βρέθηκαν στο καθεστώς του αιρετικού, με τραγικές συνέπειες γι’ αυτούς. Η περαιτέρω επιβολή του χριστιανισμού, έφερε την ανάγκη για την δημιουργία του καθολικισμού, του μουσουλμανισμού, του προτεσταντισμού, ευαγγελισμού… και κάθε καρυδιάς θρησκευτικό καρύδι που καταδυναστεύει το ανθρωπάκι.

 

Άρνηση κάθε θρησκείας.

 

Με την εμφάνιση του μονοθεϊσμού κι ο όρος άθεος άλλαξε ερμηνεία. Για τους χριστιανούς, το άθεος χρησιμοποιείται για όποιον δεν δέχεται τον συγκεκριμένο θεό, δηλαδή την αιμομικτική «αγία τριάδα» κι όπως ακριβώς την φαντασιώνονται εκείνοι. Έτσι άθεος κατηγορείται, συχνά από την εποχή του Βυζαντίου, όχι μόνο ο αρχαιολάτρης ή αλλόθρησκος, αλλά κι ο αιρετικός. Χαρακτηριστικό είναι, ότι αλληλοκατηγορούνται ως άθεοι οι ορθόδοξοι με τους καθολικούς και ακόμα οι παλαιοημερολογίτες τους νεοημερολογίτες κλπ.

 

Είναι προφανές, ότι με την κυριαρχία του χριστιανισμού και τον Μεσαίωνα που επικράτησε σε Δύση κι Ανατολή το να εκφράσει κανείς την αμφιβολία του για την αλήθεια της θρησκείας, εκτός από τον χαρακτηρισμό άθεος, που εθεωρείτο η μέγιστη βλασφημία, κινδύνευε να χάσει την περιουσία του και την ζωή του, ή στην καλύτερη περίπτωση τον κοινωνικό του περίγυρο κι αποβαλλόταν από την κοινωνία. Η νομοθεσία ήταν αυστηρότατη και κανείς δεν έπαιζε μ’ αυτά τα πράγματα.

 

Ο θρησκευτικός φανατισμός και η ηλιθιότητα ήταν κι εξακολουθητικά είναι στο μέγιστο. Δώσε μια ματιά στην υπόθεση του «παστίτσιο» που έφτασε εν έτη 2012 να διώκεται ποινικά για μια χιουμοριστική προσέγγιση. Η σελίδα του «Γέροντα Παστίτσιου» ήταν μια σελίδα στο Facebook με αναφορές στην «Εκκλησία του Ιπτάμενου Μακαρονοτέρατος» καθώς στο πρόσωπο του «μοναχού» υπάρχει ένα παστίτσιο, η οποία σατίριζε την θρησκοληψία. Στο εφετείο αθωώθηκε κι έγινε αιτία για να παύσει ο αναχρονιστικός νόμος περί βλασφημίας των θείων. Το Ιπτάμενο Μακαρονοτέρας (ΙΜΤ) (αγγλικά: Flying Spaghetti Monster, συντομογραφία: FSM) είναι η θεότητα μιας παρωδίας θρησκείας,γνωστής ως Ιπτάμενη Μακαρονοτερατοθρησκεία ή Πασταφαριανισμός (Pastafarianism) εκ του Ρασταφαριανισμός και πάστα. Δημιουργήθηκε τον Ιούνιο του 2005 από τον Μπόμπι Χέντερσον ως παρωδία, για να διδαχθεί στα Αμερικάνικα σχολεία μαζί με την εξέλιξη. Στην ουσία, αποτέλεσε διαμαρτυρία κατά της απόφασης του Συμβουλίου Εκπαίδευσης της πολιτείας του Κάνσας, να διδάσκεται παράλληλα με την θεωρία της εξέλιξης, η δοξασία του Ευφυούς Σχεδιασμού (Δημιουργισμού).

 

Φυσικά υπήρξαν κάποιοι πολύ λίγοι φωτισμένοι Άνθρωποι που με τις πράξεις τους μεταστοιχείωσαν την αμφισβήτηση σε Δύναμη, και φυσικά το πλήρωσαν με την ζωή τους. Χαρακτηριστική περίπτωση ο Ιωάννης ο Ιταλός, που κατείχε την έδρα της φιλοσοφίας στο Πανδιδακτήριο της Κωνσταντινούπολης, ενώ υπήρξε αξιωματούχος της Βυζαντινής αυλής και πρεσβευτής, που ο θαυμασμός του για την ΛΟΓΙΚΗ φιλοσοφία, πάνω από την θρησκεία, έκανε τους ορθόδοξους να τον μισήσουν και να τον εξαφανίσουν. Ακόμα και τις ελαφρώς διαφορετικές εκφάνσεις του ίδιου θρησκεύματος κυνηγούσαν με σκαιότητα, όπως το κάψιμο στον Ιππόδρομο ζωντανού του Ιωάννη του Βογομίλου και το κυνηγητό των οπαδών του ή την σφαγή και το κυνηγητό των παυλικιανών, οι συνεχείς διαμάχες με τους μονοφυσίτες που κόστισαν την Ανατολή στην αυτοκρατορία κλπ.

 

Αρνητές της θρησκείας επανεμφανίστηκαν μετά την Αναγέννηση και μετά τον Διαφωτισμό, φυσικά στην Δύση, όπου άρχισε να αναδύεται ξανά η Λογική των Αληθινών Ελλήνων Φιλοσόφων. 'Αλλωστε ένα ψέμα εξακολουθεί να είναι ψέμα ακόμα και αν όλοι το πιστεύουν. Η αλήθεια εξακολουθεί να είναι αλήθεια ακόμη και αν κανείς δεν την πιστεύει.

 

Δεν θα ασχοληθώ με το κυνηγητό που αντιμετώπισαν και το πόσο σπουδαίοι ήταν αυτοί οι Άνθρωποι, που αρκετοί από αυτούς δεν δείλιασαν ούτε με τα βασανιστήρια ούτε με την απειλή της ζωής τους (Τζορντάνο Μπρούνο) στο να απαρνηθούν την ΛΟΓΙΚΗ σκέψη τους, όπως έκανε ο Γαλιλαίος. Το σημαντικό θέμα είναι ότι εμφανίστηκε σταδιακά ένα μικρό ρεύμα αμφισβήτησης της χριστιανικής πανούκλας, που φυσικά ο γιαχβεδισμός-χριστιανισμός το αναφέρει σαν αθεΐα, αν κι ο ορισμός αυτός χωλαίνει.

 

Η αμφισβήτηση αρχικά είχε να κάνει με την ορθότητα όλων αυτών που μετέφερε ο χριστιανισμός, αποδεχόμενος τότε την απόλυτη ορθότητα της «αγίας γραφής» που η Επιστήμη η οποία άρχιζε πάλι να εμφανίζεται δειλά δειλά, την αναιρούσε. Από τα μέσα ως τα τέλη του 20ου αιώνα, εμφανίζονται σταδιακά όλο και περισσότεροι ερευνητές που διαπιστώνουν ότι η ιστορία δεν είναι ακριβώς όπως μας έχει εντυπωθεί. Ο χριστιανισμός δεν επικράτησε με αγάπη αλλά με δόλο και βία, η ιστορικότητα του Γιαχβέ-Ιησού δεν φαίνεται πουθενά, πολλά κείμενα έχουν υποστεί επεμβάσεις για να δείχνουν κάτι άλλο κι όλη η μη αρεστή γραμματεία για το κάθε δόγμα καιγόταν και καταστρεφόταν. Στην ουσία η αλήθεια του χριστιανισμού δεν έχει σχέση με την Αλήθεια, πόσο μάλλον με την πολυδιαφημισμένη αγάπη, παρά μονάχα με τον φόβο θεού, την υποτέλεια, τον εξευμενισμό, την ταπείνωση, τον εξευτελισμό του Ανθρώπου και την μετατροπή του σε δούλο.

 

Μια καθοριστικής σημασίας ανακάλυψη ήταν η έρευνα της Αρχαιολογίας που απέδειξε ότι τα μεγάλα κτίρια και κατασκευές που είχαν αποδοθεί στον βασιλιά Σολομώντα, είναι μεταγενέστερα και ότι η βιβλική ιστορία δεν συμβαδίζει με την ιστορία της περιοχής και την εμφάνιση των πρώτων Εβραίων στην περιοχή. Τα γεγονότα των Πατριαρχών, της Εξόδου κλπ. ήταν ψεύτικα και ο μονοθεϊσμός ξεπήδησε από τον πολυθεϊσμό της Χαναάν, ο δε βασιλιάς Δαυίδ ήταν ένας ξακουστός ντόπιος λήσταρχος των λόφων, ένα τίποτα άξιο λόγου δηλαδή. Για την Ιστορία όλο και περισσότερο ξεκαθαρίζει ότι η επικράτηση του Γιαχβέ-χριστιανισμού δεν έγινε με αγάπη ή με πειθώ όπως ακριβώς έλεγε μέχρι τώρα, συσκοτίζοντας τα κίνητρα, τις αιτίες και τις πράξεις του.

 

Όλα τα έμβια όντα έχουν προέλευση από ανόργανη ύλη.

 

O γιαχβεδισμός-χριστιανισμός προσπαθεί να ξεπεράσει το ότι είναι ξεπερασμένος. Γίνονται προσπάθειες ώστε η ιουδαϊκή Γραφή να μην λαμβάνεται κυριολεκτικά, όπως γινόταν μέχρι πριν λίγα χρόνια, αλλά συμβολικά και να γίνονται ερμηνείες, (ό,τι του φανεί του Λωλοστεφανή) αποφεύγοντας να χρησιμοποιούν αυτούσια την Γραφή εκτός από τα γνωστά νερόβραστα τσιτάτα της αγάπης, για να αποφύγουν τις αντιφάσεις της. Μιλάνε και σχολιάζουν κάποια απ’ αυτά που είπαν οι πατέρες της εκκλησίας, αφού ο θεός τους όπως και ο ιός του χάνει την ιστορικότητα του, γίνεται όλο και ποιο απρόσωπος, συμβολικός και θεωρητικός. Σε κάποια χρόνια ο γιαχβε-χριστιανισμός τουλάχιστον στον πολιτισμένο κόσμο, δεν θα έχει καμία σχέση με τον χριστιανισμό της Αναγέννησης ή του Βυζαντίου, θα μοιάζει όλο και περισσότερο με κάποιον θεό του Ευφυούς Σχεδιασμού, με τα υπόλοιπα βδελυγματικά να υποκρύπτονται νομίζοντας ότι θα ξεχαστούν.

 

Φυσικά όλα αυτά δεν είναι εύκολα, υπάρχουν οι φανατικοί που δεν δέχονται καμία παρέκκλιση από τις εμφυτεύσεις τους και κάθε αλλαγή πραγματική η σιωπηρή, στην ουσία δημιουργεί μια νέα αίρεση ή ομολογία, όπως ακριβώς έγινε και με την εν μέρει υποχώρηση της εκκλησίας στο ημερολόγιο, που γέννησε τους παλαιοημερολογίτες. Έτσι πάντα γίνεται ένας πόλεμος χαρακωμάτων και όπου μπορεί να επέμβει και να καθυστερήσει την εκλαΐκευση της επιστήμης και της κατανόησης της από τον μεγάλο και αμαθή λαό το κάνει. Για την Ελλάδα που έχει λόγο στην εκπαίδευση καταλαβαίνουμε ότι τα πράγματα είναι εύκολα για αυτούς. Ο σκεπτικισμός, η αμφιβολία και η άρνηση των ιδεοληψιών της θρησκείας, γιγαντώνεται σταδιακά και με πολλά ονόματα:

 

Αθεΐα,

είναι η κατηγορηματική άρνηση των ιδεοληψιών αυτών και η πρόταση της Λογικής.

 

Αγνωστικισμός,

είναι άρνηση των ιδεοληψιών αυτών ελλείψει πειστηρίων.

 

Όπως αντιλαμβάνεσαι οι δύο αυτές κατηγορίες είναι ταυτόσημες. Ο αγνωστικιστής είναι σίγουρος 100% ότι δεν ισχύουν οι ιδεοληψίες των θρησκόληπτων, ενώ ο άθεος 1000%. Έτσι, υπάρχει άλλη μια κατηγορία που ξεπερνάει την διαφορά των ποσοστών που λέγεται «άθρησκος». Είναι γνωστό πως ό,τι μπορεί να επιβεβαιωθεί χωρίς απόδειξη, μπορεί και να απορριφθεί χωρίς απόδειξη.

Άθρησκος.

Με ή χωρίς την θρησκεία, οι καλοί άνθρωποι θα κάνουν καλά πράγματα και οι κακοί άνθρωποι θα κάνουν κακά πράγματα. Αλλά για τους καλούς ανθρώπους να κάνουν κακά πράγματα, χρειάζεται η θρησκεία. Από την στιγμή που η Γραφή του Γιαχβέ και η εκκλησία του είναι προφανώς λάθος στο να πουν από πού προερχόμαστε, είναι ανάξιοι εμπιστοσύνης στο να μας πουν που πηγαίνουμε. Άθρησκος λοιπόν, είναι αυτός που αντιλαμβάνεται πως καμία θρησκεία δεν εμπεριέχει ορθότητά που να αντέχει σε λογικό στοχασμό. Αθρησκεία, είναι η απουσία, αδιαφορία, απόρριψη, εχθρότητα και ειρωνική διάθεση απέναντι σε όλες τις θρησκείες. Χαρακτηρίζεται ως καθολική απουσία θρησκευτικών δογμάτων,  περιλαμβάνει επίσης και το «πνευματικός αλλά όχι θρησκευόμενος». Όταν χαρακτηρίζεται ως αδιαφορία για την θρησκεία, είναι γνωστός ως απαθεϊσμός. Όταν χαρακτηρίζεται ως εχθρότητα απέναντι στην θρησκεία, συμπεριλαμβάνει τον αντιθεϊσμό, την αντιθρησκεία και τον μισοθεϊσμό. Η αθρησκεία περιλαμβάνει ορισμένες μορφές θεϊσμού, ανάλογα με το θρησκευτικό πλαίσιο στο οποίο ορίζεται. Στην Ευρώπη του 18ου αιώνα, η επιτομή της αθρησκείας ήταν ο ντεϊσμός.

 

Ντεϊσμός ονομάζεται η άποψη ότι η λογική, παρά η «θεία αποκάλυψη» ή η παράδοση, πρέπει να τοποθετούνται στην βάση της ηθικής. Οι ντεϊστές απορρίπτουν την οργανωμένη θρησκεία και προωθούν την λογική ως τον κρίσιμο παράγοντα στην λήψη ηθικών αποφάσεων. Η λογική αυτή βάση είθισται να θεμελιώνεται στο κοσμολογικό επιχείρημα (επιχείρημα σχετικά με το Πρώτο Αίτιο), το τελεολογικό επιχείρημα (επιχείρημα του Σχεδιασμού), καθώς και άλλες πλευρές αυτού που ονομαζόταν φυσική θρησκεία. Ο ντεϊσμός κατέληξε να ταυτιστεί με την κλασική πεποίθηση κάποια αρχή δημιούργησε μεν τον κόσμο, αλλά δεν παρεμβαίνει πλέον στην λειτουργία του, μολονότι τούτο δεν αποτελεί απαραίτητο συστατικό του ντεϊσμού.

 

Μερικά ονόματα που έχουν κατά καιρούς χρησιμοποιήσει οι ντεϊστές για την θεότητα είναι:

 

Δημιουργός (ή Πλάστης) (χρησιμοποιείται στην Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας των ΗΠΑ)
Θείος Συγγραφέας.
Θεία Πρόνοια. (χρησιμοποιείται στην Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας των ΗΠΑ)
Θείος Ωρολογοποιός.
Πρώτο Αίτιο. (πρώτη χρήση από τον ανύπαρκτο Αριστοτέλη)
Μέγας Αρχιτέκτονας. (χρήση από Μυστικές Εταιρίες, στοές και λαγούμια κάθε είδους)
Θεός της Φύσης. (χρησιμοποιείται στην Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας των ΗΠΑ)
Πρόνοια.

 

Άθεος σημαίνει αρνητής του θεού.

 

Ο θεός δεν είναι μια κοινά αποδεκτή ορολογία για τον σύγχρονο ή και τον παλαιό άνθρωπο. Ακόμα και οι θρήσκοι είναι άθεοι σε όλες τις άλλες θρησκείες, άλλα το «άθεος» ανά θρησκεία έχει πολύ μεγάλη γκάμα ερμηνειών. Αντίθετα η θρησκεία είναι σαφώς ορισμένη και αποδεκτή σαν ορολογία σ’ όλο τον πλανήτη άρα και το άθρησκος είναι σαφώς μια ικανοποιητική και σωστή ορολογία, κατανοητή μονοσήμαντα απ’ όλους. Ο θεός Γιαχβέ της Παλαιάς Διαθήκης είναι αδιαμφισβήτητα ο πιο δυσάρεστος, μοχθηρός και βδελυγματικός  χαρακτήρας, ζηλιάρης και περήφανος γι’ αυτό, μικροπρεπής, άδικος, θέλει να έχει τον έλεγχο και δεν συγχωρεί, εκδικητικός, αιμοδιψής, μισογύνης, ομοφοβικός, ρατσιστής, παιδοκτόνος, με τάσεις γενοκτονιών, λοιμώδης, μεγαλομανής, σαδομαζοχιστής και κακόβουλος νταής. Ένας θεός που συνέχισε να πειραματίζεται με το σύμπαν είναι παράλογος.

 

Ένας θεός που αναμιγνύεται με την ανθρώπινη ελευθερία και την δημιουργικότητα είναι τύραννος. Ένας παντοδύναμος τύραννος δεν είναι τόσο διαφορετικός από έναν γήινο δικτάτορα που κάνει τα πάντα και τους πάντες γρανάζια στην μηχανή που αυτός ελέγχει. Ένας άθεος που απορρίπτει έναν τέτοιο απαίσιο θεό είναι απόλυτα δικαιολογημένος και αξιοφρόνητος. 'Αλλωστε είναι γνωστό και λογικό, πως δυό χέρια που εργάζονται κάνουν πολύ περισσότερα από χίλια χέρια που προσεύχονται. Τα πράγματα δεν είναι όπως έχουν γραφτεί στην Αγία Γραφή από τους μιαρούς εβδομήκοντα δύο. Κανένας θεός δεν δημιούργησε τον άνθρωπο κατ’ εικόνα του, πως θα μπορούσε άλλωστε, είναι ο άνθρωπος δημιούργησε όσους θεούς χρειαζόταν κατ’ εικόνα του. Στις θρησκείες ούτε η ηθική ούτε η πίστη έρχονται σ’ επαφή με την πραγματικότητα, σε κανένα σημείο, ούτε ο Έρωτας, η Φαντασία, το Γέλιο η Χαρά. Είναι πάντα προς τιμή των γυναικών που δεν έχουν συνεισφέρει ούτε μια λέξη· ούτε μια γραμμή στις πομφόλυγες της Γραφής του Γιαχβέ.

 

«Ο αθεϊσμός αφήνει σε έναν άνθρωπο την αίσθηση, την φιλοσοφία, την φυσική ευσέβεια, τους νόμους, την φήμη, το σύνολο των οποίων μπορεί να οδηγήσει σε μια ηθική αρετή ακόμη και αν εξαφανιστεί η θρησκεία. Αλλά οι θρησκευτική δεισιδαιμονία τα αφαιρεί όλα αυτά και ανεγείρει μια απόλυτη μοναρχία στο μυαλό των ανθρώπων.» Francis Bacon

ΔΕΣ: Θρησκεία - Αθεΐα - Αγνωστικισμός – Αθρησκεία - Μυθικισμός

 

Μυθικισμός, Θεοσοφία, Ανθρωποσοφία και σεξομαγεία.
 

Η βασική του θέση είναι ότι οι θρησκείες δημιουργήθηκαν μέσα από παραμύθια – μύθους και με την συγκριτική μέθοδο βλέπουν κοινά σημεία που έχει κάθε θρησκεία, όπως η γέννηση θεού από παρθένο, αστρονομικά σημάδια που σηματοδοτούν γεγονότα, την έννοια γιος-προφήτης-απεσταλμένος θεού, η σχέση τους με τις τροπές του Ηλίου, τα οράματα, την παρθενογένεση (LOL) κλπ. Να σημειωθεί, ότι ο μυθικισμός δεν αναιρεί άμεσα την διδασκαλία των θρησκόληπτων, απλά τις συγκρίνει και πιστεύει ότι καλύπτουν τις ίδιες ανάγκες.

 

Γι’ αυτό βλέπουμε το τραγελαφικό όσο και γελοίο, ένας αγνωστικιστής, ένας άθεος κι ένας άθρησκος να είναι μυθικιστές. Θεωρητικά ένας μυθικιστής μπορεί άνετα να είναι θεϊστής. Για σκεφθείτε, ήδη υπάρχουν χριστιανοί που θεωρούν το προπατορικό αμάρτημα μύθο, αλλά έναν σημαντικό μύθο γι’ αυτούς. Το ίδιο γίνεται με την ανάσταση του Γιαχβέ-Ιησού που άλλωστε έχουν άμεση συνάφεια και τέλος και με την ύπαρξή του, οι ίδιοι όμως  συνεχίζουν να αυτό-θεωρούνται χριστιανοί αφού ο μύθος αυτός τους συναρπάζει και τον θεωρούν σημαντικό γι’ αυτούς, αφού είναι το αποκούμπι τους στην αδυναμία τους να υπερβούν τον φόβο θανάτου = θεού.

 

Υπάρχουν πολλοί μυθικισμοί, δηλαδή το τι είναι μυθικό ας πούμε, στο θέμα του Ιησού, η ίδια η εμφάνισή του ή μόνο η δράση του, η ύπαρξη πολλών μεσσιών απ’ τους οποίους προήλθε ο μύθος; Ο μυθικισμός δεν έχει ακόμα μεγάλο ρεύμα σε αντίθεση με τις κατηγορίες των αρνητών της ιδεοληψίας των θρησκειών.

 

Θεοσοφία η σοφία του 'Οφι.

 

Η Θεοσοφία ή Θεοσοφισμός είναι σύστημα αποκρυφιστικών δοξασιών με έντονα συγκριτικό χαρακτήρα μυθικισμού, το οποίο στηρίζεται στο δόγμα ότι ψήγματα της θεϊκής ή αιώνιας αλήθειας μπορούν να αναζητηθούν σε όλες τις θρησκείες. Το σύστημα αυτό αναπτύχθηκε μέσα από τα γραπτά της Ελένα Μπλαβάτσκυ (Helena Petrovna Blavatsky) η οποία αποτελεί και την ιδρύτρια της Θεοσοφικής Εταιρείας το 1875. Η Μπλαβάτσκυ, που δεν είχε καμία μόρφωση, καμιά βιβλιοθήκη, έγινε ως δια μαγείας «η πιο σοφή γυναίκα του κόσμου» από τους αδαής. Το έσκασε από την οικογενειακή στέγη και την βρίσκουμε με την τυχοδιωκτική της διάθεση στην Οδησσό, την Κωνσταντινούπολη, και το Κάιρο.

 

Σε κάθε πόλη μυήθηκε από μάγους αποκρυφιστές, ειδικά στο Κάιρο εκπαιδεύτηκε στον υπνωτισμό, τον μαγνητισμό και την μαντεία από Κόπτη μάγο. Την ξαναβρίσκουμε στην Βόρεια Αμερική. Εζησε πολλούς μήνες στην Νέα Ορλεάνη, ανάμεσα σε Βουντού μάγους που την δίδαξαν την τέχνη τους. Στο Μεξικό έκανε παρέα με ληστές που λέγαν πως κατάγονταν από τους Ινκας. Από κει την βρίσκουμε στα Ινδικά Ιμαλάια, κατόπιν ξανάρθε στην Ευρώπη. Πιθανόν στο Λονδίνο δέχτηκε την υπέρτατη μύηση από έναν ισχυρό μάγο, έναν λόγιο Ινδό Μαχάτμα, με το μυστικιστικό όνομα, (ανύπαρκτος) Κουτ Χουμί Λαλ Σινγκ, έναν υποτιθέμενο αρχιερέα ζαϊν προικισμένο δήθεν με τεράστιες ψυχικές δυνάμεις. Αυτός λέει πως την βοήθησε να ιδρύσει την Θεοσοφική Εταιρία και της έδωσε τον τίτλο της «Ευγενούς Ταξιδιώτισσας», ενώ αυτά είναι παραμύθια για τους χαζούς.

Ξαναπηγαίνει στο Μεξικό, την Ινδία, την Σιγκαπούρη και την Ταϊλάνδη. Κατόπιν ξαναγύρισε στο Μεξικό, στην Νέα Υόρκη και την Νέα Ορλεάνη. Έπειτα διέσχισε τον Ατλαντικό Ωκεανό και πήγε στην Ιαπωνία. Το 1855 βρίσκεται στην Καλκούτα και ταξίδεψε στο Κασμίρ, στα Ιμαλάια. Μοναχοί και σαμάνοι της δείχνουν κάθε είδους μαγεία, μαγγανεία και αποκρυφιστικές τεχνικές ελέγχου, μαγνητισμού και υπνωτισμού. Εμφανίζεται στην Γιάβα, μετά στο Παρίσι, στην Κίνα, ξανά στο Θιβέτ, καταλήγοντας στην Ρωσία, όπου έμεινε στο σπίτι της αδελφής της. Το 1860 έφυγε για τον Καύκασο. Αγόρασε εκεί ένα σπίτι στο κέντρο ενός σκοτεινού δάσους, κι έμεινε εκεί για πολλά χρόνια, όπου την επισκέπτονται μάγοι, απορυφιστές και σαμάνοι απ’ όλο τον κόσμο.

 

Κατόπιν μετά από μια περίεργη ασθένεια κι μια εξ ίσου μια περίεργη ανάρρωση ξεκινάει τα ταξίδια. Σε έξι χρόνια καταπίνει χιλιόμετρα, Κίνα, Θιβέτ, Περσία, Αγγλία, Αίγυπτος, Παλαιστίνη, Αμερική, Μεξικό. Στις 17 Σεπτεμβρίου του 1874 κατά την διάρκεια μιας μαγικής συγκέντρωσης στο σπίτι των αδελφών 'Εντυ στο Τσίττεντεν του Βέρμοντ συναντά τον συνταγματάρχη Ολκαντ (Henry S. Olcott, 33ου βαθμού) κι εκεί ξεκίνησε ο συνεταιρισμός τους και η ίδρυση της Θεοσοφικής Εταιρίας. Που αλλού, στην δεισιδαιμονική Ινδία, όπου γνώρισε τόση επιτυχία που όρισαν το Αντυάρ σαν παγκόσμιο κέντρο της Εταιρίας. Αλλά δεν θα μπορούσε να κυριαρχήσει από την Ινδία και το 1884 ξαναγύρισε στην Ευρώπη, όπου αφθονούσαν οι Θεοσοφικές στοές.

 

Υστερα από διάφορες φιλονικίες εξ αιτίας των «χριστικών» τάσεων που έδειχνε η στοά του Αντυάρ, η Μπλαβασκυ άνοιξε στο Λονδίνο σ’ ένα σπίτι της Λάντστοουν Ρόουντ την «Στοά Μπλαβάτσκυ». Λίγο αργότερα γίνεται φίλη με την Αννί Μπεζάν, την Κόμμησα Βάχτμαϊστερ (πλούσια χήρα ενός Σουηδού υπουργού), την Δούκισσα Ντ’ Αντεμάρ, και την Λαίδη Κώθνες, Δούκισσα του Πομάρ. Αυτές οι τέσσερις γυναίκες ίδρυσαν το εσωτερικό τμήμα της Θεοσοφικής Στοάς. Την ίδια εποχή η Μπλαβάτσκυ αποτελείωσε την εγκυκλοπαίδεια του «Μυστικού Δόγματος» θεμελιώδες έργο που αποτελεί την βάση του Θεοσοφικού εσωτερικού δόγματος.

 

Στα εξήντα της χρόνια η Μπλαβάτσκυ ήταν ανάπηρη και διάφοροι πιστοί της λένε πως πως διέταξε μερικά κατώτερα πνεύματα, που είναι τα πνεύματα των στοιχείων να τις κάνουν τις διάφορες δουλειές του σπιτιού της (sic), τις έγραφαν τις σημειώσεις της κλπ. Είναι δεδομένο ότι η Θεοσοφική στοά συνδεόταν με κυβερνητικούς, για να μην πω με μυστικές υπηρεσίες. Έτσι ο Ράδερφορντ Μπ. Χέηζ 19ος Πρόεδρος της Αμερικής πρότεινε διακριτικά στους αρχηγούς της Θεοσοφικής Στοάς να πάνε στην Ινδία για να ανοίξουν τον δρόμο εμπορικών συναλλαγών. Αντί να συμμορφωθούν με αυτήν την προτροπή του Προέδρου η Μπλαβάσκυ κι ο βοηθός της συνταγματάρχης 'Ολκοτ βάλθηκαν να κάνουν γνωστό στην Δύση τον συγκρητισμό της Θεοσοφικής στοάς και ν’ αναπτύξουν τον εθνικισμό των Ινδιών. Η Μπλαβάτσκυ και ο 'Ολκοτ διέδωσαν προπαγανδιστικά ότι κυνηγήθηκαν από τους χριστιανούς ιεραποστόλους και τους Βρετανούς αποικιοκράτες   και πως γλύτωσαν χάρις στην προστασία απόκρυφων δυνάμεων (sic).

 

Στην πραγματικότητα είναι αληθές ότι στην Θεοσοφική Εταιρία το χρήμα έρεε και ρέει άφθονο, από μαχαραγιάδες και κυβερνητικούς. Έτσι η Μπλαβάτσκυ ίδρυσε στο Αντυάρ μια εταιρία – μοναστήρι-πανεπιστήμιο της Θεοσοφικής στοάς που υπάρχει μέχρι σήμερα, αφού καθόλου δεν έχουν εκλείψει τα πρόβατα κάθε είδους που συντηρούν αυτά τα κερδοσκοπικά ιδρύματα. Η Μπλαβάτσκυ πέθανε στην Ευρώπη, το 1891, αλλά την κερδοσκοπική στοά της την συνέχισαν οι συνεταίροι της, όπως ο Σ. Β. Ληντμπήτερ και η Αννί Μπεζάν. Οι στοές της Θεοσοφίας έχουν εξαπλωθεί κι έχουν μολύνει σαν ιός τα  μυαλά του ανθρωπάκου, που ψάχνει αποκούμπι στον φόβο θανάτου που τον διακατέχει. Πάντως οφείλω να προσθέσω πως οι γεμάτες ενόραση επιθέσεις του Ρενέ Γκενόν εναντίον της την έβλαψαν ανεπανόρθωτα. Σήμερα μονάχα οι νεοταξίτες και τα ερπετά των στοών υποστηρίζουν τις δογματικές δοξασίες της Θεοσοφικής στοάς.

 

Οι οπαδοί της Θεοσοφίας υποστηρίζουν ότι η θεοσοφία είναι το «το σώμα της αλήθειας» που αποτελεί την βάση όλων των θρησκειών. Ισχυρίζονται, ότι αντιπροσωπεύει μια σύγχρονη έκφραση του Σανατάνα Ντάρμα, της «Αιώνιας Αλήθειας», σαν κατάλληλης θρησκείας. Τα πέντε εμφανή σύμβολα στην σφραγίδα της Θεοσοφικής Εταιρείας είναι το Αστέρι του Δαυίδ, το Ανκ (☥), η Σβάστικα, ο Ουροβόρος, και πάνω από την σφραγίδα είναι το Ωμ. Γύρω από την σφραγίδα είναι γραμμένα τα λόγια: «Δεν υπάρχει υψηλότερη θρησκεία από την Αλήθεια» …κι απίδια μάντολες. Η θεοσοφία με τους αποκρυφισμούς της Μπλαβάτσκυ έκανε ακόμη μεγαλύτερη ζημιά από τις θρησκείες στο υπό σύγχυση μυαλό του ανθρωπάκου.

 

Η ιδρύτρια της Θεοσοφικής Εταιρείας, Μπλαβάτσκυ, επεξηγώντας τον όρο «Θεοσοφία», λέγει ότι, όπως «Θεογονία» είναι η γενεαλογία των Θεών, έτσι «Θεοσοφία» είναι η σοφία των θεών, δηλαδή των Θείων Όντων. Θεοσοφία δεν είναι η σοφία του Θεού, άλλα η θεία σοφία, που κατέχουν τα Θεία Όντα, η Γνώσις την οποία κατέχουν για τα θεία πράγματα οι μεμυημένοι. Υπάρχουν τρεις σκοποί στους οποίους οφείλει κάποιος να συναινεί για να προσχωρήσει στη Θεοσοφική Εταιρεία.

 

1. Να σχηματιστεί ένας πυρήνας της Παγκόσμιας Αδελφότητας της Ανθρωπότητας χωρίς διάκριση φυλής, δόγματος, φύλου, κοινωνικής τάξης, ή χρώματος.

2. Να ενθαρρυνθεί η συγκριτική μελέτη της θρησκείας, της φιλοσοφίας και της επιστήμης.

3. Να διερευνηθούν οι ανεξήγητοι νόμοι της φύσης και οι λανθάνουσες στην ανθρωπότητα δυνάμεις. Σύμφωνα με την θεοσοφία, η φύση δεν λειτουργεί τυχαία. Κάθε γεγονός, παρελθοντικό ή παροντικό, συμβαίνει εξ’ αιτίας νόμων που είναι μέρος του Κοσμικού Προτύπου.

 

Οι θεοσοφιστές υποστηρίζουν ότι τα πάντα, ζωντανά ή μη, εγκυμονούν την Συνείδηση. Αυτό το Πρότυπο έχει ονομαστεί με διάφορους τρόπους όπως Θεός, Νόμος, Παράδεισος, ο Μέγας Αρχιτέκτων, Εξέλιξη, Λόγος. Η θεοσοφία διδάσκει ότι «αρετές», μεταξύ άλλων η θρησκεία, η φιλοσοφία, η επιστήμη, οι τέχνες, το εμπόριο, η βιομηχανία και η φιλανθρωπία, οδηγούν τους ανθρώπους ακόμη πιο κοντά στο «θείο». Οι θεοσοφιστές επίσης πιστεύουν ότι ο ανθρώπινος πολιτισμός αναπτύσσεται στην διάρκεια ενός κύκλου επτά εποχών ενσάρκωσης και πνευματικής εξέλιξης. Έτσι, την πρώτη περίοδο οι άνθρωποι ήταν πνευματικά πένητες. Στην δεύτερη περίοδο, είναι γνωστοί ως Υπερβόρειοι, στην τρίτη σαν Λεμούριοι, και στην τέταρτη σαν Άτλαντες. Καθώς η Ατλαντίδα ήταν το ναδίρ αυτού του κύκλου, η παρούσα πέμπτη εποχή είναι μια περίοδος αναγέννησης της ψυχικής κληρονομιάς της Ανθρωπότητας.

 

Ο Ελληνικός όρος «Θεοσοφία» καθιερώθηκε τον Γ’ αιώνα μ.κ.ε. από τους νεοπλατωνικούς φιλοσόφους (Αμμώνιο Σακκά και τους μαθητές του, Πλωτίνο, Πορφύριο, Ιάμβλιχο), οι οποίοι ίδρυσαν το θεοσοφισμό σύστημα. Αλλά ο Διογένης Λαέρτιος αποδίδει τον όρο «Θεοσοφία» στον Αιγύπτιο Ιερέα Ποτ-Αμών, που έζησε τον Δ’ αιώνα π.κ.ε. Το θεοσοφικό σύστημα των νεοπλατωνικών δεχόταν την ύπαρξη μιας υπέρτατης Θείας Ουσίας, που είναι απρόσιτη στον ανθρώπινο νου, από την οποία απέρρευσε κάθε ορατή και αόρατη ύπαρξη. Δεχόταν επίσης ότι ο άνθρωπος είναι αθάνατος και δεκτικός απείρου τελειοποιήσεως. Ότι με την αγνότητα της ζωής του και την μελέτη, μπορεί να μυηθεί στα Θεία Μυστήρια και να γνωρίσει την λειτουργία του σύμπαντος, καθώς και την πραγματική φύση του ανθρώπου, δηλαδή τον μακρόκοσμο και τον μικρόκοσμο.

 

Αλλά πολύ πριν από την καθιέρωση του όρου, είτε από τον Ποτ-Αμών είτε από τους νεοπλατωνικούς, η Θεοσοφία, δηλαδή η γνώσις των σοφών περί των Θείων πραγμάτων, αποτελούσε την εσωτερική διδασκαλία των Μυστηρίων. Οι μεμυημένοι φύλαξαν πάντοτε αυστηρά τον όρκο της σιγής. Και ο Αρποκράτης κρατάει πάντοτε στα χείλη. Γνωρίζουμε μόνον ότι Μυστήρια λειτουργούσαν σε πλείστες χώρες της αρχαιότητος και ότι επέσυραν τον σεβασμό των σοφών (όφεων). Υπήρχαν Μυστήρια Ινδικά, Κινεζικά, Αιγυπτιακά, Ιουδαϊκά, Φρυγικά, Μιθραϊκά. Από τα Ελληνικά, γνωστότερα είναι τα Μινωικά, τα Καβείρια, τα Ορφικά, τα Διονύσια, τα Ελευσίνια.
 

Αν και τα αρχαία Μυστήρια είναι μια χονδροειδής απάτη των Ιερέων σε βάρος των αφελών πιστών. Σκοπός των Μυστηρίων και των σημερινών και των αρχαίων, είναι να χειραγωγήσουν την ανθρώπινη διανόηση. Τα αρχαία Μυστήρια, καθώς και οι Πυθαγόρειοι, οι Νεοπλατωνικοί, οι Γνωστικοί, οι Αλχημιστές, οι Ναΐτες και οι Ροδόσταυροι, γνώριζαν πολύ καλά την Θεοσοφία κι αυτήν ακριβώς δίδασκαν με διαφορετικές βέβαια κάθε φορά εκφράσεις και σύμβολα.

 

Η Θεοσοφική στοά, σαν κερδοφόρο δόγμα, διαθέτει μια πολύ ισχυρή ιεραρχία και δομή. Διαθέτει πολύ ισχυρά κεφάλαια και πολιτική υποστήριξη. Στην Γαλλία οι αποκρυφιστές με την ονομασία «Οι Εραστές του Μονόκερου» έμειναν πεισματικά ατομιστές. Δεν διέθεταν ούτε τα υλικά μέσα ούτε την διάθεση να διακριθούν ανάμεσα στους αμύητους. Έτσι ο καθένας απομονωνόταν στον ελεφάντινο πύργο του κι επιδίδονταν σε κάθε είδους αποκρυφιστικές πρακτικές. Έτσι λοιπόν, ο υλισμός και ο ασιατισμός θριάμβευσαν άνετα.

 

Τα ανθρωπάκια άλλωστε είναι ήδη διαβρωμένα από τον χριστιανισμό και την νεκρομαντεία, ήταν λοιπόν το χαβιάρι στο ψωμί της Μπλαβάσκυ και της πνευματιστικής συμμορίας της. Η θεοσοφία έχει παρόμοιες απόψεις με τον ινδουισμό, όσον αφορά το Κάρμα, το Ντάρμα και την Κοσμογονία. Διδάσκει ότι το καλό και το κακό είναι αποτέλεσμα της διάκρισης πνεύματος-ύλης. Υπάρχει μια ανάμειξη του πνεύματος μέσα στην ύλη που ακολουθείται από την εξέλιξη της ύλης πίσω προς το πνεύμα. Κοντολογίς, πιάσ’ τ’ αυγό και κούρευτο.

Ανθρωποσοφία ή Ανθρωποσοφισμός η Σοφία του 'Οφι – Χριστού

 

Είναι μια αίρεση της Θεοσοφικής στοάς που ιδρύθηκε στις αρχές του 20ού αιώνα από τον αποκρυφιστή Rudolf Steiner που υποθέτει την ύπαρξη ενός αντικειμενικού, κατανοητού πνευματικού κόσμου, προσιτού στην ανθρώπινη εμπειρία. Στην ευρύτερη ενασχόληση του Στάινερ με τον αποκρυφισμό πρέπει να συνεκτιμηθεί και η σχέση του με το αποκρυφιστής φύσης Τάγμα Ordo Templi Orientis (OTO) του Edward Alexander Crowley. Ο Crowley αν και ξεκίνησε την αποκρυφιστική του καριέρα στο Ερμητικό Τάγμα της Χρυσής Αυγής (Hermetic Order of the Golden Dawn), είναι ευρέως γνωστός ως ανανεωτής του Ordo Templi Orientis (Ο.Τ.Ο.) ενός τεκτονικού τάγματος με το οποίο συνδέθηκε. Θεωρούσε πως το Ο.Τ.Ο. έμενε προσκολλημένο σε παραδοσιακές αρχές του Τεκτονισμού, γεγονός που εμπόδιζε οποιασδήποτε μορφής ανανέωση και κυρίως απαγόρευε την συμμετοχή των γυναικών στην τελετουργία.

 

Μεγάλο μέρος του ανανεωτικού έργου του Crowley σχετιζόταν ακριβώς με την εισαγωγή και την ενεργό συμμετοχή του θηλυκού στοιχείου στο τελετουργικό έργο. Ο ίδιος δίνει έμφαση στον Γνωστικισμό. Ωστόσο, το πληρέστερο σώμα Γνωστικών κειμένων της βιβλιοθήκης του Ναγκ Χαμαντί ανακαλύφθηκε το 1945, δηλαδή μόλις 2 χρόνια πριν από το θάνατό του. Ωστόσο, η Καθολική Γνωστική Εκκλησία του, υποδεικνύει μια τάση έρευνας προς αυτή την κατεύθυνση, ιδιαίτερα μετά την καθοδήγηση που υποτίθεται ότι έλαβε στην Αίγυπτο κατ’ ισχυρισμό του ιδίου, στα χνάρια δηλ. της Μπλαβάσκυ και της Θεοσοφικής στοάς.

 

Ο Crowley έγραψε για τα αναθεωρημένα τυπικά του στον Arnold Krumm-Heller στις 22 Ιουνίου του 1930: «Ο Reuss είχε την συνήθεια να μυεί με τα τελετουργικά του Τεκτονισμού. Δεν υπήρχε, για να το θέσουμε απλά, καμία τάξη ή ευπρέπεια στην διαδικασία της μύησης. Φαίνεται πως αυτό το συνειδητοποίησε καλά, και ήταν ένας από τους λόγους για τους οποίους μου ζήτησε να αναθεωρήσω ολόκληρο το σύστημα της μύησης. Έκανα μια συγκριτική μελέτη πολλών τελετουργικών στα οποία είχα πρόσβαση, και έφτιαξα μια σειρά νέων, συμπεριλαμβανομένου του 6ου βαθμού, (αντίστοιχο του Kadosh) και χρησιμοποιήθηκαν στο Λονδίνο με μεγάλη επιτυχία. Πρέπει εδώ να σταματήσω για να επισημάνω ότι η θεμελιώδης και ουσιαστική αλλαγή, που θεωρώ απαραίτητη σε οποιαδήποτε τελετουργικά με τα οποία ασχολήθηκα, είναι η πλήρης εγκατάλειψη της λατρείας των σκλάβων-Θεών. Είναι αδύνατο για ελεύθερους ανθρώπους να αναγνωρίσουν οποιοδήποτε σύστημα δένεται με τα φετίχ των αγρίων, των οποίων μόνη κινητήρια δύναμη για δράση είναι ο φόβος που γεννιέται από την άγνοιά τους.»

 

Πρέπει να ειπωθεί επίσης ο ομφάλιος λώρος που ενώνει τον Αλιστερ Κρόουλι του ΟΤΟ, τον Τζακ Πάρσονς και τον Λ. Ρον Χάμπαρντ της Σαϊεντολογίας και του Xenu. Ο Πάρσονς έκανε σεξομαγικά πάρτι με ναρκωτικές ουσίες, τα οποία φιλοξενούσαν λάτρεις του αποκρυφισμού. Ένας τέτοιος άνθρωπος ήταν κι ο Ρον Χάμπαρντ, που εκείνη την εποχή ήταν συγγραφέας του Φανταστικού κι αργότερα μετατράπηκε στον Ιδρυτή της Σαιεντολογίας. Δυστυχώς ο Χάμπαρντ πρόδωσε τον Πάρσονς, ο οποίος δεν είχε ακούσει τις προειδοποιήσεις του Κρόουλι, αφού έκλεψε την τότε κοπέλα του κι ένα μεγάλο χρηματικό ποσό. Το 1946 η τριάδα συμμετείχε σε ομοφυλοφιλικές τελετουργίες που αποσκοπούσαν στην ενσάρκωση της «Θεάς Βαβυλώνας».

 

Ο Στάινερ, είχε περάσει απ’ αυτά τα σεξομαγικά κανάλια κι έφτασε σε σημαντικό βαθμό ως αποκρυφιστής και ειδικός στον αποκρυφισμό. Μιλούσε γι’ αυτό που θεωρούσε ότι ήταν η άμεση εμπειρία του από τα Akashic Records ή Chronicle Akasha που αποκαλούσε ως το χρονικό της ιστορίας, της προ ιστορίας και του μέλλοντος του κόσμου και της ανθρωπότητας. Σε πολλά έργα, ο Steiner περιγράφει μια πορεία εσωτερικής ανάπτυξης που επέτρεπε στον καθένα να επιτύχει συγκρίσιμες πνευματικές εμπειρίες. Κατά την άποψη του Steiner, η ορατή όραση θα μπορούσε να αναπτυχθεί, εν μέρει, εφαρμόζοντας αυστηρές μορφές γνωστικής αυτοπειθαρχίας, συγκέντρωσης και διαλογισμού. Και θα μου πεις, σιγά το νέο!!!

 

Μέχρι το 1907, έγινε διαίρεση μεταξύ του Steiner και της Θεοσοφικής Στοάς. Ενώ η κοινωνία ήταν προσανατολισμένη προς μια ανατολική και ιδιαίτερα ινδική προσέγγιση, ο Steiner προσπαθούσε να αναπτύξει ένα μονοπάτι που αγκάλιαζε τον χριστιανισμό και τον πνευματισμό. Η διάσπαση έγινε αμετάκλητη όταν η Annie Besant, τότε πρόεδρος της Θεοσοφικής Εταιρείας, παρουσίασε το παιδί Jiddu Krishnamurti ως τον μετενσάρκωτο Χριστό. Ο Στάινερ διαμαρτύρεται και θεωρεί ότι οποιαδήποτε σύγκριση μεταξύ του Κρισναμούρτι και του Χριστού είναι ανοησία. Αργότερα, ο Κρισναμούρτι απέρριψε, προς τιμή του, τον ισχυρισμό. Οι διαφορές του Steiner με την Besant τον οδήγησαν να διαχωριστεί από την Θεοσοφική Στοά και να ιδρύσει την δική του ονομάζοντας την Ανθρωποσοφική Εταιρία.

 

Η Ανθρωποσοφική Εταιρία έχει τις ρίζες της στις γερμανικές ιδεαλιστικές και μυστικιστικές αποκρυφιστικές στοές. Ο Στάινερ έκλεψε και χρησιμοποίησε τον όρο «ανθρωποσκόπηση» για να τονίσει τον ανθρωπιστικό προσανατολισμό της Ανθρωποσοφιστικής στοάς του. Ανθρωποσοφικές ιδέες έχουν χρησιμοποιηθεί κατά κόρον σε New Age σαλάτες και σε τομείς, όπως η εκπαίδευση (στα σχολεία Waldorf και στο κίνημα Camphill) την ιατρική, την τραπεζική, την οργανωτική ανάπτυξη. Η κύρια οργάνωση για την υπεράσπιση των ιδεών του Steiner, η Ανθρωποσοφική Εταιρεία, εδρεύει στο Goetheanum στο Dornach της Ελβετίας. Μόνο που αυτά που πρεσβεύει είναι όλα κλεμμένα και διαστρεβλωμένα επί χείρω.

 

Ο Immanuel Hermann Fichte (1796 – 1879) χρησιμοποίησε τον όρο «Ανθρωποσοφία» για να αναφέρει την «αυστηρή ανθρώπινη αυτογνωσία» που μπορεί να επιτευχθεί μέσω της εμπεριστατωμένης κατανόησης του ανθρώπινου πνεύματος και της εργασίας του Θεού σ’ αυτό το πνεύμα, στο έργο του 1856 «Ανθρωπολογία: Η Μελέτη της Ανθρώπινης Ψυχής». Το 1872, ο Gideon Spicker χρησιμοποίησε τον όρο «Ανθρωποσοφία» για να αναφερθεί στην αυτογνωσία που συνέδεε τον Θεό και τον κόσμο: «η πραγματική μελέτη του ανθρώπινου όντος είναι ο άνθρωπος και ο υψηλότερος στόχος της φιλοσοφίας είναι η αυτογνωσία ή η ανθρωποσκόπηση».

 

Το 1882, ο φιλόσοφος Robert Zimmermann δημοσίευσε την πραγματεία «Ενα περίγραμμα της Ανθρωποσοφίας: Πρόταση για ένα σύστημα ιδεαλισμού σε ρεαλιστική βάση» προτείνοντας ότι η ιδεαλιστική φιλοσοφία πρέπει να χρησιμοποιεί λογική σκέψη για να επεκτείνει την εμπειρική εμπειρία. Ο Steiner παρακολούθησε διαλέξεις από τον Zimmermann στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης στις αρχές της δεκαετίας του 1880, επομένως και κατά την χρονική στιγμή της δημοσίευσης αυτού του βιβλίου. Στις αρχές της δεκαετίας του 1900, ο Steiner άρχισε να χρησιμοποιεί τον όρο «ανθρωποσκόπηση» (δηλαδή ακόμη έναν όρο που έκλεψε) ως εναλλακτικό στον όρο Θεοσοφία (δηλαδή θεϊκή σ-οφις-α). Επίσης έκλεψε και ιδιοποιήθηκε τον όρο «Βιοδυναμική» για τις γεωργικές καλλιέργειες, που είναι πασίγνωστες κι αρχέγονες στους γεωργούς της φύσης κι όχι φυσικά στις βιομηχανοποιημένες νεκρές καλλιέργειες.

 

Στην Θεοσοφική Εταιρία, ο Στάινερ πρότεινε ότι οι άνθρωποι ενώνουν ένα φυσικό σώμα ουσιών που συγκεντρώνονται από και τελικά επιστρέφουν στον ανόργανο κόσμο, ένα σώμα ζωής (που ονομάζεται επίσης το αιθερικό σώμα) κοινό μ’ όλα τα ζωντανά, ένας φορέας ευαισθησίας ή συνείδησης που ονομάζεται επίσης αστρικό σώμα, κοινό μ’ όλα τα ζώα και το εγώ, που αγκυρώνει την ικανότητα αυτογνωσίας μοναδική για τα ανθρώπινα όντα.

 

Η Ανθρωποσοφική Εταιρία μιλάει για την μετενσάρκωση του ανθρώπινου πνεύματος, ότι ο άνθρωπος περνάει ανάμεσα στα στάδια της ύπαρξης, ενσαρκώνεται σε ένα γήινο σώμα, ζει στην γη, αφήνει το σώμα πίσω και εισέρχεται στους πνευματικούς κόσμους πριν επιστρέψει για να ξαναγεννηθεί σε μια νέα ζωή στην γη. Μετά τον θάνατο του φυσικού σώματος, το ανθρώπινο πνεύμα ανακεφαλαιώνει την προηγούμενη ζωή, αντιλαμβανόμενο τα γεγονότα του όπως τα βίωναν τα αντικείμενα των πράξεών του. Μια πολύπλοκη μεταμόρφωση λαμβάνει χώρα μεταξύ της ανασκόπησης της προηγούμενης ζωής και της προετοιμασίας για την επόμενη ζωή.

 

Η καρμική κατάσταση του λέει πως οδηγεί σε μια επιλογή γονέων, φυσικού σώματος, διάθεσης και ικανοτήτων που παρέχουν τις προκλήσεις και τις ευκαιρίες που απαιτεί περαιτέρω ανάπτυξη, η οποία περιλαμβάνει καρμικά επιλεγμένα καθήκοντα για την μελλοντική ζωή. Ο Steiner περιγράφει  συνθήκες που καθορίζουν την αλληλεξάρτηση των ζωών ενός ατόμου μέσω του κάρμα, δηλ. καθαρά ανατολίτικες συγκριτικές δοξασίες. Κάθε άνθρωπος έχει το καθήκον να βρει μια ισορροπία μεταξύ των αντιτιθέμενων επιρροών κι ο καθένας βοηθάει με την μεσολάβηση του εκπροσώπου της ανθρωπότητας, γνωστού κι ως Χριστού, μιας οντότητας που στέκεται κι εναρμονίζει τα δύο άκρα. …Ξανά λοιπόν, στον Ιουδαίο Γιαχβέ-Χριστό γυρνάει και κάθεται η μπίλια, μέσα από την χοάνη του συγκρητισμού, όπου όλα τα χωρά κι όλα τα αλέθει.

 

Ετσι λοιπόν, εύκολα γίνονται αντιληπτά τα σημερινά χάλια του ανθρωπάκου, με τους πολιτισμούς τουρλού τουρλού μανιφατούρα, όπου, σαν να μην έφταναν τα εκκλησιαστικά μιάσματα ήρθε να δέσει το γλυκό και με τις εκτρωματικά θεοσοφικές, ανθρωποσοφικές, αποκρυφιστικές, μαγικοσεξουαλικές και κάθε λογής φιδιού πομφόλυγες. Κάθε θρησκευτική εταιρία κάνει τρία πράγματα πολύ αποτελεσματικά: χωρίζει τον ανθρωπάκο, ελέγχει τον ανθρωπάκο, εξαπατά τον ανθρωπάκο. 'Εχει προκαλέσει περισσότερη δυστυχία σε ολόκληρη την ανθρωπότητα, σε κάθε στάδιο της ανθρώπινης ιστορίας, από οποιαδήποτε άλλη ιδέα. Σκέψου ότι κάθε ανθρωπάκος πιστός οιασδήποτε θρησκευτικής εταιρίας, στοάς ή λαγουμιού έχει πολλά να μιμιδίσει (και να σε δολοφονήσει γι’ αυτά τα μιμίδια) για το πως τον δημιούργησε και τον ελέγχει ο θεός του, αλλά δεν έχει να πει τίποτε για το ποιος δημιούργησε κι ελέγχει τον θεό του.

Ας δούμε τι λέει ο ίδιος ο Crowley στον πρόλογο της Γοητείας (Goetia) ή Μικρή Κλείδα του Σολομώντα, που έγραψε ενώ βρισκόταν στο σπίτι Boleskine.

 

«Δεν με ενδιαφέρει να αρνηθώ ή να απολογηθώ για την αντικειμενική πραγματικότητα των μαγικών φαινομένων. Αν συνιστούν παραισθήσεις, είναι τουλάχιστον τόσο πραγματικά όσο αρκετά αδιαμφισβήτητα γεγονότα της καθημερινής μας ζωής και αν ακολουθήσουμε την άποψη του Herbert Spencer, συνιστούν τουλάχιστον αποδείξεις κάποιας αιτίας. Αυτό το γεγονός θα αποτελέσει την βάση της έρευνάς μας. Ποια είναι η αιτία της παραίσθησης μου, έτσι ώστε να βλέπω τελικά κάποιο πνεύμα που επικαλέστηκα μέσα στο τρίγωνο της Τέχνης; Οποιοσδήποτε σκεπτικιστής, ή ψυχολόγος ίσως πει: Η αιτία βρίσκεται στον εγκέφαλο σου. Τα παιδιά των Άγγλων μαθαίνουν ότι το Σύμπαν ανάγεται στο άπειρο Διάστημα μέσω της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Τα παιδιά των Ινδουιστών για την Ακασα, που είναι το ίδιο πράγμα. Οι Ευρωπαίοι, που ψάχνουν λίγο βαθύτερα, μαθαίνουν από τον Φίχτε ότι το φαινομενικό Σύμπαν είναι η δημιουργία του Εγώ. Ινδουιστές ή Ευρωπαίοι κάτω από την επίβλεψη ενός Ινδού γκουρού μαθαίνουν ότι μέσω της 'Ακασα εννοείται η Τσιτάκασα. Η Τσιτάκασα τοποθετείται στο Τρίτο μάτι δηλαδή στον εγκέφαλο.

 

Υποθέτοντας πως υπάρχουν υψηλότερες διαστάσεις του χώρου, μπορούμε να κατανοήσουμε αυτό το γεγονός υπό το πρίσμα του Ρεαλισμού, αλλά μάλλον θα είναι άδικος ο κόπος μας. Στο κλασικό Σύμπαν αληθεύει ότι όλες οι εντυπώσεις των αισθήσεων εξαρτώνται από τις αλλαγές στην χημεία του εγκεφάλου, συμπεριλαμβανομένων και των παραισθήσεων, οι οποίες τελικά είναι και αυτές αισθητηριακές εντυπώσεις, τόσο όσο και τα γεγονότα που αποτελούν την «πραγματικότητα» και ανήκουν στην κατηγορία των φαινομένων που εξαρτώνται από την λειτουργία του εγκεφάλου. Τα μαγικά φαινόμενα παρ’ όλα αυτά, ανήκουν σε μία ειδική υποκατηγορία από την στιγμή που αποτελούν προϊόντα της θέλησης, και η αιτία τους είναι μία σειρά «πραγματικών» φαινομένων, τα οποία αποκαλούνται έργα της Τελετουργικής Μαγείας.

 

Αυτά τα έργα συνίστανται σε: Όραση: κύκλος, τετράγωνο, τρίγωνο, δοχεία, λυχνίες, μανδύες, μαγικά εργαλεία, κ.ά. Ήχο: επικλήσεις. Όσφρηση: θυμιάματα. Γεύση: θεία κοινωνία. Αφή: όπως στην Όραση. Νου: συνδυασμός των παραπάνω, καθώς και η αντανάκλαση της σημασίας τους.

 

Τούτες οι ασυνήθιστες εντυπώσεις παράγουν ασυνήθιστες αλλαγές στον εγκέφαλο. Κατά συνέπεια η ίδια η άθροισή τους είναι ασυνήθης. Η προβολή τους πίσω στον προφανή φαινομενικό κόσμο που ζούμε είναι κατά συνέπεια ασυνήθιστη. Στα παραπάνω, λοιπόν, ανάγεται η πραγματικότητα των εργασιών και των φαινομένων της τελετουργικής μαγείας, και την θεωρώ επαρκή, όσο τα παραπάνω αναφέρονται σε φαινόμενα τα οποία εμφανίζονται στον ίδιο τον μάγο, η εμφάνιση του πνεύματος, ο διάλογος μαζί του, πιθανά σοκ από παραλογισμό, ακόμα και η έκσταση ή ο θάνατος και η τρέλα. Ωστόσο, μπορεί κάποιο από τα παραπάνω φαινόμενα που περιγράφονται στο βιβλίο της Γοητείας να πραγματοποιηθούν. Αν συμβεί κάτι τέτοιο, μπορείτε να δώσετε μία λογική εξήγηση αυτών που θα ακολουθήσουν. Τα πνεύματα της Γοητείας (Goetia) είναι τμήματα του ανθρώπινου νου. Οι σφραγίδες τους λοιπόν είναι μέθοδοι διέγερσης ή ρύθμισης των συγκεκριμένων τμημάτων (μέσω του οφθαλμού). Τα ιερά ονόματα του Θεού στις επικλήσεις είναι δονήσεις κατάλληλες για να επιφέρουν: Γενικό έλεγχο του Νου (πραγματοποίηση των σχετικών λειτουργιών με τον λεπτοφυή κόσμο). Λεπτομερή έλεγχο του Νου (βαθμός ή τύπος του πνεύματος). Ειδικό έλεγχο τμήματος του Νου (όνομα του πνεύματος)»

 

Βάσει των παραπάνω φαίνεται πως ο Κρόουλυ προώθησε την αποτελεσματικότητα της μαγείας, αλλά δεν την χαρακτήριζε μεταφυσική. Την θεωρούσε προϊόν της ανθρώπινης φύσης, όπου συνδυασμένη με την έκφραση της απόλυτης θέλησης του εσωτερικού εαυτού, μπορούσε να οδηγήσει το ανθρωπάκι σε μια εκούσια έξοδο. Μόνο που δεν έλεγε, έξοδο από που και προς τα που; Γιατί το πως κι ετούτος το είπε, με μαγικοσεξουαλικά ομοφυλόφιλα και μη όργια, τελετουργίες κι ανουσιότητες.

 

Είμαι φύση και θέση ΚΥΝΙΚΗ.

 

Ο Κυνισμός, αφορά ένα φιλοσοφικό κίνημα και μια πρόταση ζωής η οποία αναπτύχθηκε στην Αρχαία Χρυσή Ελλάδα και στον πυρήνα αυτής της πρότασης ζωής, βρίσκεται η ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ. Ούτε η επιστημονική έρπουσα αναρρίχηση, ούτε η πολιτική μισανθρωπική επιβίωση. Ο Διογένης, ο άνθρωπος ο οποίος λάτρευε ο Μακεδόνας Αλέξανδρος μολονότι ο πρώτος τον χαρακτήριζε «άθλιο» θεωρώντας πως ασχολείται με το ποταπό (για τον Κυνισμό) άθλημα του πολιτικού σχεδιασμού. Αυτό ζήλευε στον Διογένη ο Αλέξανδρος, την αδιαφορία και την ελευθερία που απορρέει από αυτήν.
 

Ο Κυνισμός, όσα έχουν διασωθεί από διαλόγους του Διογένη αλλά και από την μελέτη του πνεύματος αυτής της πρότασης ζωής, προτάσσει την πλήρη αδιαφορία οποιουδήποτε τεχνητού (μαζικού, δογματικού και οργανωμένου) κοινωνικού μορφώματος και η σύνδεση του ανθρώπου με την αληθινή φύση του. Τον ΕΡΩΤΑ κι όχι το σεξ και την αναπαραγωγή, τον ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΟ κι όχι την νερόβραστη αγάπη, την ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ κι όχι την εκτρωματική θρησκεία, τον ΘΑΥΜΑΣΜΟ κι όχι την υποταγή … την ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ κι όχι το ενδιαφέρον.

 

Μην με ρωτάς λοιπόν και μην μου ζητάς να ικανοποιήσω τους ικανοποιησάκιδες, που ψάχνουν στις χορδές και στο ξύλο ενός βιολιού να μάθουν από που βγαίνει η μουσική (sic) μου είναι ΑΔΙΑΦΟΡΟΙ, είτε ως άνθρωποι, πολύ περισσότερο δε, ως πελάτες. Είναι οι μηχανές που αναζητούν επαγγελματίες τεκμηριωτές για να ακολουθήσουν, ενώ εμείς εδωνά είμαστε ΑΔΙΑΦΟΡΟΙ και η μόνη τεκμηρίωση που επιτρέπουμε στον εαυτό μας είναι η ΜΟΥΣΙΚΗ ΑΓΑΛΙΑΣΗ… αν αυτοί δεν την ακούν δεν φταίμε εμείς αλλά το πρόγραμμα που τρέχουν.

 

Ασχολήσου μαζί τους και με τις νευρώσεις τους και θα καταλήξεις σαν τον Βίλχελμ Ράιχ, δολοφονημένος σε μια φυλακή. Ευχαριστώ δεν θα πάρω …

 

Ναι, πράγματι η σεξουαλική ενέργεια (οργόνη) είναι η Δύναμη που δημιουργεί ζωή και θάνατο, αλλά μονάχα ο Βίλχελμ Ράιχ έκανε μελέτη του θέματος και δεν ίδρυσε κανένα μαγικοσεξουαλικό δόγμα, στοά κι εταιρία, αντιθέτως δολοφονήθηκε στην φυλακή από το ανθρωπάριο των δογμάτων. (μπορείς να βρεις στα άρθρα του εδώ στον Ερεβοκτόνο).

 

Ο κυνισμός δε διδάσκεται στο σχολείο. Ούτε και η υπερηφάνεια.

 

«Ο Μένιππος, στο βιβλίο του με τίτλο «Η αρετή του Διογένη» διηγείται ότι όταν αιχμαλωτίστηκε και πουλήθηκε δούλος, τον ρώτησαν τι ήξερε να κάνει. Τότε απάντησε: «Να διατάσσω» και κραύγασε στον κήρυκα: «Κοίτα να δεις ποιος θέλει να αγοράσει έναν αφέντη».

 

Το γεγονός ότι ο μεγαλύτερος γνώστης του ανθρώπου αποκλήθηκε κυνικός, αποδείχνει ότι ανέκαθεν το ανθρωπάριο δεν είχε το κουράγιο να δεχτεί την αληθινή του εικόνα και ότι πάντα αποδοκίμαζε τις αναιδείς αλήθειες. Ο Διογένης έπνιξε μέσα του την πόζα. Τι τέρας για τα μάτια των άλλων! Για να έχει κανείς μια τιμημένη θέση μέσα στην φιλοσοφία, πρέπει να είναι κωμωδός, να σέβεται το παιχνίδι των ιδεών και να εξάπτεται με ψευδοπροβλήματα. Σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να ασχολείται με το ανθρωπάκι όπως είναι.

 

Πάντα κατά τον Διογένη τον Λαέρτιο «Στους Ολυμπιακούς αγώνες, όταν ο κριτής διακήρυξε: ο Διόξιππος νίκησε τους ανθρώπους» ο Διογένης απάντησε: «Νίκησε μόνο δούλους, γιατί οι άνθρωποι είναι δική μου υπόθεση». Και τω όντι, τους νίκησε, όπως κανείς άλλος, με όπλα φοβερότερα από των κατακτητών, αυτός που κρατούσε μόνο ένα δισάκι, αυτός, ο πιο πένης ανάμεσα στους ζητιάνους, αληθινός άγιος του καγχασμού.

 

Πρέπει να εκτιμήσουμε την τύχη που τον έκανε να γεννηθεί πριν από την επινοημένη ψευδέλευση του Γιαχβέ-Ιησού. Ποιος ξέρει αν, μέσα στην αντικοινωνικότητά του, ένας επίνοσος πειρασμός για εξωανθρώπινη περιπέτεια δεν τον ωθούσε να γίνει ένας όποιος ασκητής, που αργότερα θα γινόταν άγιος και έτσι θα χανόταν μέσα στην μάζα των ευδαιμόνων και του ημερολογίου; Τότε θα γινόταν τρελός, αυτός, ο πιο φυσιολογικός άνθρωπος, γιατί θα είχε απομακρυνθεί από κάθε διδασκαλία και κάθε διδαχή.

 

Την δυσειδή εμφάνιση του ανθρώπου, ήταν ο μόνος που μπορούσε να μας την αποκαλύψει. Τα πλεονεκτήματα του Κυνισμού συσκοτίστηκαν και ποδοπατήθηκαν από την θρησκεία που εχθρευόταν το προφανές. Αλλά ήρθε η στιγμή να αντιταχθούν στις ψευδαλήθειες του ιού του θεού οι αλήθειες του «ουράνιου κυνικού», όπως τον αποκάλεσε ένας συγκαιρινός του ποιητής.

 

Μονάχα η Ελληνική Χρυσή Εποχή φώτισε τα μεταφυσικά σκοτάδια των μαγικών αποκρυφιστικών στοών κι εταιριών.

 

Έβγαλε τον ανθρωπάκο από τις σκιές του δούλου και τον τοποθέτησε το βάθρο του Ήρωα Ημίθεου.
 

Όταν ένας Άνθρωπος είναι ελεύθερος και μακρυά από κάθε μαγικοθρησκευτική εταιρία, έχει εκθετικά περισσότερες δυνατότητες να ζήσει μια φυσιολογική και υγιή ζωή, χωρίς να κατρακυλήσει στον ζωντανό θάνατο με την σαμσάρα, το κάρμα, την μαγεία και την στάμπα του αμαρτωλού. Αγαπητέ πιστέ ανθρωπάκο, την γνώση την γνωρίζει μονάχα το μυαλό. Πάρε χαμπάρι επιτέλους ό,τι την Γραφή του Γιαχβέ την έγραψαν άνθρωποι (οι εβδομήκοντα δύο), μόνο άντρες και προς τιμή των γυναικών. Την έννοια θεός την δημιούργησαν άνθρωποι, επομένως άνθρωποι μπορούν να τον πετάξουν στα σκουπίδια. Σήμερα η βλακεία των πιστών ανθρωπάκων κουράζει, μείνετε τυφλοί κι άνοοι, αλλά μην μας ενοχλείτε.

 

Εμείς είμαστε Έλληνες το γένος και στους Έλληνες ο Γιαχβέ-Χριστός δεν χωράει.

Που είναι γραμμένες αυτές οι αρλούμπες (κάρμα, αμαρτία, υποταγή) στα Ομηρικά Επη, που καθορίζουν και την Ελληνική Χρυσή Εποχή;

 

Οι Ελληνες είναι Θεοκτόνοι, δεν σέρνονται σαν ερπετά φίδια, ούτε υπακούν, ταπεινώνονται, αγαπάνε κι όλες αυτές τις μιαρές αλήθειες του Γιαχβέ-Χριστού σε όλα τα παρακλάδια συγκρητισμού του. Είναι μακρυά από την Ελληνική Δύναμη κάθε θρησκευτική πρακτική οιουδήποτε είδους.

 

Οι Ελληνες γεννούν Ήρωες και Ηρωίδες όπου αυτοί είναι τα τείχη και η Δύναμη της πόλεως κράτους. Γεννούν τον Χρυσό Πολιτισμό που ανεβάζει τον Άνθρωπο πάνω από κάθε έννοια θεού, ιερού και ταπείνωσης. Δεν έχουν ουδεμία σχέση με μετενσαρκώσεις, κάρμα, κακομοιριές κι οτιδήποτε είναι κύριο γνώρισμα των μιασματικών θρησκειών ή θρησκευτικών εταιριών. Εκεί που σέρνονται τα υποταγμένα ανθρωπάκια για να ικετέψουν χάρη και συγχώρεση από τον εκτρωματικό Γιαχβέ-Χριστό, ο Ελληνας Ηρακλής ή Θησέας κραδαίνει το σπαθί του και παίρνει κεφάλια.

-----------------------------

* -ισμος: Δογματισμός που γεμίζει το κενό των κουφιοκέφαλων.

Γενικά δόγμα είναι κάθε τι που περιέχει κλειστούς οριακούς κύκλους κι όχι ανοικτούς.

Δογματισμός, χριστιανισμός, πολιτισμός, μυστικισμός, εγωισμός, αθλητισμός, ολυμπισμός, ελληνισμός, θεϊσμός, αθεϊσμός, σαδισμός, μαζοχισμός, σολιψισμός, ευνουχισμός, μοναρχισμός, αναρχισμός, σαδομαζοχισμός, αποκρυφισμός, ανθρωπομορφισμός, οχαδερφισμός, πασιφισμός, αλτρουισμός, δονκιχωτισμός, αλυτρωτισμός, συγκεντρωτισμός, πατριωτισμός, νεοπλουτισμός, μικροαστισμός, μεγαλοαστισμός, αστισμός, αυτισμός, ρομαντισμός, αβδηρητισμός, σημιτισμός, αντισημιτισμός, κρατισμός, μιμητισμός, αθλητισμός, φυλετισμός, σοβιετισμός, σοφολογιοτατισμός, εκδημοκρατισμός, ιδρυματισμός, μικροκομματισμός, δικομματισμός, παλαιοκομματισμός, δεινοσαυρισμός, κομματισμός, μεγαλοϊδεατισμός, ρατσισμός, ναρκισσισισμός, φασισμός, πληθωρισμός, λυρισμός, ανθρωποκεντρισμός, εθνοκεντρισμός, ελληνοκεντρισμός, εγωκεντρισμός, αλλοκεντρισμός, συμπεφορισμός, αφορισμός, γλωσσαμυντορισμός, χειρισμός, γκανγκστερισμός, αριστερισμός, μανιερισμός, νεοφιλελευθερισμός, ανδρισμός, σεχταρισμός, μιλιταρισμός, φιλοτομαρισμός, ανθρωπισμός, ουτοπισμός, ανασκολοπισμός, σνομπισμός, χιπισμός, καθωσπρεπισμός, τεντιμποϊσμός, υπαρξισμός, μαρξισμός, σεξισμός, ανταγωνισμός, κομουνισμός, αντικομουνισμός, μασονισμός, επιστημονισμός, εξπρεσιονισμός, γυμνισμός, λενινισμός, φεμινισμός, ντετερμινισμός, δαρβινισμός, σταλινισμός, διεθνισμός, μηδενισμός, βασανισμός, αυνανισμός, νανισμός, μωαμεθανισμός, αντικομφορμισμός, ρεφορμισμός, ατομισμός, χαοτισμός, αναρχισμός, πεσιμισμός, οπτιμισμός, ωφελιμισμός, εφοπλισμός, αφοπλισμός, αλκοολισμός, λιθοβολισμός, στρουθοκαμηλισμος, σεξουαλισμός, καπιταλισμός, ιρασιοναλισμός, ποδήλατο, σοσιαλισμός, σουρεαλισμός, στραγγαλισμός, τραμπουκισμός, εξορκισμός, εθνικισμός, τοπικισμός, αποικισμός, σολοικισμός, ναζισμός, φροϋδισμός, οιδιποδισμός, βουδισμός, εξανδραποδισμός, σαδισμός, ορθολογισμός, λογισμός, διαλογισμός, ακτιβισμός, κολεχτιβισμός, πανσεληνισμός, κονστρουκτιβισμός, σουρεαλισμός και λοιποί -ισμοι

 

Δογματισμός: 1. έλλειψη κριτικής σκέψης ή λογικής και προσκόλληση σε κάποια θεωρία, αρχή ή δοξασία που δεν στηρίζεται σε αποδείξεις ή που θεωρείται ξεπερασμένη και γίνεται υποχρεωτικά δεκτή, οι εξ αποκαλύψεως αλήθειες στις οποίες στηρίζεται η πίστη: Ο τυφλός ~ και η διαλεκτική είναι δύο διαμετρικά αντίθετες έννοιες. 2. αξίωμα που δεν υπόκειται σε επιστημονικό έλεγχο 3. άποψη, ισχυρισμός του οποίου η ορθότητα και η αλήθεια δεν μπορεί να αποδειχθεί και στον οποίο μένει κάποιος πεισματικά προσηλωμένος.