Το πρώτο άρθρο που γράφτηκε ποτέ για τον έρωτα

Όταν μπλεχτείς στα δίχτυα του έρωτα, ξεκινάς και ψάχνεις οποιοδήποτε άρθρο έχει γραφτεί ποτέ για ΄κείνον θεωρώντας ότι έτσι θα βρεις απαντήσεις σε όλα τα ερωτήματα που ξαφνικά σου δημιουργήθηκαν από τότε που σκίρτησε η καρδούλα σου. Περίεργο πράγμα ο έρωτας, έρχεται και σ’ ανεβάζει στα ουράνια, σου χαρίζει αμέτρητα χαμόγελα σε στιγμές που δεν περίμενες να χαμογελάσεις και σε φέρνει αντιμέτωπο με συναισθήματα που δεν ήξερες καν ότι μπορούσε να τα νιώσει άνθρωπος.

Αφού βρήκες, λοιπόν και διάβασες ένα κάρο άρθρα για τον έρωτα –μόνο στο Ερεβοκτόνο να ψάξεις θα βρεις αυτά που χρειάζεσαι και χίλια τόσα- άρχισες να αναρωτιέσαι και σου πήρε ώρες ολόκληρες να σκέφτεσαι ποιο να ήταν άραγε το πρώτο άρθρο που γράφτηκε ποτέ για τον έρωτα, πότε άρχισαν οι άνθρωποι να αναρωτιούνται τι στο καλό είναι ο έρωτας και πώς άραγε τον αντιμετώπιζαν. Έτσι έκατσες και το έψαξες και ψάξε-ψάξε, βρήκες ότι ο Πλάτωνας έγραψε το γνωστό σε όλους «Το συμπόσιον» κι αυτό μπορούμε να θεωρήσουμε πως είναι το πρώτο άρθρο που γράφτηκε στην ιστορία του κόσμου για το πιο βαθύ και σπουδαίο συναίσθημα όλων.

Ο Πλάτωνας στο έργο του αυτό βάζει μια παρέα φίλων, γνωστών προσωπικοτήτων της αρχαιότητας, να έχουν μαζευτεί να φάνε όλοι μαζί για να γιορτάσουν τις νίκες ενός φίλου τους. Εκεί που όλοι περνούν ευχάριστα κι απολαμβάνουν το φαγητό τους, ξεκινούν ένας-ένας να μιλούν γι’ αυτό που τους προβληματίζει και καταλήγουν στο θέμα του έρωτα- αυτό δεν είναι που προβληματίζει τους ανθρώπους από την αρχή του κόσμου;

Ο καθένας τους, εξέφραζε μια διαφορετική άποψη. Για κάποιον, ο έρωτας είναι ο παλαιότερος θεός του κόσμου κι έτσι πρέπει  ν’ αντιμετωπίζεται, για έναν άλλον είναι ο νεώτερος από όλους τους θεούς αλλά κι αυτός που έχει τα περισσότερα χαρίσματα, είναι ο πιο όμορφος και ο πιο καλός από όλους. Κάποιος άλλος μέσα από την παρέα λέει ότι, σύμφωνα με όσα του είχε διδάξει μια παλιά του δασκάλα, δεν είναι ούτε θεός ούτε θνητός, αλλά κάτι ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο, είναι η αιώνια επιθυμία κατοχής ενός πράγματος, κάτι που δε θέλεις να το χάσεις ούτε να το αποχωριστείς ποτέ, αλλά να σου ανήκει για πάντα. Να είναι πάντα δικό σου. Ενώ ένας άλλος, αναφέρει ότι ο έρωτας είναι μια μόνιμη αναζήτηση του άλλου μας μισού, αφού πίστευε στη θεωρία των σφαιρικών ανθρώπων, που ήταν ερμαφρόδιτοι κι ο Δίας τους χώρισε.

Προς το τέλος αυτής της άποψης, εμφανίζεται ένας φίλος από την παρέα που έχει λίγο μεθύσει κι όπως είναι γνωστό, οι μεθυσμένοι μιλούν πιο ελεύθερα, να πει τη γνώμη του και να τονίσει ότι έρωτας γι’ αυτόν είναι ένα άλλο πρόσωπο από την παρέα και ταυτίζεται με το πρόσωπο που του προκαλεί αυτά τα συναισθήματα. Δεν είναι κάποια θεωρία και δεν ψάχνει εξήγηση γιατί έχει βρει όλα αυτά που αναζητά.

Γενικότερα, με το έργο του αυτό ο Πλάτωνας προσπαθεί να τονίσει σ’ όποιον το διαβάζει, την παιδαγωγική αξία του έρωτα. Ο Πλάτωνας θεωρεί τον έρωτα ως απαραίτητο στάδιο για την ενηλικίωση κάποιου, πιστεύει ότι μόνο εντός του ο άνθρωπος μπορεί να αποκοπεί από την παιδική του ηλικία και να μεγαλώσει.

Το έργο αυτό μπορεί να θεωρηθεί το πρώτο άρθρο που γράφτηκε ποτέ για να υμνήσει τη θεϊκή πλευρά του έρωτα και να προσπαθήσει να δώσει εξηγήσεις σ’ όλα αυτά που βιώνει ο άνθρωπος που χτυπιέται από τα βέλη του μικρού φτερωτού αγγέλου. Μαγεία ο έρωτας, τελικά, που συντροφεύει τον άνθρωπο από τα πρώιμα χρόνια και θα τον ταλανίζει αιώνια.