Είναι, όντως, άξιο απορίας πως κάποιοι άνθρωποι καταφέρνουν να είναι τόσο θετικοί, τόσο αισιόδοξοι, τόσο χαμογελαστοί. Δεν το βάζουν ποτέ κάτω, τίποτα δεν τους ρίχνει το ηθικό. Η μέρα τους θα πάει καλά, θέλει, δε θέλει. «Όλα για κάποιο λόγο γίνονται» λένε συνήθως και κάπως έτσι εξηγούν κάθε αναποδιά, χωρίς παράπονα, χωρίς μουρμούρα, χωρίς γκρίνια. Όταν θα ξεπεράσουν κι αυτό το εμπόδιο, δε θα είναι ταλαιπωρημένοι, δε θα έχουν κουραστεί, μα θα είναι ακόμη πιο δυνατοί και γεμάτοι ενέργεια, λες και τίποτα δεν μπορεί να μπει στο δρόμο τους.Κάνουμε το λάθος καμιά φορά και πιστεύουμε πως αυτοί δεν έχουν προβλήματα, όλα σε εμάς έτυχαν. Μα οι περισσότεροι απ’ αυτούς έχουν να διηγηθούν τρομακτικές ιστορίες. Κουβαλάνε, όπως όλοι μας, βαρύ φορτίο, αλλά έχουν επιλέξει να μην το αφήσουν να τους λυγίσει. Κι όσο αυτό γίνεται πιο βαρύ, τόσο περισσότερο πεισμώνουν και στέκονται σταθερά στα ποδιά τους, με τρομερή θέληση και όρεξη για ζωή κι ένα ζεστό χαμόγελο.
Συνήθως αποτελούν και στήριγμα για όλη την οικογένεια, μα και για τους φίλους τους. Έχουν δύναμη αρκετή, ώστε να μοιραστούν με όλους όσους αγαπούν. Ακόμη κι αν καμιά φορά δεν είναι πολύ σίγουροι για το ποια είναι η πιο σωστή συμβουλή να σου δώσουν, δίνουν, σε κάθε περίπτωση, αυτή που δεν κρύβει μέσα της κακία, φθόνο, ζήλια. Ξέρεις ότι η συμβουλή ενός πάντα χαμογελαστού ανθρώπου, δε θα έχει καμία σχέση με εκδίκηση για το κακό που κάποιος σου έκανε, θα ακολουθεί πολύ διαφορετικό δρόμο. «Αστό να περάσει, εκείνος έχασε. Εσύ κοιτά μέσα σου και βρες τον εαυτό σου» θα σου πει, με τρομερή δύναμη ψυχής.
Να υπάρχουν άραγε στιγμές που λυγίζουν ακόμα κι οι ίδιοι; Φαντάζομαι πως ναι, αλλά ποτέ δε θα βεβαιωθούμε. Κι αυτό γιατί τέτοιες στιγμές, στιγμές αδυναμίας, όπως ίσως θα έλεγαν, τις κρατάνε μόνο για τον εαυτό τους. Ξεσπάνε πιστεύω κάποιο βραδύ στο μαξιλάρι τους, μα το πρωί έχουν βρει πάλι τη δύναμή τους. Όχι όχι, δεν είναι ότι κρύβονται, δε φοβούνται να μην εκτεθούν, να μην χαλάσουν αυτή την εικόνα του θετικού ανθρώπου που έχουν δημιουργήσει. Δεν το κάνουν πιέζοντας τον εαυτό τους να χαμογελάσει, βγαίνει από μέσα τους αβίαστα.
Είναι ο τρόπος που έχουν επιλέξει να βλέπουν τη ζωή τέτοιος, που τους επιτρέπει να αναγνωρίζουν μόνο τα ζωηρά χρώματα γύρω τους, δεν υπάρχει μαύρο, δεν υπάρχει γκρίζο. Γι’ αυτό κι αν κάτι τους ξεγελάσει και τους κάνει να πιστέψουν ότι έχει μέσα του χρώμα, ενώ στην πραγματικότητα είναι πολύ μουντό, παίρνουν το χρόνο τους, τα λένε με το μαξιλάρι τους και την επόμενη μέρα ξεκινάνε πάλι αναγνωρίζοντας μόνο τα ζωηρά χρώματα.
Έχουν καταλάβει πόσο μικρή είναι η ζωή και τη στιγμή που το κατάλαβαν, τους αποκαλύφθηκε ένα μυστικό. Κάποιος τους ψιθύρισε πως δεν προλαβαίνουν να στενοχωριούνται για όλα τα δεινά που θα τους βρουν, δεν προλαβαίνουν να σκέφτονται ξανά και ξανά τα προβλήματά τους. Δεν προλαβαίνουν γιατί αν το κάνουν, δε θα μείνει χρόνος για την ίδια τη ζωή. Κι αν δεν κάνω λάθος, πρέπει τη στιγμή της αποκάλυψης αυτής, να υπέγραψαν κι ένα συμβόλαιο, επιβεβαιώνοντας την πρόθεσή τους να χαρούν και το τελευταίο δευτερόλεπτο που θα τους δοθεί.
Και πορεύονται μ’ αυτή τη λογική κάθε μέρα. Και προσπαθούν να μεταδώσουν αυτόν τον τρόπο σκέψης σε όσο το δυνατόν περισσότερα άτομα. Χαμογελάνε, χαμογελάνε πολύ και φτιάχνουν και τη δική σου μέρα. Είναι πραγματικά ευλογία να έχει κάνεις έναν τέτοιο άνθρωπο δίπλα του που να του δείχνει σε ό,τι κι αν συμβεί, κάτι θετικό. Να τον βοηθά να σταθεί στα πόδια του και να προχωρήσει με το κεφάλι ψιλά. Κι είναι ακόμα μεγαλύτερη ευλογία να είμαστε εμείς αυτοί οι άνθρωποι που χαμογελάνε τόσο πολύ, ομορφαίνοντας και τις ζωές των άλλων.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου