Αυτό είναι ένα ερώτημα που διατύπωσε ένας φίλος μου ο οποίος παραπονιόταν ότι, πάντα ήταν παρών στην ανάγκη του “άλλου”, με ένα τρόπο ψυχαναγκαστικό που δεν είχε τέλος και τον τυραννούσε.Ο λόγος της με έκανε να σκεφτώ ότι, πολλές φορές δεν μας φτάνουν τα δικά μας προβλήματα αλλά επωμιζόμαστε και τα προβλήματα του “άλλου”. Του “άλλου” που μπορεί να είναι συγγενής, φίλος, απλός γνωστός, ακόμα και άγνωστος!
Πολλές φορές το πρόβλημα του “άλλου” μας κατοικεί, μας συνεπαίρνει, μας ρουφάει μέσα του, γίνεται κομμάτι της ζωής μας και δεν μας αφήνει να ηρεμήσουμε, να χαρούμε, να σκεφτούμε το δικό μας πρόβλημα.
Νιώθουμε άσχημα να αρνηθούμε την βοήθεια, να πούμε ότι δεν μπορούμε, ότι δεν έχουμε χρόνο και θέληση. Μια τέτοια στάση μας γεμίζει με ενοχές και νιώθουμε ντροπή. Ντροπή ακόμα και αν ο “άλλος” δεν μας έχει βοηθήσει στις δύσκολες στιγμές. Ακόμα και τότε, εμείς, προσπαθούμε χωρίς να καταλάβουμε... τι είναι αυτό που μας επιβάλλει αυτή την αυταπάρνηση για αυτόν.
Σε αυτή την περίπτωση, σκέπτομαι ότι υπάρχουν δυο διαφορετικές καταστάσεις στην σχέση μας με τον “άλλον”:
Πρώτον,
Με τον απλό συλλογισμό ότι, κάνουμε στους άλλους αυτό που θέλουμε να κάνουνε οι άλλοι για εμάς, είμαστε εύκαιροι, πάντα ανοιχτοί προς αυτόν, περιμένοντας την αναγνώριση και την ίση μεταχείριση!
Δεύτερον,
Αυτή η ενασχόληση με το πρόβλημα του άλλου, μας βοηθάει να μην αναγνωρίσουμε και να μην ασχοληθούμε με το δικός μας πρόβλημα!
Και στις δύο περιπτώσεις από την μια ο "άλλος" έρχεται να μας βοηθήσει να εκφράσουμε τις ανάγκες μας, και από την άλλη να αποφύγουμε τις ελλείψεις μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου