Πως είναι δυνατόν να καθορίζεται η αξία μας από το τι σκέφτονται, λένε ή κάνουν οι άλλοι;

Γιατί φοβόμαστε τόσο πολύ για το τι σκέφτονται και λένε για εμάς οι άλλοι;

Γιατί είναι τόσο σημαντικό ώστε να αλλάξουμε την εμφάνιση, τις πράξεις και τα λόγια μας για να είμαστε αποδεκτοί από αυτούς;

 

Τι θα συμβεί αν δεν έχουν θετική αντίληψη για εμάς; Θα πεθάνουμε, θα υποστούμε κάποιο είδος τιμωρίας, θα πάμε στην κόλαση; Τι είναι όλη αυτή η φασαρία;

 

Πώς μπορεί η αξία μας να εξαρτάται από το τι σκέφτονται ή λένε οι άλλοι, όταν υπάρχουν τόσοι πολλοί άνθρωποι με τόσες πολλές διαφορετικές αντιλήψεις;

 

Αν υπάρχουν δέκα άνθρωποι και οι έξη έχουν θετική αντίληψη για εμάς και πιστεύουν ότι είμαστε σπουδαίοι, ενώ οι δύο δεν το πιστεύουν, σύμφωνα με ποιους υπολογίζεται η αξία μας; Υπάρχει κάποιος μαθηματικός τύπος που καθορίζει την αξία μας, όταν κάποιοι μας κατακρίνουν και άλλοι μας λένε πως είμαστε εντάξει ή ακόμη και σπουδαίοι;

 

Γιατί οι γονείς μας φοβόντουσαν τόσο πολύ τη γνώμη των άλλων, ώστε να κουκουλώνουν γεγονότα και πληροφορίες;

 

Γιατί ήταν τόσο σημαντικό γι’ αυτούς να δημιουργήσουν μια πολύ θετική εικόνα στους άλλους, ακόμη κι αν δεν ήταν αληθινή;

Κι αν οι άλλοι πιστεύουν πως είμαστε σπουδαίοι, είμαστε; Κι αν νομίζουν πως δεν αξίζουμε, δεν αξίζουμε;

Αν εμείς πιστεύουμε για κάποιον άλλον πως είναι σπουδαίος, είναι πραγματικά; Αν εμείς νομίζουμε πως κάποιος άλλος δεν αξίζει, αληθινά δεν αξίζει;

 

Ή μήπως προβάλλουμε στους άλλους τις υποκειμενικές αντιλήψεις μας, επηρεασμένες από τη δική μας αυτοαμφισβήτηση και ανασφάλεια;

 

Δεν επηρεάζονται και οι άλλοι επίσης από το δικό τους υποκειμενικό παιδικό προγραμματισμό και την αυτοαμφισβήτηση και τους φόβους τους;

 

Επομένως, ποιος είναι σε θέση να μας αξιολογήσει; Θα ζητούσαμε από ένα άτομο χωρίς γνώσεις ή εμπειρία να αξιολογήσει για εμάς ένα ακριβό ρολόι; Θα ήξερε πόσο κοστίζει;

 

Τότε, γιατί επιτρέπουμε σ’ εκείνους, που δεν είναι ακόμη φωτισμένοι και επηρεάζονται τόσο πολύ από τους υποκειμενικούς προγραμματισμούς τους, να καθορίζουν το πώς αισθανόμαστε για τον εαυτό μας; Είναι αυτοί, από τους οποίους προσδοκούμε να έχουν θετική γνώμη για εμάς, ευτυχισμένοι, επιτυχημένοι, φωτισμένοι; Έχουν αυτογνωσία, σοφία, κατανόηση και αγάπη; Είναι πνευματικά εξελιγμένοι; Υπάρχει σοβαρός λόγος να πιστεύουμε ότι η γνώμη τους είναι αντικειμενική και αληθινή;

 

Επίσης, πώς γνωρίζουμε τι σκέφτονται για εμάς; Συχνά καταλήγουμε σε λανθασμένα συμπεράσματα για το τι σκέφτονται οι άλλοι και γιατί κάνουν αυτό που κάνουν. Πιστεύουμε λανθασμένα ότι είμαστε το κέντρο του σύμπαντος, ενώ στην πραγματικότητα δεν εστιάζονται καθόλου σ’ εμάς, αλλά απλά δίνονται σε μια προσπάθεια να ικανοποιήσουν τις ανάγκες τους. Χάνονται μέσα στον δικό τους κόσμο αναγκών, προσκολλήσεων, φόβων και επιθυμιών κι εμείς πιστεύουμε πως δεν έχουν τίποτα καλύτερο να κάνουν από το να σκέφτονται και να μιλούν για εμάς.

 

Πολύ συχνά ενεργούν για να ικανοποιήσουν τις ανάγκες τους και δεν είμαστε εμείς ο στόχος.

 

Οι άνθρωποι έχουν καλύτερα πράγματα να κάνουν στη ζωή τους από το να σκέφτονται πώς να μας απορρίψουν ή να μας κάνουν να νιώσουμε άσχημα.

 

Δεν είμαστε τόσο σημαντικοί.

 

Ας αφήσουμε όλη αυτή τη σημασία που δίνουμε στο τι σκέφτονται και λένε οι άλλοι. Ας ζήσουμε τη ζωή μας ευθυγραμμισμένοι με τις δικές εσωτερικές αλήθειες, σεβόμενοι τους άλλους, αλλά χωρίς να αλλάζουμε αυτό που είμαστε για να τους ευχαριστήσουμε. Το να τους αγαπάμε δεν είναι το ίδιο με την ανάγκη μας να μας αγαπούν. Στην πραγματικότητα, το να τους αγαπάμε είναι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος να μας αγαπήσουν κι εκείνοι.