«Για τα μάτια ενός παιδιού που ψάχνει γη, γκρεμίζω ουρανούς». Και πώς να μη θες να γκρεμίσεις άλλωστε, αφού το να γονατίσεις μπροστά στο μεγαλείο τους, αποτελεί στην τελική, μονόδρομο. Και πώς να μη θες άλλωστε να τα υπερασπιστείς με όσα έχεις και δεν έχεις, μόνο και μόνο για να έχεις το προνόμιο να μπορέσεις να τα δεις ακόμα μια φορά να διαπρέπουν.Σε ένα βλέμμα παιδικό καθρεφτίζονται με σαφήνεια όλοι οι πόθοι σου, όλα εκείνα που θες ακόμα πολύ, μα ο αγώνας σου όλο και βρίσκει εμπόδια. Εκείνα τα μάτια που χαμογελούν είναι εκείνα που σου λένε σιωπηρά ότι μπορείς, ότι τίποτα δε χάθηκε ακόμα κι αν αποτύχεις, ακόμα κι αν ο στόχος σου επιβραδύνει την πορεία του. Είναι που λες, η χαμένη ζωντάνια σου, η χαμένη ενεργητικότητά σου, η αδράνεια που επέλεξες χάρη κάποιων ανομολόγητων φόβων σου. Γιατί τα παιδιά δε φοβούνται και τον πιο ισχυρό δείκτη της τόλμης τους αποτελούσε ανέκαθεν το βλέμμα τους.
Είναι εκείνα τα μάτια που γελάνε ενώ λίγα λεπτά πριν είχαν ξεσπάσει σε λυγμούς κλάματος, κατορθώνοντας και τα δύο με την ίδια αμείωτη, αλήθεια. Είναι αληθινά όπως και να ‘ναι! Αυτό. Την απλότητα σε κάθε έκφανση του βλέμματός τους, αυτή τη ζηλεύεις. Μια αθωότητα που εσύ δεν έχεις πια, και που να ήθελες να διατηρήσεις, τα βλέμματα γύρω σου δε σε βοηθούν. Έχεις λοιπόν συνηθίσει σε βλέμματα που κρύβουν τόσες επικίνδυνες εκφάνσεις, έχεις συνηθίσει και έχεις συμβιβαστεί με μάτια πονηρά, με μάτια ύπουλα, τέρατα. Και κάπως έτσι, εκείνα τα ματάκια σου δίνουν εκείνα τα ίχνη αγάπης που έχεις τόσο ανάγκη, εκείνα τα σημάδια δύναμης που χάνεις πια όλο και πιο συχνά.
Να κοιτάς δυο παιδικά μάτια και ένα παιδικό χαμόγελο ήταν πάντα αρκετά για να σε βοηθήσουν να επαναπροσδιοριστείς, να ανασυντάξεις αποθέματα ισχύος και να αποφασίσεις να συνεχίσεις. Κι ας μην ξέρεις πού θα βγεις, το χαμόγελο που σου προκαλούν τα παιδιά είναι από μόνο του απροσπέραστα πολύτιμο.
Είναι όμως κι εκείνα τα μάτια που τελευταία κλαίνε όλο και πιο συχνά, είναι συνήθως κόκκινα, ταλαιπωρημένα, αδίκως βασανισμένα. Κι όμως δεν τα παρατούν. Είναι τα ίδια μάτια που θα τα δεις να χαμογελάνε κι ας χαμογελάνε ζόρικα, όμως χαμογελούν και κραυγάζουν ελπίδα. Τα έχουν πατήσει, όμως η αθωότητα τους ωθεί να απαντούν με ακόμα πιο αληθινό χαμόγελο, με ακόμα πιο αποφασισμένα μάτια. Και κάπου εδώ εσύ ντρέπεσαι.. Ντρέπεσαι για τα απανωτά μαθήματα ελπίδας που παίρνεις τόσο αβίαστα.
Ένα παιδικό βλέμμα μπορεί. Είναι κυρίως ικανό να σου θυμίσει όσα ήσουν κι όσα μπορείς ακόμα να γίνεις. Γιατί τα μάτια τα παιδικά θυμώνουν μόνο για λίγο και επανέρχονται χωρίς κακία. Τόσο εύκολα. Μπαλώνουν και γκρεμίζουν μόνο για να ξανακτίσουν. Αυτό σου λείπει. Δες ένα παιδί στα μάτια και δες μέσα του την πιο όμορφη εικόνα του εαυτού σου. Αυτήν που θα δεις, αυτήν να κυνηγήσεις.
Σε εκείνα τα μάτια κρύσταλλο, οφείλεις πολλά, να το θυμάσαι, γι’ αυτό να τα σέβεσαι και να τα επικαλείσαι όσο πιο συχνά μπορείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου