Έχουμε μάθει οι άνθρωποι να φοβόμαστε να χρησιμοποιήσουμε το νου μας. Φοβόμαστε να φανταστούμε, να εξετάσουμε διάφορες πραγματικότητες και σενάρια, με τρόπο αληθινό και βιωματικό.
Κλεινόμαστε φοβικά μέσα σε καταστάσεις και εικονικές πραγματικότητες που δεν εξυπηρετούν πια, δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν, κι όμως το μόνο που τις κρατάει ζωντανές είναι το γεγονός πως είναι οικείες, και έτσι μας προσφέρουν την ασφάλεια που υποθέτουμε πως χρειαζόμαστε.
Φοβόμαστε να τεστάρουμε πιθανότητες, να επεκτείνουμε το Είναι μας προς όλες τις κατευθύνσεις, όντας άφοβοι, γνωρίζοντας πως ο σκεπτόμενος νους είναι εργαλείο, το οποίο μπορούμε (και δικαιούμαστε) να χρησιμοποιούμε όπως θέλουμε, εκμεταλλευόμενοι τις δυνατότητες και τις λειτουργίες του.
Φοβόμαστε τις σκέψεις μας, τα συναισθήματα, τις πιθανότητες, τα σενάρια, τις εικονικές πραγματικότητες. Κάποτε βρισκόμουν «εκεί» και προσπαθούσα αυτιστικά και παρορμητικά να κρατηθώ απ’ ό,τι υπέθετα πως θα μού εξασφάλιζε την απαλλαγή από την πόνο και θα μου χάριζε την υποτιθέμενη ευτυχία που έψαχνα.
Όμως, θα πρέπει να μπορούμε να μπαίνουμε και να βγαίνουμε από πραγματικότητες, με την ίδια άνεση και ευκολία, όποιες κι αν είναι. Θα πρέπει να μπορούμε να βιώνουμε με το μεγαλείο των αισθήσεων και της συμμετοχής την κάθε πραγματικότητα, γνωρίζοντας πως είμαστε άφθαρτοι, απεριόριστοι, απέραντοι, συνεχίζοντας να υπάρχουμε πολύ πέρα από οποιαδήποτε προσωρινή πραγματικότητα, όσο δυνατή και σαρωτική κι αν είναι.
Τότε, και μόνο τότε, όλα αλλάζουν. Αλλάζει ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε, αλλάζουν οι άλλοι, αλλάζει το περιβάλλον, η ζωή μας, οι σχέσεις μας, η πραγματικότητά μας. Γιατί η αντίληψη εξαρτάται και περιορίζεται μόνο από εμάς τους ίδιους. Όμως δεν μαθαίνουμε πώς να το κάνουμε.
Επιμένουμε να υιοθετούμε απόψεις άλλων, επιμένουμε να συλλέγουμε και να παπαγαλίζουμε απλά πληροφορίες που φαίνονται φανταχτερές, ενώ δειλιάζουμε οι περισσότεροι να συμμετέχουμε ενεργά, ισότιμα και πρακτικά, σε αυτό που οφείλουμε στον Εαυτό μας, μα και στη ζωή που μας φιλοξενεί.
Θα εξετάσουμε τις λειτουργείες του νου.
Θα εξετάσουμε τη φαντασία.
Θα εξετάσουμε την πληροφορία που νομίζουμε πως είναι γνώση.
Θα εξετάσουμε τις συνήθειές μας.
Θα επεκταθούμε όπου χρειαστεί... φτάνει να βγούμε από τον αυτο-περιορισμό που οι ίδιοι επιβάλλουμε στον εαυτό μας, χωρίς να το συνειδητοποιούμε, χωρίς να φαίνεται καμία δυνατότητα απελευθέρωσης από τη φυλακή που φαντάζει η μόνη δυνατή πραγματικότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου