Φοβόμαστε να αγαπήσουμε… μη τυχόν και δεν αγαπηθούμε

Είναι φανερό πως σήμερα οι ανθρώπινες σχέσεις του 21ου αιώνα διέρχονται μία κρίση. Γιατί όμως; Ενώ βλέπουμε πως όλα τα πράγματα έχουν μία πρόοδο, όλα αλλάζουν και εξελίσσονται στην παγκόσμια αγορά, γιατί οι ανθρώπινες σχέσεις αντί να βελτιώνονται, φθίνουν και εκπίπτουν.

Φράσεις όπως «δεν είμαι σε φάση», «δεν είμαι έτοιμος ακόμη», «περνάω καλά και μόνος μου», «ελεύθερη σχέση», όλα αυτά δείχνουν σε τι σύγχυση βρίσκονται οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα. Φοβούνται να αγαπήσουν, να ερωτευθούν, να δεθούν και προτιμούν να δηλώνουν μόνοι παρά να μπουν στη διαδικασία της συντροφικότητας. Σεβαστό, Αλλά μετά ας σταματήσουμε να γκρινιάζουμε, να παραπονιόμαστε και να κατηγορούμε τους άντρες, τις γυναίκες, την έκπτωση ηθών και ό,τι άλλο μας κάνει να αποποιούμαστε των ευθυνών μας.

Σίγουρα υπάρχουν και άνθρωποι που θέλουν να αγαπήσουν και να αγαπηθούν, αλλά υπό προϋποθέσεις. Και τι σημαίνει αυτό; Ότι θα κάνουν σχέση αν και εφόσον υπάρχουν κάποια στάνταρ πρώτα από τον άλλον είτε αυτό σημαίνει να έχει μία ωραία εμφάνιση, είτε μία καλή δουλειά, είτε μια δυνατή προσωπικότητα ή πολλά λεφτά.

Δεν είναι όμως έτσι. Σίγουρα πρέπει να βρεις έναν άνθρωπο στα «χνώτα» σου. Να σε εμπνέει, να σε γεμίζει ψυχικά και να σκας ένα χαμόγελο κάθε φορά που τον βλέπεις, αλλά για αρχή φτάνουν αυτά. Μην μπεις στο τρυπάκι να αναλύεις πολλά, να ζητάς πολλά ή να ψάχνεις για το τέλειο. Επειδή τέλειο δεν υπάρχει και το τέλειο για σένα δεν σημαίνει ότι θα είναι και τέλειο στον σύντροφό σου.

Απ΄ την άλλη, όλη αυτή η ανατροφή που πήραμε από μικροί, να τα έχουμε όλα στο πιάτο και να παίρνουμε ό,τι θέλουμε επειδή έτσι μας αρέσει χωρίς να κοπιάζουμε, έχει και τις συνέπειές του. Καλομάθαμε πολύ, σαν αποτέλεσμα να πιστεύουμε πως δεν έχουμε κανέναν ανάγκη, πως μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα και μόνοι μας.

Άρα γιατί να κάνω σχέση; Για να χωρίσω και να πληγωθώ; Είναι πλέον για όλους δεδομένο ότι με έναν άνθρωπο μπορεί και να μην είμαστε για πάντα μαζί. Δεν έχουμε μάθει να συμβιβαζόμαστε, ούτε να κάνουμε υποχωρήσεις και με την πρώτη δυσκολία να το βάζουμε στα πόδια. Τότε όμως, θα πρέπει να συμβιβαστούμε με το γεγονός ότι στη ζωή θα είμαστε μόνοι μας, στις χαρές και στις λύπες, και εκεί θα αναγκαστούμε να συμβιβαστούμε μη μπορώντας να κάνουμε και αλλιώς.

Μάθαμε επίσης από την κοινωνία ως άνθρωποι να είμαστε εκτός από καχύποπτοι και ψεύτικοι. Να αισθανόμαστε και να μην το λέμε, να κλαίμε και να μην το δείχνουμε να θέλουμε να γελάσουμε με την ψυχή μας και να το καταπιέζουμε. Και τότε αφού δεν είμαστε εμείς αληθινοί, αφού δεν δείχνουμε τα πραγματικά μας συναισθήματα πώς περιμένουμε να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε; Πώς περιμένουμε να συνδεθούμε ουσιαστικά με έναν άνθρωπο έχοντας εμείς οι ίδιοι ένα προσωπείο;

Τελικά, δεν είναι οι ανθρώπινες σχέσεις δύσκολες. Εμείς είμαστε περίπλοκοι, εμείς κρυβόμαστε, εμείς φοβόμαστε να επενδύσουμε και τέλος εμείς φοβόμαστε να αγαπήσουμε και σαν αντάλλαγμα μη τυχόν και δεν αγαπηθούμε. Πρέπει όμως να ρισκάρουμε για να μάθουμε. Αξίζει τον κόπο;