Βρίσκουμε έναν άνθρωπο και τον βάζουμε να κρατήσει ολόκληρο τον ουρανό. Το βάρος που φορτώνουμε στις πλάτες του είναι τεράστιο, καθώς έχει την ευθύνη να μην του πέσει ο ουρανός, γιατί θα καταπλακώσει όλους τους ανθρώπους. Ο άνθρωπος που θα κρατά τον ουρανό, έτσι, όσο κι αν κολακευτεί που τον θεωρήσαμε αρκετά δυνατό για να του φορτώσουμε ένα τόσο ασήκωτο βάρος, ωστόσο είναι πολύ πιθανόν να μην του αρέσει ο ρόλος που του δώσαμε, για τρεις λόγους:Καταρχάς, είναι πολύ μεγάλη ευθύνη να ξέρει ότι δεν πρέπει να του πέσει ο ουρανός γιατί εξαρτώνται απ’ αυτόν κι άλλοι άνθρωποι. Κατά δεύτερον, δε θα μπορεί παρά να εκνευριστεί κάποια στιγμή με το βαρύ ρόλο του και να στραφεί εναντίον των ανθρώπων, καθώς αν κρατούσε ο καθένας το κομμάτι ουρανού που του αναλογούσε, θα ήταν πιο χαλαρός. Και, τέλος, θα επιβαρύνεται και με τον οίκτο που θα νιώθει για τους ανθρώπους, για την αδυναμία τους να σηκώσουν έστω και το μικρό κομμάτι ουρανού που τους σκεπάζει.
Το ίδιο ανεπιθύμητο βάρος, λοιπόν, φορτώνουμε και στις πλάτες του συντρόφου μας όταν τον βάζουμε να κρατήσει μόνος του ολόκληρο τον ουρανό της σχέσης μας, δίνοντάς του την εντύπωση πως το καλό μας εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο απ’ αυτόν. Έτσι, είναι σαν να τον προειδοποιούμε, πως αν κάνει μιαν οποιαδήποτε αξιόμεμπτη πράξη, το πλήγμα που θα υποστούμε θα είναι τόσο βαρύ, που θα είναι σαν να πέφτει ολόκληρος ο ουρανός και να μας πλακώνει.
Ο στόχος μας από την αξιολύπητη στάση μας είναι, φυσικά, να τον αποτρέψουμε από μιαν ενδεχόμενη απιστία, για παράδειγμα, ωστόσο, όχι μόνο δε θα είναι ο σωστός τρόπος για να την απομακρύνουμε ως πιθανότητα, αλλά κι ο σύντροφός μας δε θα είναι καθόλου ευχαριστημένος με το ρόλο που του δώσαμε, φορτώνοντας επίτηδες στις πλάτες του και τον δικό μας «ουρανό». Οι λόγοι είναι οι ίδιοι με το παράδειγμα με τον πραγματικό ουρανό.
Καταρχάς, θα τον επιβαρύνουμε φορτώνοντάς του την ευθύνη και της δικής μας ψυχολογικής ακεραιότητας. Δείχνοντάς του, εσκεμμένα πολλές φορές, ότι για να είμαστε καλά, εξαρτιώμαστε αποκλειστικά και μόνο απ’ τις δικές του πράξεις, δε θα μπορούμε παρά να τον πιέζουμε ψυχολογικά. Τότε, αν είναι κι άνθρωπος που από τη φύση του αποφεύγει τις ευθύνες, θα καταπιέζεται βλέποντάς μας έτοιμους να καταρρεύσουμε με το παραμικρό και δε θα περνά καλά δίπλα μας.
Όταν δείχνουμε στο σύντροφό μας πως αν κάνει κάτι «κακό», θα πέσει ο ουρανός και θα μας πλακώσει, τότε κάποια στιγμή δε θα μπορεί παρά να μας κοιτάξει μ’ αποστροφή. Φροντίζοντας να του υπενθυμίζουμε πόσο φοβόμαστε μήπως «παραστρατήσει» και πόσο θα πληγούμε βαθιά κι ανεπανόρθωτα από μια πιθανή αξιόμεμπτη πράξη του, τότε ο σύντροφός μας μπορεί να εκνευριστεί μαζί μας, καθώς θα έπρεπε οι ίδιοι να προστατεύαμε τον εαυτό μας κι όχι να ζητάμε σαν επαίτες από εκείνον να μας προστατεύσει.
Τέλος, ο σύντροφός μας δε θα μπορεί παρά να νιώσει οίκτο για εμάς, δείχνοντάς του ότι είμαστε ανίκανοι να φανούμε δυνατοί σε μια δύσκολη στιγμή, που δεν είναι απίθανο να έρθει. Θα μας λυπάται κι η λύπηση είναι ένα συναίσθημα που μπορεί να εξοστρακίσει το ερωτικό στοιχείο μέσα στη σχέση. Έτσι, όσο πιο αξιολύπητοι θα φαινόμαστε, θ’ αφαιρείται σιγά- σιγά κι η έλξη που θα νιώθει απέναντί μας.
Βλέπουμε, λοιπόν, πως αν φορτώσουμε στις πλάτες του συντρόφου μας ολόκληρο τον ουρανό τη σχέσης μας, θα πιεστεί από το βάρος μιας τόσο μεγάλης ευθύνης. Αν, όμως, δείξουμε πως είμαστε ικανοί να κρατήσουμε το κομμάτι «ουρανού» που μας αναλογεί στα χέρια μας κι ότι έχουμε τη δύναμη για ν’ αντιμετωπίσουμε ό,τι κι αν κάνει, τότε θα τον αποδεσμεύσουμε από ένα βάρος, που μόνο καλό θα κάνει στη σχέση.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου