Ζεύς, ὅστις ποτ᾽ ἐστίν, εἰ τόδ᾽ αὐ- [στρ. β] 160τῷ φίλον κεκλημένῳ,
τοῦτό νιν προσεννέπω.
οὐκ ἔχω προσεικάσαι
πάντ᾽ ἐπισταθμώμενος
165 πλὴν Διός, εἰ τὸ μάταν ἀπὸ φροντίδος ἄχθος
χρὴ βαλεῖν ἐτητύμως.
οὐδ᾽ ὅστις πάροιθεν ἦν μέγας, [ἀντ. β]
παμμάχῳ θράσει βρύων,
170 οὐδὲ λέξεται πρὶν ὤν·
ὃς δ᾽ ἔπειτ᾽ ἔφυ, τρια-
κτῆρος οἴχεται τυχών.
Ζῆνα δέ τις προφρόνως ἐπινίκια κλάζων
175 τεύξεται φρενῶν τὸ πᾶν,
τὸν φρονεῖν βροτοὺς ὁδώ- [στρ. γ]
σαντα, τὸν πάθει μάθος
θέντα κυρίως ἔχειν.
στάζει δ᾽ ἀνθ᾽ ὕπνου πρὸ καρδίας
180 μνησιπήμων πόνος· καὶ παρ᾽ ἄ-
κοντας ἦλθε σωφρονεῖν.
δαιμόνων δέ που χάρις βίαιος
σέλμα σεμνὸν ἡμένων.
καὶ τόθ᾽ ἡγεμὼν ὁ πρέ- [ἀντ. γ]
185 σβυς νεῶν Ἀχαιικῶν,
μάντιν οὔτινα ψέγων,
ἐμπαίοις τύχαισι συμπνέων,
εὖτ᾽ ἀπλοίᾳ κεναγγεῖ βαρύ-
νοντ᾽ Ἀχαιικὸς λεώς,
190 Χαλκίδος πέραν ἔχων παλιρρό-
χθοις ἐν Αὐλίδος τόποις·
***
Ο Δίας —όποιος κι αν είναι— αν μ᾽ αυτό
τ᾽ όνομ᾽ αρέσει να τον λένε,μ᾽ αυτό κι εγώ τον ονομάζω·όλα στη στάθμη τ᾽ απεικάζωκι έξω απ᾽ το Δία δε βρίσκω κι άλλογια να μπορέσω αν πρέπει αλήθειαμες απ᾽ τα στήθιατο βάρος της αμφιβολίας να βγάλω.
Ούδ᾽ όποιος ήτανε μεγάλος πρινκι ακατανίκητος θρασομανούσε,170ούτ᾽ αν υπήρξε θα μνημονευτεί·κι όποιος κατόπιν ήρθε, βρήκετον τρεις φορές του νικητή και πήγε·μα όποιος απ᾽ όλη την καρδιάτου Δία τα επινίκεια ψάλλει,της γνώσης τον καρπό τρυγά.
Αυτός στον άνθρωπο άνοιξε το δρόμοτης φρόνησης κι έβαλε νόμο: πάθος μάθος·αυτός, ως και στον ύπνο, στην καρδιά μας180στάζει τον πόνο, που θυμίζειμε τρόμο τα παθήματά μαςκι αθέλητα μας συνετίζει.μα αλήθεια, χάρη ᾽ναι και μόνοπου κυβερνούν μ᾽ αυστηροσύνηοι θεοί τον κόσμο απ᾽ το ψηλό τους θρόνο.
Λοιπόν και τότε ο πιο μεγάλος ο αρχηγόςτου Αχαϊκού του στόλου, δίχως να τα βάλειμε μάντη του κανένα, πήγε σύμφωνοςμ᾽ όπου η ανάντια μοίρα του τον βγάλει— όταν καιροί αταξίδευτοι άρχισαναδειάζοντας τ᾽ αμπάριανα τυραγνούνε των Ελλήνων το στρατό190και στη Χαλκίδα εμπρός, μες στο στενόκρατούσαν της Αυλίδας τα καράβια.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου