Κάθε δυσκολία που περνάμε, κάθε δάκρυ που ρίξαμε είναι ένα μεγάλο μάθημα

Να ‘ναι άραγε κάθε δυσκολία που περνάμε, κάθε δάκρυ που ρίξαμε, ένα μεγάλο μάθημα; Να ‘ναι ένα μεγάλο χαστούκι πριν από κάθε ανάσα που πάμε να πάρουμε; Πόσες φορές αλήθεια δεν αναρωτηθήκαμε το “γιατί” στο χάος που επικρατεί μέσα μας;

Αλήθεια, δεν ξέρω τι να σου πω. Δεν ξέρω τι να μου πω. Δεν υπάρχουν απαντήσεις για όλα σ’ αυτή τη ζωή. Κι είναι η μεγαλύτερη αλήθεια που μπορώ να σου δώσω μέχρι σήμερα. Κακά πράγματα συμβαίνουν σε καλούς ανθρώπους γύρω μας. Άνθρωποι καθημερινά δίνουν μάχη με το κακό και το καλό μέσα τους. Άνθρωποι γύρω μας ζουν το άδικο καθημερινά ακούγοντας πως ίσως να μην ήταν η κατάλληλη στιγμή γι’ αυτούς.

Και ποιος αλήθεια ορίζει αυτή την “κατάλληλη” στιγμή; Κατάλληλη στα μάτια ποιου; Του δέκτη ή του αποδέκτη; Ρόλοι που όλοι θα πάρουμε κάποια στιγμή στο ταξίδι της ζωής μας. Γιατί σαν εγωιστές θα αδικήσουμε, θα πληγώσουμε και θα χάσουμε. Άτυποι σκληροί νόμοι που ορίζει το απέραντο σύμπαν που δεν μπορούμε να απλώσουμε το χέρι να αγγίξουμε, να νιώσουμε, να δούμε. Κι ας σιγομουρμουράμε τα βράδια σαν ζαλισμένοι, μ’ αυτή την αδικία στην καρδιά, για ό,τι ωραίο δεν ζήσαμε και χάθηκε στο πέρασμα του χρόνου.

Ήρθαμε σ’ αυτή τη ζωή χωρίς να το διαλέξουμε. Χωρίς να έχουμε την επιλογή να μείνουμε κλεισμένοι στα ομορφιά σκοτάδια που ζούσαμε κολυμπώντας στην άγνοια με τα αδέρφια μας. Ήρθαμε σαν άγραφοι πίνακες με ένα τεράστιο σφουγγάρι στη μέση ρουφώντας αχόρταγα καθετί καινούργιο βλέπαμε μπροστά στα μάτια μας.

Κι όμως όσο μεγαλώνουμε, μαθαίνουμε. Όσο νομίζουμε πως όλα τα έχουμε δει, θα υπάρχουν ακόμα περισσότερα να δούμε. Κι όταν πούμε πως δεν θα ξαναγαπήσουμε, η ζωή έχει το τρόπο της να σε βγάζει ψεύτη. Γιατί αγάπη υπάρχει στο κάθε τι στη ζωή σου. Εθελοτυφλείς υποβάλλοντας στον εαυτό σου τα “πρέπει” και το φόβο.

Νιώθεις πως η ζωή μας εδώ είναι αιώνας. Μα είναι αλήθεια μια χούφτα στιγμές ανάμεσα σε χίλιους αέρηδες κι ηλιόλουστες μέρες. Κι είναι, μα το θεό, τόσο άδικο να κλείνεις τα μάτια σ’ αυτή την ομορφιά γύρω μας. Να δίνεις τόπο σε οργή, θυμό και θλίψη. Να ξεχνάς να κοιτάς αυτό τον απέραντο ουρανό που κάθε βράδυ σού θυμίζει πως τα αστέρια φαίνονται μόνο στα κατάμαυρα σκοτάδια.

Κι η ζωή μας στο ξαναλέω, μια χούφτα στιγμές που φεύγουν σαν όνειρο. Για ό,τι κράτησα μέχρι στιγμής σ’ αυτό το ταξίδι κλείνοντας τα μάτια, είναι φωνές απ’ τα πρόσωπα που τόσο αγάπησα. Η ασφάλεια που ένιωθα όταν το όνομα μου έβγαινε απ’ τα χείλη τους. Είναι το γέλιο ενός παιδιού και πιο πίσω τα γέλια μιας παρέας που περπατά αμέριμνη στο άγνωστο που ξημερώνει γι' αυτούς το αύριο.

Είναι αυτά τα σπάνια ζευγαράκια που πετυχαίνεις όλο και πιο αραιά, να περπατάνε χέρι-χέρι στα βαθιά τους γεράματα. Και μένεις και τους κοιτάς ρουφώντας κάθε στιγμή από αυτές τις εικόνες. Γιατί μέσα σου το ξέρεις πως υπάρχει ακόμα αυτή η ελπίδα. Πώς θα φύγουμε απ’ αυτή τη ζωή, γεμίζοντας τις αποσκευές μας στη διαδρομή, με όλη την αγάπη που υπάρχει παντού γύρω μας.