Η μουσική βάλσαμο στη μοναξιά και στον πόνο

Η μοναξιά μοιάζει με την ασφυξία που προκαλεί η έλλειψη οξυγόνου. Συνθλίβει την ανθρώπινη ύπαρξη, κατακρεουργεί την ανθρώπινη ψυχή… Όλα γύρω, βέβαια, σφύζουν από ζωή. Άνθρωποι πηγαινοέρχονται, σου μιλούν, σε χαιρετούν, άλλοτε φιλικά και με συμπάθεια, άλλοτε με αμηχανία και οίκτο.

Προσπαθείς να ανταποκριθείς, παλεύεις να το πετύχεις… να συμμετάσχεις σε αυτή την απόπειρα επικοινωνίας… Μιλάς, συζητάς, χαμογελάς, θέλεις να δείχνεις μέλος του συνόλου. Συνομιλείς με τους υπόλοιπους, ακούς τη φωνή σου, παρακολουθείς όσα συμβαίνουν, όσα διαδραματίζονται σε ένα σκηνικό, στο οποίο απλώς υπάρχεις. Οι ανθρώπινες σχέσεις, συμβατικές ή αυθεντικές, σε παρασύρουν, σαν ορμητικά ρέματα, στα «πρέπει» και στα «μη»…

Κι εσύ; Είσαι εκεί και δεν είσαι… Βλέπεις τον εαυτό σου να προσπαθεί, στέκεις απόμερα ακίνητος, αποσβολωμένος, σαν απολιθωμένος, ζωντανός – νεκρός, θεατής σε μια παράσταση, που σε θέλει πρωταγωνιστή… Μα δεν κινείσαι. Χέρια φιλικά απλώνονται γύρω σου, έτοιμα να σε τραβήξουν έξω από το στρόβιλο της μοναξιάς, που σε έχει βυθίσει στους κόλπους της.

Τεντώνεσαι να τα φτάσεις, να πιαστείς από κάπου, αλλά δεν μπορείς. Εκείνη σου στερεί το οξυγόνο. Τι απέγινε, αλήθεια, το οξυγόνο σου, η πολύτιμη πηγή ζωής; Πώς κατάφερε και σε εγκλώβισε στη δίνη της η μοναξιά εσένα, που πάντα της ξέφευγες και την παραπλανούσες;

Το οξυγόνο σου, εκείνη η πολύτιμη πηγή που σε τροφοδοτούσε, έφυγε… Απελευθερώθηκε από το σώμα, εξακτινώθηκε και πέρασε πια στην αιωνιότητα. Από τότε, το χθες και το σήμερα έγιναν ξυράφι αιχμηρό που σε πληγώνει και σε πονάει… σε φυλακίζει, σε τρομάζει.

Και η θηλιά της μοναξιάς, βρίσκει την ευκαιρία και σφίγγει ολοένα και περισσότερο το λαιμό σου, σε πνίγει. Παρά τον καταιγισμό των σκέψεων σου δεν μπορείς να περιγράψεις με τα λόγια σου αυτό που νιώθεις. Σκέφτεσαι πώς να ξεφύγεις.

Τότε αναζητάς διέξοδο στη μουσική. Ο πόνος σου, πλαισιωμένος από τη μουσική, αποδίδεται με τους στίχους, το μέτρο, το ρυθμό… Ό,τι δεν τολμάς να πεις για το πώς νιώθεις, το ακούς στους στίχους του τραγουδιού, στη μουσική σύνθεση. Δεν είναι τυχαίο ότι στην τέχνη της μουσικής καταφεύγει ο άνθρωπος και στη χαρά του και στη λύπη του.

Κι είτε είναι λάτρης της παραδοσιακής μουσικής και του ήχου του κλαρίνου, είτε οποιασδήποτε άλλου είδους… όταν ακούει αυτή την πανδαισία των ήχων και των στίχων, νιώθει ότι απορροφάται ο καημός του και ή κρατιέται αιχμάλωτος στη μελωδία ή εκδιώκεται μακριά. Όπως διαχέεται ο ήχος , σκορπίζουν και τα συναισθήματα που βαραίνουν την ψυχή του και τον κάνουν να νιώθει εκστασιασμένος, απελευθερωμένος, τον καθιστούν απόλυτο κυρίαρχο στον ψυχισμό του.

Η μουσική γλυκαίνει τον πόνο, σε θωρακίζει, σε δυναμώνει, σε κάνει θεριό έτοιμο να αποτινάξει τα δεσμά που σε περιορίζουν. Θυμάμαι, μάλιστα, κάτι τέτοιες στιγμές, ένα αγαπημένο μου πρόσωπο που, αν και βρισκόταν στο τελευταίο στάδιο ανίατης ασθένειας, κάθε φορά που τα αποτελέσματα των ιατρικών εξετάσεων έδειχναν επιδείνωση, έβαζε τον αγαπημένο του δίσκο να παίζει, προσηλωνόταν στο στίχο και τη μουσική και χόρευε! Σαν να πίστευε πως με το κάθε βήμα του ρυθμού θα καταφέρει να συνθλίψει ό,τι τον έκανε να νοσεί και βασάνιζε την ψυχή του…

Γιατρικό, λοιπόν, η μουσική! Αντίδοτο στη μοναξιά, βάλσαμο για τον πόνο, ο ήχος, ο στίχος, ο ρυθμός… Σε απεγκλωβίζει από το στρόβιλο της μοναξιάς και σε απογειώνει!