Γεννηθήκαμε για ν’ αγαπάμε. Κανένα συναίσθημα όσο αυτό δε σε οδηγεί στην πληρότητα. Όταν όσα ωραία έχεις φυλαγμένα στην ψυχή σου, τα μοιράζεις απλόχερα γιατί μόνο μ’ αυτόν το μαγικό τρόπο τα λίγα θα γίνουνε πολλά και τα πολλά ακόμη περισσότερα. Όταν επενδύεις σε πράξεις και μέσα απ’ αυτές σμιλεύεις αυτό που εσύ θεωρείς ιδανικό σε όνειρο.Κάθε πλάσμα επάνω στη Γη έχει το δικό του μοναδικό τρόπο να εκδηλώνει την αγάπη του. Εξαρτάται πάντα απ’ το χαρακτήρα, την ιδιοσυγκρασία, αλλά και τον εκάστοτε σύντροφο. Όπως κι αντίστοιχα το άλλο μέρος της σχέσης ανταποκρίνεται με περισσότερη ή όχι δεκτικότητα. Κι έτσι μ’ αυτό που λέμε χημεία κι αλληλεπίδραση, η σχέση αποκτά βιωσιμότητα, υπόσταση και διάρκεια.
H πραγματικότητα βέβαια δεν είναι παραμύθι, όμως συμβαίνει ο ένας απ’ τους δύο συντρόφους ν’ αποτελεί τον ήρωα της σχέσης. Να είναι εκείνος που «σώζει» τους δύο ερωτευμένους και τους υψώνει στο βάθρο της ευτυχίας. Δεν ξέρω, αν παίζει ρόλο το μέτρο της αγάπης του. Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει αν αγαπά πιο πολύ. Ένα όμως είναι φανερό. Ότι είναι αυτός ο άνθρωπος που «δίνει». Είναι εκείνος στον οποίο βασίζεται όλο το κτίσμα της σχέσης. Αποτελεί το γερό θεμέλιο και την κινητήρια δύναμη.
Έχει τον έλεγχο κι οδηγεί το ταίρι του, δείχνοντάς του κάθε στιγμή πόσο σημαντικός είναι για εκείνον. Διατηρεί τη φλόγα ζωντανή, εφευρίσκει ένα σωρό τεχνάσματα για να τον ικανοποιήσει. Θέτει τον εαυτό του σε μια διαδικασία συνεχούς προσπάθειας. Προσπαθεί για δύο! Πολλές φορές δεν τον απασχολεί να υποχωρήσει, αν μ’ αυτόν τον τρόπο διατηρηθούν οι ισορροπίες κι εξομαλυνθούν οι εντάσεις.
Μπορεί να υπομένει πιο πολύ, να θέτει σε δεύτερη μοίρα τα θέλω του, γιατί πολύ απλά νιώθει γεμάτος ικανοποιώντας τα θέλω του άλλου. H προτεραιότητά του πια γίνεται ο άλλος άνθρωπος, για τον οποίο θυσιάζει σημαντικά πράγματα για να βρίσκεται κοντά του. Για να τον βλέπει να χαμογελάει. Ακόμη κι αν είναι εκείνος απ’ τους δύο που κρατάει πιο σφιχτά το χέρι, ίσως να είναι αυτός που η αγκαλιά του προκαλεί ρίγη και που στον ύπνο του ξυπνάει ανησυχώντας.
Είναι κάποιος που γεμίζει το κενό, που έχεις στην καρδιά σου κι ίσως διαδραματίζει πολλούς ρόλους για να τα καταφέρει. Σε κοιτάζει στα μάτια για ν’ αντιληφθεί πώς νιώθεις, να πάρει έστω και την πιο μικρή σταγόνα κούρασης επάνω του, ώστε να σε ξεκουράσει. Σ’ ακούει πάντα με προσοχή σε ό,τι κι αν έχεις να του πεις. Η άποψή σου μετράει και τη λαμβάνει σοβαρά υπόψιν του σε κάθε απόφαση. Προσπαθώντας μ’ αυτόν τον τρόπο να έρθει στη θέση σου αψηφώντας τον εγωισμό και το θυμό του. Θα σε παρηγορήσει, θα σ’ αναστήσει και θα σε κάνει να νιώθεις σαν ένας μικρός Θεός.
Δυστυχώς όμως, κάποια στιγμή κι οι δυνατοί λυγίζουν. Γονατίζουν όταν δεν πάρουν την αντίστοιχη ανταπόκριση. Χάνονται μέσα στη μαγεία που έχουν δημιουργήσει απ’ τη δική τους και μόνο προσφορά. Συνειδητοποιούν πως ό,τι δίνουν δε μοιράζεται, αλλά χρησιμοποιείται και πετιέται στο κενό. Κουράζονται όταν βλέπουν πως δεν εκτιμάται ο χρόνος κι ο εαυτός που ξόδεψαν για να παραμείνει η σχέση ζωντανή. Και στο τέλος αποσύρονται. Αδειάζουν. Δεν έχουν πια κουράγιο να παλέψουν κι απομακρύνονται.
Και τότε ξαφνικά αντιλαμβάνεσαι πως το μερίδιο ευθύνης είναι όλο δικό σου. Μέχρι τώρα, αψηφούσες τον κίνδυνο της απώλειας κι απλώς επαναπαυόσουν σε μια ροή πραγμάτων που ο άλλος έθετε. Νιώθεις μισός και μετανιωμένος. Ποτέ σου δεν εκτίμησες πόσο σημαντικός ήταν ο σύντροφος αυτός για σένα. Θεωρούσες δεδομένο ό,τι έπαιρνες. Δεν κατέβαλες καμία προσπάθεια να κρατήσεις ό,τι πραγματικά έδινε νόημα σ’ αυτή τη σχέση, γιατί ακόμη και μέχρι το τέλος εκείνος αποχώρησε αθόρυβα κι αόρατα.
Όπως και τα αγαθά που πάντα καρπωνόσουν από μέρος του. Δεν τα έβλεπες ποτέ, μα τώρα λείπουν απ’ τη ζωή σου κι αισθάνεσαι πόσο ευτυχισμένο σε έκαναν. Συμπεραίνεις πως χωρίς εκείνον η αδιάφορη ζωή σου δεν έχει κανένα νόημα. Κατηγορείς το άπληστο εγώ σου που υπερτέρησε για ακόμη μία φορά και που εξαιτίας του έχασες ό,τι πιο πολύτιμο είχες.
Και το χειρότερο σενάριο έρχεται να πάρει θέση, όταν βλέπεις τον «ήρωά» σου να βρίσκεται ευτυχισμένος στην αγκαλιά κάποιου άλλου. Όταν βλέπεις το χαμόγελο, που στερήθηκε εξαιτίας σου, να γεννιέται ξανά. Και τότε σκύβεις το κεφάλι και λιώνεις στην ιδέα πως όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα, που είχες μαζί του και ποτέ δεν άνοιξες τα μάτια να δεις, τώρα τα χαίρεται κάποιος άλλος. Κάποιος, που είχε την τύχη να συναντήσει την ευτυχία ακριβώς στο σημείο, που εσύ την έχασες. Και νιώθεις ακόμη πιο άσχημα, όταν αντιλαμβάνεσαι πως θα μπορούσες να είσαι εσύ στη θέση του.
Αν ήσουν αλλιώς. Αν εγκαίρως καταλάβαινες πως μια αγάπη θέλει δύο συμμάχους για να βγει νικήτρια. Μια όμορφη σχέση απαιτεί από κοινού προσπάθεια για να σταθεί στα πόδια της και να ευδοκιμήσει. Να μεγαλώσει και να βγάλει καρπούς. Να ανθίσει και μαζί της να ποτιστείς κ εσύ απ’ τα δώρα της. Κι αν είχες την τύχη να γνωρίσεις εκείνον τον «ήρωα» που σε ανέβαζε στα ουράνια, τότε φρόντισε τουλάχιστον ακόμα και πριν το τέλος ν’ ανατρέψεις την κατάσταση.
Να έχεις το σθένος να τον διεκδικήσεις και να του δείξεις ακόμη και εκ των υστέρων πόσο αφελής στάθηκες. Και να πάρεις, έστω κι αργά, εσύ το ρίσκο να «σώσεις» το παραμύθι σας. Να παίξεις κόντρα ρόλο σε ό,τι ως τώρα έπραττες. Και πού ξέρεις, μπορεί ν’ ανακαλύψεις ότι είχες κι εσύ κρυμμένες σούπερ δυνάμεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου