Όμως εγώ το επιλέγω. Και ακριβώς επειδή είναι δική μου απόφαση, έχει αξία

Μαθαίνουμε ότι δεν υπάρχουν καταστάσεις όπου δεν έχει κανείς επιλογή. Παραδεχόμαστε ότι πάντοτε επιλέγουμε, ακόμη κι όταν νομίζουμε ότι δεν επιλέγουμε, στην καθημερινή μας ζωή, κάθε μέρα, σε όλη μας τη ζωή.

Και όταν λέμε:
“Δεν υπήρχε άλλη λύση…”
“Δεν είμαι υπεύθυνος γι αυτό…”
“Δεν γινόταν τίποτε άλλο…”
Λέμε ψέματα. Ασύστολα ψέματα. Γιατί, πάντοτε επιλέγουμε.

Στην καθημερινή μας ζωή αποφασίζουμε σχεδόν για καθετί που κάνουμε και καθετί που σταματάμε να κάνουμε.

Είμαστε αναγκαστικά συμμέτοχοι για όλα όσα μας συμβαίνουν, γιατί με τον άλφα ή βήτα τρόπο έχουμε επιλέξει να συμβούν.

“Ε, καλά… εγώ όμως πρέπει κάθε μέρα να πάω στη δουλειά… δεν μπορώ να κάνω τίποτε γι’αυτό… ακόμη κι αν δεν θέλω και δεν το επιλέγω, πάλι πρέπει να πάω”.

Αν είμαι διατεθειμένος να πληρώσω το τίμημα, μπορώ.

“Ένας άνθρωπος προχωράει απελπισμένος στην έρημο. Μόλις έχει πιει την τελευταία σταγόνα νερό από το παγούρι του. Ο ήλιος που καίει πάνω από το κεφάλι του και οι γύπες που τον περιτριγυρίζουν, προμηνύουν το επικείμενο τέλος του.
“Νερό!” φωνάζει, “Νερό! Λίγο νερό!”
Βλέπει από δεξιά να έρχεται προς το μέρος του ένας βεδουίνος πάνω σε μια καμήλα.
“Δόξα τον Θεό!” λέει. “Νερό σε παρακαλώ… νερό!”
“Δεν μπορώ να σου δώσω νερό” του λέει ο βεδουίνος, “Είμαι έμπορος και το νερό είναι απαραίτητο για να ταξιδεύει κανείς στην έρημο.”
“Πούλησε μου λίγο νερό” τον εκλιπαρεί εκείνος, “Θα σε πληρώσω…”
“Αδύνατον “εφέντη”. Δεν πουλάω νερό, πουλάω γραβάτες.”
“Γραβάτες;;;;”
“Ναι, κοίτα τι ωραίες γραβάτες….”
“Όχι… όχι… Δεν θέλω γραβάτες, νερό θέλω… Φύγε! Φύγε!!!”
Ο έμπορος συνεχίζει τον δρόμο του και ο διψασμένος εξερευνητής προχωράει σταθερά μέσα στην έρημο.
Σκαρφαλώνει σ’ έναν αμμόλοφο και βλέπει να έρχεται από αριστερά και άλλος έμπορος.
“Πούλησε μου λίγο νερό, σε παρακαλώ…”
“Νερό δεν γίνεται, έχω όμως να σου προσφέρω τις καλύτερες γραβάτες της Αραβίας…” του απαντάει ο έμπορος.
“Δεν θέλω γραβάτες!!!!!”
Φωνάζοντας έξαλλος, ο διψασμένος συνεχίζει τον δρόμο του στο πουθενά.
Λίγες ώρες αργότερα κι ενώ σέρνεται πια, ο ταξιδιώτης σκαρφαλώνει σ’ έναν αμμόλοφο κι από ‘κει ατενίζει τον ορίζοντα.
Δεν μπορεί να πιστέψει αυτό που βλέπουν τα μάτια του.
Μπροστά, βλέπει καθαρά μια όαση.
Ο άντρας τρέχει προς τα εκεί φοβούμενος μήπως είναι οφθαλμαπάτη. Δεν είναι όμως.
Το μέρος φυλάσσεται. Το προστατεύει ένας φράχτης με μια μόνο είσοδο που τη φυλάει ένας φρουρός.
“Σας παρακαλώ, αφήστε με να περάσω. Χρειάζομαι νερό… νερό. Σας παρακαλώ…”
“Αδύνατον, κύριε. Απαγορεύεται αυστηρά η είσοδος χωρίς γραβάτα.”

Είτε το ξέρεις προκαταβολικά είτε όχι, πάντα υπάρχει ένα τίμημα που πρέπει να πληρώσεις.
“Α, έτσι… Αν πληρώσω το τίμημα, αύριο τα παιδιά μου δεν θα έχουν να φάνε.”

Ωραία, αυτό θα είναι το τίμημα. Οπότε, επιλέγω να πάω στη δουλειά. Και επιλέγω να συνεχίσω να δουλεύω. Επιλέγω να μπορώ να θρέψω τα παιδιά μου. Και μου φαίνεται σωστό που κάνω αυτή την επιλογή. Όμως εγώ το επιλέγω. Και ακριβώς επειδή είναι δική μου απόφαση, έχει αξία.

Ένας από τους όρους τις αυτοεξάρτησης, είναι ότι μέσω της άδειας που έχω δώσει στον εαυτό μου να είμαι αυθεντικός, συνειδητοποιώ αυτομάτως ότι μου αξίζει οποιαδήποτε ανταμοιβή παρουσιάζεται, για τις σωστές αποφάσεις που παίρνω. Γιατί ότι έκανα δεν ήταν υποχρέωσή μου, αλλά δική μου απόφαση.

Ο δρόμος της αυτοεξάρτησης είναι ο δρόμος της ανάληψης της ευθύνης για τον εαυτό μας. Για να βαδίσεις αυτόν τον δρόμο χρειάζεται:

ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΣΕ ΘΕΣΗ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ,
ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΤΑ ΚΑΤΑΛΛΗΛΑ ΕΦΟΔΙΑ,
ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΡΕΙΣ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ.

Δεν υπάρχει συγκεκριμένο μέρος για να σε προετοιμάσει κανείς για το δρόμο.
Θα ανακαλύπτουμε τους όρους και τις συνθήκες στη διαδρομή.
Θα βελτιώνουμε τα εφόδιά μας όσο προχωράμε.
Θα παγιώνεται η απόφασή μας όσο περισσότερο δρόμο αφήνουμε πίσω μας….