Τις τελευταίες μέρες, μετά την ολοκλήρωση των άρθρων που σχετίζονται με τις λειτουργικές πληροφορίες-αρχεία της ψυχής μας, έμεινα λίγο για να παρακολουθήσω τον αντίκτυπο που είχαν μέσα σας, αφουγκραζόμενος τις αλληλεπιδράσεις σας με όλη αυτή την πληροφορία… Κάποια στιγμή επίσης έμεινα να παρατηρώ και καταστάσεις που προέκυψαν, οι οποίες για μερικούς ήταν σχεδόν βιωματικές… Σε λίγες από αυτές μάλιστα αποφάσισα να συμμετέχω κι εγώ με σχόλια και σε άλλες πάλι άφησα να εξελιχθούν μονάχα με το δικό σας τρόπο… Ένα τρόπο και μια αλληλεπίδραση που άρχισε να δείχνει τη μικρή σπίθα της διαφοράς στην γενικότερη αντίληψη περί ψυχολογίας και συμπεριφοράς μας… Μιας συμπεριφοράς τόσο σε σχέση από τους άλλους προς εμάς, όσο και από εμάς προς τους άλλους…Σε προσθήκη όλων αυτών των πληροφοριών για το κάθε λειτουργικό αρχείο της ψυχής, παρατήρησα επίσης τις αντιδράσεις σας, τα σχόλιά σας και την γενικότερη επίδραση που είχε πάνω σας, η πληροφορία περί λειτουργίας του κόσμου, του τρόπου δημιουργίας του, την επίδραση που έχει στο σώμα μας και την διαδρομή μας μέσα στο χρόνο… Παρατήρησα δηλαδή την έναρξη νοητικών συσχετισμών τέτοιων πλέον ανάμεσα στις πληροφορίες που έχετε στη διάθεσή σας, οι οποίες σας βάζουν σε ένα πλαίσιο ευρύτερης αντίληψης της συμπεριφοράς σας και της επίδρασής της πάνω στη συνειδητότητα και τη δημιουργία του κόσμου… Μια επίδραση που έχει να κάνει με την αντίληψη ολόκληρου του πεδίου πληροφοριών που ονομάζεται πλέον άνθρωπος, συμπεριλαμβανομένων της σχέσης του με την ψυχή του, της εικονικής παρουσίας του στο χρόνο, των συμπεριφορών εξουσίας του Εγώ του, της διαπλοκής της κάθε πεποίθησης του, και της τελικής ελεύθερης επιλογής της βούλησής του.
Έτσι λοιπόν είδα, ότι έφτασε η στιγμή όπου όλη αυτή την πληροφορία της αναλυτικής συμπεριφοράς κάθε πεποίθησης, θα πρέπει τώρα να την εναρμονίσουμε έτσι ώστε να αρχίσουμε να αντιλαμβανόμαστε την επόμενη μέρα… Και το πρώτο που πρέπει να θυμόμαστε είναι αυτό που επαναλάβαμε σε κάθε άρθρο… Την αποδοχή της λειτουργίας τους… Διότι όσο κι αν μερικοί νομίζουν ότι είναι δυνατόν να απαλλαγούμε από αυτές, αυτό είναι αδύνατον… Οι πεποιθήσεις μας, θα μας ακολουθούν για πάντα δίπλα στα Εγώ μας… κι εμείς το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να αποδεχθούμε την παρουσία τους τόσο σε μας τους ίδιους όσο και στον κάθε ένα δίπλα μας κι απέναντί μας με τον οποίο αλληλοεπιδρούμε…
Η αποδοχή της πεποίθησης… δηλαδή της αλλοιωμένης πληροφορίας της ψυχής… Δηλαδή τι πρέπει να παραδεχθούμε; Ότι όλοι μας ουδενός εξαιρουμένου, διαθέτουμε το δυναμικό 1) τα ταπεινώσουμε και να ταπεινωθούμε –αντί να είμαστε ακέραιοι-, 2) να προδώσουμε και να ελέγχουμε –αντί να έχουμε πίστη-, 3) να απορρίψουμε και να αποτραβηχτούμε –αντί να αναδείξουμε τη μοναδικότητά μας-, 4) να εξαρτηθούμε και να εγκαταλείψουμε –αντί να αντιληφθούμε την δυαδικότητα της ψυχής μας- και 5) να γίνουμε αδιάλλακτοι και άδικοι –αντί να αποδεχθούμε την εσωτερική μας αξία άστε να ισορροπήσει η ψυχή με τα Εγώ και το σώμα μας…
Και πως θα γίνει αυτό; Πως θα καταφέρουμε να φτάσουμε στο σημείο αυτής της αποδοχής; Το να φτάσεις εκεί είναι το μόνο εύκολο… Και είναι εύκολο διότι το γνωρίζεις… Όταν ακούς κάποιον να σε λέει «ρεμάλι» ή «κερατά» ή «εξαρτημένο» ή «απόβρασμα» ή «απατεώνα» είναι κουβέντες και λέξεις που έχεις αποδεχθεί για τον Εαυτό σου πολύ καιρό πριν… Τις έχεις ξανακούσει δεκάδες φορές και στο τέλος έχεις πειστεί για αυτές που τις έχεις ήδη αποδεχθεί… Κι αυτό είναι που σου γεννάει μέσα σου τον πόνο… Αλλιώς ούτε που θα έδινες σημασία σε αυτό που σου λένε… Όμως το ότι αντιδράς, σημαίνει ότι κάπου μέσα σου έχεις βαρεθεί να το ακούς και θέλεις να θεραπευτείς… Αλλά τι κάνεις; Το επαναλαμβάνεις παντού γύρω σου δημιουργώντας μέσα σου ηδονή από τον πόνο που προκαλείς στον άλλον… Διότι η πρόσκαιρη θεραπεία του εσωτερικού πόνου έρχεται με την ηδονή… Επιλέγεις και συναναστρέφεσαι με άτομα που σου θυμίζουν τον Εαυτό σου… Κι έτσι το «ρεμάλι» ή τον «άπιστο» ή τον «άδικο» και τον «εξαρτημένο» μέσα σου το καθρεφτίζει ο φίλος σου, ο σύντροφος σου, κι έτσι σου είναι εύκολο να του το πεις κι εσύ… Τον κτυπάς εκεί που πονάς κι εσύ…
Και τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι όποιος σε ξαναπεί «ρεμάλι» έχει τον ίδιο πόνο με σένα… Κι όποιον πεις εσύ «άδικο» το ίδιο κάνεις κι εσύ… Το αναγνωρίζεις διότι το περιέχεις μέσα σου… Και άρα; Άρα πρέπει να το αποδεχθείς πρώτα στον εαυτό σου… Να αποδεχθείς τι; Το «ρεμάλι» είναι η λέξη ταπείνωσης που χρησιμοποιείς για να εξευτελίσεις κάποιον… ή η «απιστία» είναι η διαδικασία που ακολουθείς για να «ελέγξεις»… Το κάνεις κάθε μέρα… Ε και; Τι μ αυτό θα μου πεις… Αυτό είναι που πρέπει να αποδεχθείς… Ότι όλα αυτά ανήκουν στις πεποιθήσεις σου…
Ότι ελέγχεις τα πάντα για να μην νοιώσεις προδοσία και πριν προλάβει κάποιος να σε προδώσει τον απατάς… Ότι γίνεσαι μαζοχιστής και μόλις πιεστείς πολύ βρίσκεις κάποιον για να τον ξεφτιλίσεις όπως αφήνεις και ξεφτιλίζεις τον ίδιο σου τον Εαυτό… Ότι απομακρύνεσαι από τους πάντες, παρατάς τη δουλεία σου, τους φίλους σου, τους γνωστούς σου κι ύστερα νοιώθοντας αυτή την απόρριψη που δημιουργείς στον Εαυτό σου απορρίπτεις τους πάντες, τους τη λες με τη μία, κρίνοντας ακόμη και τον τρόπο που αναπνέουν… Ότι εξαρτάσαι από το παραμικρό και με την πρώτη ευκαιρία εγκαταλείπεις τους πάντες χωρίς δικαιολογία και αφορμή και χάνεσαι από τα μάτια τους χωρίς να συνειδητοποιείς τι κάνεις… Ότι γίνεσαι άδικος και απατεώνας, ένα λαμόγιο μικρό ή μεγάλο, που αν σε ρωτήσει κάποιος για τις πράξεις σου, είσαι έτοιμος να τις δικαιολογήσεις, ανακαλύπτοντας ένα δικό σου δίκαιο που το μόνο που σου προσφέρει είναι περισσότερη αδιαλλαξία…
Όλο αυτό που διάβασες εδώ από πάνω, είναι κομμάτια από τον κάθε ένα μας, τα οποία όμως, αν στα «πετάξει» κάποιος στο πρόσωπο με λέξεις πονάνε… Και ο μόνος δρόμος για να ελαττώσεις αυτό τον πόνο είναι να τα παραδεχθείς… Να τα αποδεχθείς πρώτα σε σένα και ύστερα στους άλλους γύρω σου… Να το παραδεχθείς ότι το μόνο που κάνουν, είναι ότι κάνεις κι εσύ… Και τι θα συμβεί τότε; Τότε αντί να τον πεις «ρεμάλι» θα τον ρωτήσεις «γιατί ταπεινώνει τον Εαυτό του»… Έχεις ρωτήσει ποτέ κάποιον γιατί ταπεινώνει τον Εαυτό του; Κάντο πρώτα και μετά θα δεις, ότι ο θυμός που παράγεται μέσα του είναι διαφορετικός… Θυμώνει με το Εγώ του όχι με σένα… Κι αυτός ο θυμός είναι αδύνατον να τον καταστρέψει… Είναι αδύνατον να τον οδηγήσει εναντίον του Εαυτού του για παράδειγμα… Είναι ένας θυμός παραγωγικός ο οποίος τον οδηγεί στην δική του ακεραιότητα…
Έχεις ποτέ διαπληκτιστεί με κάποιον που ελέγχει τα πάντα γύρω; Συνήθως αυτός ο τύπος είναι και ο μόνος που μπορεί να σε κάνει να νοιώσεις με κάποιο τρόπο προδομένος… Διότι η λέξη εμπιστοσύνη είναι άγνωστη έννοια για αυτόν… Τι του έχεις πει; Τον αποκάλεσες προδότη; Και μετά έγινε χαμός ε; Άφρισε και βρόντηξέ… και στο τέλος τσακωνόσασταν χωρίς λόγο… Προσπάθησες ποτέ να του φωνάξεις «γιατί έχει χάσει την πίστη του στη ζωή;» Προσπάθησε να του το πεις και παρατήρησε το θυμό του… Όχι «γιατί δεν σου έχει εμπιστοσύνη»… Αυτό θα τον εξαγριώσει περισσότερο διότι του επαναλαμβάνεις την αλλοιωμένη πληροφορία… «Γιατί χάνει την πίστη του;» αυτό να του πεις… Η λέξη κλειδί είναι η αρχική πληροφορία της ψυχής… Πίστη, ακεραιότητα, μοναδικότητα… Κι εκείνη τη στιγμή που το λες, αυτό αντηχεί και στη δική σου ψυχή… Αν είχε δίκιο δηλαδή να αδυνατεί να σου έχει εμπιστοσύνη, τώρα θα το αντιληφθείς κι εσύ… Θα καταλάβεις τι έκανες τόσο καιρό μαζί του….
Τον βλέπεις εκεί στην άκρη αποτραβηγμένο και θυμάσαι πόσες φορές του φώναξες «σήκω, βγες έξω, σε έχουν παρατήσει οι πάντες και τώρα το μόνο που κάνεις είναι να με κρίνεις κιόλας;» Το ξέρει… Τι του το φωνάζεις… Ο θυμός αυτός που παράγεται είναι καταστρεπτικός… Πάει να σηκωθεί αλλά είναι σαν να είναι δεμένος χειροπόδαρα… Η απόρριψη τον έχει πετάξει στη γωνία, μακριά από τους πάντες… Τι πρέπει να κάνεις; Δέξου το και εξήγησέ του τη μοναδικότητά του… Σου είναι αδύνατον ε; Σου είναι αδύνατον να του το πεις διότι τον έχεις απορρίψει κι εσύ χιλιάδες φορές και τώρα το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να του το φωνάξεις ακόμη πιο δυνατά… Αυτό όμως είναι αποδοχή… Να δεις μέσα σου ότι σε κάποιον που είσαι έτοιμος να τον απορρίψεις –αφού το έχεις κάνει χιλιάδες φορές μέχρι τώρα- σου είναι αδύνατον να του μιλήσεις για τη δική του μοναδικότητα… Αδύνατον… και τότε; Τι μπορείς να κάνεις;
Σήκωσε το πνεύμα σου ψηλά… κοίταξε μέσα σου και δες τη δική σου υπέροχη μοναδικότητα… ακεραιότητα, πίστη, δυαδικότητα και ισορροπία… Στην αρχή ακόμη κι αυτό θα σου είναι αδύνατον μιας και θα έχεις ήδη απορρίψει, ταπεινώσει ή όλα μαζί και το δικό σου Εαυτό… Θα προσπαθείς αλλά θα είναι σαν να είσαι από κάπου δεμένος… Κι αυτό που νοιώθεις παρατήρησέ το εκείνη τη στιγμή διότι είναι αυτό που νοιώθει κι ο άλλος απέναντί σου που τον απορρίπτεις ή τον ταπεινώνεις ή που εξαρτάται από σένα… Κι όσο κοιτάς μέσα σου και αποδέχεσαι την αντιστροφή της μοναδικότητας σε απόρριψη ή της ισορροπίας σε αδιαλλαξία, τόσο θα ετοιμάζεσαι να το δεις και στον άλλο…
Μόνο εσύ μπορείς να το κάνεις αυτό… Όχι ο άλλος… Ο άλλος μένει εκεί απέναντι περιμένοντας ένα χέρι… Όχι κανάκεμα… Όχι χάδια… Φωνή δυνατή να αντηχήσει μέσα του με δύναμη… «Γιατί καταστρέφεις τη μοναδικότητά σου;»
Κάθαρση λέγεται όλο αυτό… Θεραπεία… Διότι η φράση αυτή αντηχεί πρώτα μέσα σου… Έρχεται από μέσα σου… Είναι από το μέλλον το δικό σου… Διότι αυτό το έχουμε πει… Το μέλλον του κόσμου όλου, έρχεται από μέσα μας… Και η επόμενη στιγμή σου, φτάνει σε σένα, έχοντας καταγράψει στη συνείδησή σου αυτή τη φράση… Το είπες στον άλλον, αλλά αυτό έχει δράσει ήδη μέσα σου… Ζεις τη διαφορά σου… «Γιατί καταστρέφεις τη μοναδικότητά σου»… Κι αυτό το κάνεις με κάθε πεποίθηση, συνειδητά… Κι αν σου είναι αδύνατον κάποια στιγμή να το κάνεις, τότε απόρριψέ τον… αλλά τώρα θα το κάνεις κι αυτό συνειδητά… Συνειδητά… Χωρίς να δίνεις δικαιολογίες άλλες… Χωρίς να επαναλάβεις φράσεις του τύπου «σε ταλαιπωρεί, ‘η σου είναι αδύνατον να ζεις μαζί του άλλο»… Τον απορρίπτεις… Κι αν σε ρωτήσει του το λες… Τον προδίδεις και το κάνεις συνειδητά…
Πόσες φορές νομίζεις θα αντέξεις να το κάνεις; Συνειδητά, πόσες φορές; Λίγες… Συνειδητά λίγες… Κάθε φορά και λιγότερο… Κι όσο αλλάζεις εσύ, τόσο θα βλέπεις όλοι γύρω σου να αλλάζουν… Διότι πλέον θα γνωρίζεις τι συμβαίνει… Και οι άνθρωποι που θα σου αναπαράγουν αυτή τη συμπεριφορά θα μειώνονται συνεχώς… Ώσπου κάποια στιγμή θα αλλάξεις συμπεριφορά, έτσι ώστε να πάψεις να το κάνεις… Κι η συμπεριφορά αυτή, θα ξεκινήσει απ' τα παιδιά… Μονάχα από εκεί μπορεί να ξεκινήσει… Διότι ξέρεις ότι είναι αθώα… Αναπαράγουμε τον Εαυτό μας επάνω τους χωρίς να συνειδητοποιούμε τι κάνουμε… Τώρα όμως γνωρίζεις ότι τα μικρά παιδιά, είναι αδύνατον να σε πληγώσουν… Αγνοούν τη διαδικασία να το κάνουν… Είναι μόνο δέκτες των δικών μας πεποιθήσεων… Τώρα γνωρίζεις ότι το παιδί μέχρι τα τρία του χρόνια, είναι αδύνατον να κατανοήσει την έννοια «η μαμά εργάζεται και φεύγει από δίπλα μου»… Απλά αδύνατον… Είναι πέρα από κάθε φαντασία… Και το μόνο που κάνουμε όταν απομακρυνόμαστε από ένα παιδί μέχρι τα τρία, είναι να του ενεργοποιούμε την πεποίθηση της απόρριψης (για το ίδιο φύλλο) ή της εγκατάλειψης (για το αντίθετο φύλλο)…
Το τι θα κάνουμε για αυτό είναι μια γενικότερη συζήτηση… αλλά εδώ πρώτα θα πρέπει να αναγνωρίσουμε τι συμβαίνει… Διότι η αλλαγή στην ανθρωπότητα, θα έρθει μόνο από τα παιδιά… Η αλλαγή στη δική μας συμπεριφορά, απλά ελέγχει τις πεποιθήσεις… Στα παιδιά όμως τις απενεργοποιεί εντελώς… Η ζωή της ανθρωπότητας, εξαρτάται από μια περίοδο τριών ετών όπου η δική μας συμπεριφορά θα δημιουργήσει γενιές οι οποίες εισέρχονται στη ζωή με μειωμένες πεποιθήσεις… Η συνειδητοποίηση της αντίληψης, του βιώματος του θανάτου από κάθε βρέφος ενός έτους το οποίο αποχωρίζεται τη μητέρα του ή που μεγαλώνει χωρίς πατέρα, είναι ο μόνος δρόμος για να μπορέσουμε να κάνουμε τη διαφορά… Η συνειδητοποίηση αυτή και ότι τα παιδιά είναι δημιουργίες άλλου…
Σε μερικούς από μας, φαίνεται αδιανόητο αυτό… Ότι τα παιδιά τα δημιούργησε κάποιος άλλος… Διότι μέχρι τώρα τα θεωρούμε δικά μας… Όμως το μόνο που κάναμε εμείς για αυτά, είναι δέκα λεπτά ηδονής μέσω της οποίας καλύψαμε ένα κομμάτι του εσωτερικού μας πόνου… Δέκα λεπτά ερωτικής συνουσίας, μέσα από την οποία δημιουργείται κάτι το οποίο εμείς, απουσιάζαμε ολοσχερώς τόσο στον σχεδιασμό του όσο και στην υλοποίησή του… Τι κάναμε δηλαδή; Οραματιστήκαμε το DNA του; το χρώμα των ματιών του; το πάχος του δέρματός του; τον παλμό της καρδιάς του; τον τρόπο που θα αλληλεπιδρά με όλους; τη μοναδικότητά του; τι; Τίποτε απολύτως… Και η ψυχή μας αυτό το γνωρίζει…
Γνωρίζει δηλαδή, ότι ο κάθε γονιός, είναι διεκπεραιωτής της ανθρωπότητας… Και το μόνο που έχει να κάνει, είναι να σεβαστεί αυτή του τη μοναδική υποχρέωση της σωστής μετάβασης της πληροφορίας στον επόμενο κρίκο… Στα παιδιά του… Μα θα μου πείτε όλο αυτό είναι παιδεία, πολιτισμός, πνευματική ανάταση διαφορετικού βεληνεκούς… Μα τι νομίζετε ότι κάνετε τόσο καιρό εδώ; Σας το είπα από την πρώτη στιγμή… Κτίζετε ένα νέο πολιτισμό, αλλάζοντας τη δόνηση ολόκληρου του πλανήτη… Η αλλαγή των πεποιθήσεων σας και ο τρόπος που θα τις διαχειρίζεστε από σήμερα και πέρα, θα φτάσει κάποια στιγμή και θα δημιουργήσει μια διαφορετική γενιά… Όχι έτσι με τα λόγια… Μέσα από τις δικές σας πράξεις… Αθόρυβα, έχει ήδη ξεκινήσει…
Πολλοί όταν άρχισα να συσχετίζω την ψυχή με τον αισθητό κόσμο, παραξενεύτηκαν και θεώρησαν ότι υπάρχει κάτι κρυφό από πίσω… Όμως είναι αδύνατον να αντιληφθείς τον κόσμο και τη λειτουργία του, όταν αγνοείς τον τρόπο που λειτουργείς εσύ ο ίδιος… Είναι αδύνατον η επιστήμη να παραδέχεται τον «παρατηρητή» σαν το μοναδικό μέσο που δημιουργεί τον αισθητό κόσμο και συγχρόνως να αφήνει απ' έξω πληροφορίες όπως αυτές της ψυχής σαν περιττές… Είναι αδύνατον να προσπαθείς να κατανοήσεις τον κόσμο αν αγνοείς πως δρα η συνειδητότητα… Πως επιδράς εσύ ο ίδιος κάθε στιγμή μαζί της… Πως δημιουργείται και πως υλοποιείται το ίδιο μας το σώμα… Είναι αδύνατον να συμβούν όλα αυτά αν αγνοούμε τη λειτουργία των δικών μας πεποιθήσεων…
Διότι τότε, θα θεωρούμε περιττό να διευκρινίσουμε τη δική μας σχέση με τους ανθρώπους –εικόνες ή ανθρώπους –είδωλα… Αν όλα χάνονται μέσα στο χρόνο που λέγεται παρελθόν και διατηρούνται για χιλιάδες χρόνια σε άλλες διαστάσεις ποιος ο λόγος να ασχοληθούμε; Όμως ο μοναδικός λόγος που συνεχίζει η ψυχή να ενσαρκώνεται, είναι για να κατορθώσει να συνθέσει τον Εαυτό πριν φύγει η ίδια από το σώμα… Διότι η σύνθεση αυτή, οδηγεί στην αντίληψη της ένωσης όλων των Εγώ σε Ένα και τον έλεγχο των πεποιθήσεων… Και η πληροφορία αυτή της ένωσης και της σύνθεσης, καταγράφεται στη συνείδηση του σώματος, στο βάθος όλου του χρόνου που θα υπάρξει… σε όλες τις διαστάσεις…
Διότι αυτό που μένει μετά την αποχώρηση της ψυχής, είναι η συνείδηση του καθενός μας, καταγεγραμμένη μέσα στη ροή της συνειδητότητας… Κι αυτό είναι κάτι που συνοδεύει το σώμα σε όλο τα ταξίδι του στο χρόνο και στις διαστάσεις… Η ανθρωπότητα δηλαδή, διαχρονικά υποφέρει μονάχα από όσους απέτυχαν να συνθέσουν τον Εαυτό τους, αφήνοντας ανεξέλεγκτα τα αχόρταγα εγώ να λυμαίνονται αδίστακτα τον κόσμο μέσω των πεποιθήσεων τους… Κι όσες ψυχές, ολοκληρώνουν με επιτυχία το ταξίδι τους σε αυτό τον κόσμο, ο μόνος λόγος της επιστροφής τους, είναι να καταφέρουν πια να γίνουν ο καθρέφτης σε όσους αδυνατούν να κοιτάξουν μέσα τους και να ολοκληρωθούν σαν σύνθεση Εαυτού… Να καταφέρουν να γίνουν εκείνοι, αυτό που κάποιοι αρνούνται να δουν πεισματικά… Να γίνουν εκείνοι που θα αναπαράγουν τις συμπεριφορές με τέτοιο τρόπο, ώστε να γίνουν κατανοητές από όλους… Κι έτσι ημέρα με την ημέρα, όλο και περισσότεροι να αντιλαμβάνονται την έννοια του «μέσα» μας… Να μπορούν να ακολουθήσουν το μονοπάτι για τον Ανώτερο Εαυτό τους πιο εύκολα, γνωρίζοντας πια ότι το μόνο τείχος που έχουν να περάσουν είναι οι δικές τους πεποιθήσεις…
Πολλοί από μας, μας φαίνεται αδύνατον να κατανοήσουμε ότι είμαστε τα κύτταρα ενός νέου πολιτισμού… Αδυνατούμε να πιστέψουμε ότι όλη αυτή η διαδρομή που έχουμε ξεκινήσει, οδηγεί αθόρυβα σε μια νέα παιδεία… Σε ένα νέο κόσμο… Κι όμως, όσο δύσκολο και αν μας φαντάζει αυτή τη στιγμή, κάποιοι, στην πορεία της ζωής τους, θα επιδράσουν τόσο δραστικά στη συνείδηση των ανθρώπων γύρω τους που θα γίνουν οι καταλύτες αυτής της αλλαγής… Πολλοί από μας, ή πολλοί από όσους διδαχθούν άηχα από τις πράξεις μας, θα βρεθούν σε θέσεις αποφάσεων, όπου θα επιλέξουν να ορθώσουν την άποψή τους και να εντάξουν μέσα στην παιδεία μαθήματα που τώρα μοιάζουν απίθανα… Διότι οι πληροφορίες αυτές για τις πεποιθήσεις, θα ενταχθούν μια μέρα μέσα στη βασική εκπαίδευση των νέων της ανθρωπότητας… Έτσι ώστε πολύ πριν μάθουν να αντιλαμβάνονται τον κόσμο με τη λογική, θα έχουν αρχίσει να τον αγγίζουν με το «μέσα» τους… Ένα «μέσα» που συνεχώς, αποχτά νόημα όχι μόνο για μας που το συζητάμε τώρα, αλλά για όλους… Για τον απλό πολίτη, τον επιστήμονα, τον ιερέα, τον θεραπευτή…
Η αποδοχή των πεποιθήσεων μας, αυτού του μόνιμα αρνητικού τείχους που φράζει τα πάντα μέσα μας από τον πόνο που μας προκαλεί, μέρα με τη μέρα θα γίνεται αντιληπτή σαν έννοια από μεγαλύτερο κομμάτι της ανθρωπότητας… Μια έννοια που θα εξαπλωθεί χωρίς λέξεις, απλά με την παρατήρηση της αλλοίωσης της πληροφορίας της ψυχής μας… Η αποδοχή… Και όχι η υποκριτική πίεση τους προς τα μέσα… Η μάχη με τον Εαυτό μας, αυτή η ύπουλη τακτική που αιώνες τώρα μας κατάφερε να αναπαράγουμε ένα μάχιμο και αιματηρό μέλλον έχει πλέον περάσει… Το αρνητικό αυτό φράγμα πόνου, που τόσους αιώνες κατάφεραν να το θάψουν βαθιά μέσα μας, το μόνο που έκανε ήταν να δημιουργεί ένα μέλλον γεμάτο πόνο…
Ας βουτήξουμε μέσα μας λοιπόν κι ας το αγγίξουμε με θάρρος… Ας το ψηλαφίσουμε πιθαμή προς πιθαμή ώστε να αναγνωρίσουμε κάθε δομικό στοιχείο που το αποτελεί… Αυτή η βουτιά στο «μέσα» σας, να ξέρετε ότι είναι βουτιά στο «μέσα» όλης της ανθρωπότητας… Διότι όλοι είμαστε ίδιοι σε αυτό… Η θεραπεία του ενός, θα θεραπεύσει ολόκληρο το σώμα της… Μια θεραπεία που έτυχε σε μας να την αρχίσουμε… Σε μας τα πρώτα βήματα να κάνουμε… σε μας τα πρώτα βλέμματα στο μέσα μας… σε μας για να το γράψουμε, με τη συνείδησή μας σ’ όλους…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου