Να είσαι ο εαυτός σου! Όλοι οι άλλοι ρόλοι είναι πιασμένοι, είχε πει ο Όσκαρ Γουάιλντ. Να είσαι ο εαυτός σου. Μην προσπαθείς να αρέσεις σε όλους τους άλλους. Να είσαι ο εαυτός σου. Να λες «όχι» και να υποστηρίζεις τα θέλω σου. Τέτοιες συμβουλές υπάρχουν άφθονες γύρω μας και είναι πολύ χρήσιμες. Ταυτόχρονα, οι καλοπροαίρετες αυτές συμβουλές μπορούν να δημιουργήσουν μια πολύ έντονη δυσφορία. Μια δυσφορία που θα πηγάζει από την αναπόφευκτη σύγκριση ανάμεσα σε αυτά τα οποία φαίνεται ότι κάνει όποιος «είναι ο εαυτός του» και σε αυτά τα οποία κάνεις εσύ.
Λοιπόν, σου έχω νέα.
Είσαι κι εσύ ο εαυτός σου. Κάθε μέρα. Κάθε στιγμή.
Εσύ θέλεις να αλλάζεις ρόλους και να ευχαριστείς τους ανθρώπους γύρω σου. Εσύ λες «ναι» και δεν υποστηρίζεις αυτά τα οποία νομίζεις πως θέλεις. Εσύ τα κάνεις όλα αυτά. Αυτός είναι ο εαυτός σου. Δε σου τα έχουνε φορέσει, δε σου τα έχουν επιβάλει οι κακοί της κοινωνίας. Δε σε έχουν δέσμιο οι άλλοι. Εσύ τα κάνεις αυτά με τη δική σου βαθύτερη θέληση.
Είσαι οι περιορισμοί των παιδικών σου βιωμάτων, είσαι τα μαθήματα και τα παθήματα που έλαβες κατά τη διάρκεια της ζωής σου και σε αναγκάζουν τώρα να συμπεριφέρεσαι έτσι. Δεν είσαι το υπόδειγμα ανθρώπου και το μοντέλο συμπεριφοράς που διαβάζεις ότι θα έπρεπε να είσαι. Δεν είσαι μια καταπιεσμένη προσωπικότητα που της έχουν φορτώσει «πρέπει», εντολές και περιοριστικές πεποιθήσεις. Είναι κομμάτι του εαυτού σου οι περιοριστικές σου πεποιθήσεις. Και δεν πειράζει.
Αυτό που πειράζει είναι να νομίζεις ότι η πραγματική σου φύση είναι η λευκή, άσπιλη, καθαρή, μοναδική φαντασίωση που οι καλοπροαίρετες συμβουλές γύρω σου σε οδηγούν να πιστέψεις. Γιατί αν το πιστέψεις αυτό τότε θα θελήσεις να επαναστατήσεις και να πολεμήσεις ενάντια σε όλους τους περιορισμούς που σου «φορτώθηκαν». Αυτό σημαίνει όμως, ότι θα πολεμάς τον ίδιο σου τον εαυτό. Γιατί εσύ είσαι αυτό που θα πολεμάς. Είναι κομμάτια δικά σου.
Αν δεν αποδέχεσαι πως είσαι ανασφαλής και δυσκολεύεσαι να βάζεις όρια και ίσως τρέμεις για την αποδοχή των άλλων, τότε θα ξοδεύεις τον καιρό σου πολεμώντας με την απογοήτευση ότι δεν είσαι όπως θα «έπρεπε» να είσαι. Κατηγορώντας τον εαυτό σου. Για παράδειγμα, θα σε στεναχωρεί περισσότερο το ότι δεν μπορείς να βάζεις όρια παρά το ότι δεν τα έβαλες σε μια δεδομένη χρονική στιγμή. Θα λες «δεν αξίζω, αφού δεν μπορώ να βάζω όρια» και η θλίψη για την «κατάντια» σου θα απομυζεί την ενέργειά σου. Οπότε πώς να βρεις το χρόνο και τη διάθεση να δεις τι χρειάζεται να κάνεις για να τα θέσεις. Είναι πολύ εύκολο να πέσεις σε ένα φαύλο κύκλο: Δεν είμαι όπως θα ήθελα να ήμουν -> άρα είμαι χάλια -> οπότε απογοητεύομαι και απομακρύνομαι ακόμα παραπάνω από αυτό που θα ήθελα να ήμουν -> άρα είμαι ακόμα πιο χάλια, ad infinitum.
Και τι να κάνεις, θα μου πεις. Να συνειδητοποιήσεις ότι είσαι πάντα ο εαυτός σου. Να δεχτείς ότι είναι δικό σου κομμάτι αυτό που επιζητεί την αποδοχή των άλλων. Να αποδεχτείς ότι είναι δικό σου κομμάτι αυτό που δυσκολεύεται να βάλει όρια. Και μόνο τότε να εφαρμόσεις την άλλη χρήσιμη και εξίσου διαδεδομένη συμβουλή που λέει να αγαπάς τον εαυτό σου. Δηλαδή, να αποδεχτείς ότι η φύση σου την παρούσα χρονική στιγμή έχει όλα αυτά τα χαρακτηριστικά (όχι τις αδυναμίες) τα οποία σε δυσκολεύουν. Αυτή τη φύση καλείσαι να αγαπήσεις, όχι την εξιδανικευμένη φύση που η ιδέα της «μοναδικότητάς» σου ψευδώς σου δημιουργεί.
Καλά, όλα αυτά, αλλά αν με αποδεχτώ όπως είμαι τότε δε θα πέσω στην αδράνεια; Πώς θα αλλάξω τότε, θα ρωτήσεις. Το κέρδος σου αν σε αποδεχτείς όπως είσαι είναι ότι θα σταματήσεις να σε πολεμάς. Θα σπάσεις τον φαύλο κύκλο. Θα απελευθερώσεις συναισθηματικούς πόρους ώστε να κάνεις ό,τι χρειάζεται για την εξέλιξή σου. Θα ξεφύγεις από το να κατηγορείς τον εαυτό σου γιατί δεν μπορείς να βάζεις όρια και θα μπορέσεις να χρησιμοποιήσεις τις δυνάμεις σου για να κάνεις το επόμενο βήμα. Θα ορίσεις το αληθινό παρόν σου ως το σημείο εκκίνησης του αγώνα σου. Δε σημαίνει ότι πρέπει να σου αρέσει εκεί που είσαι, αλλά τώρα μπορείς να πατήσεις γερά στα πόδια σου και να κατευθυνθείς προς την αυτοπραγμάτωσή σου. Η αυτο-αποδοχή είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την προσωπική ανάπτυξη.
Είσαι αυτός που είσαι. Δες το, δέξου το και προχώρα.
Λοιπόν, σου έχω νέα.
Είσαι κι εσύ ο εαυτός σου. Κάθε μέρα. Κάθε στιγμή.
Εσύ θέλεις να αλλάζεις ρόλους και να ευχαριστείς τους ανθρώπους γύρω σου. Εσύ λες «ναι» και δεν υποστηρίζεις αυτά τα οποία νομίζεις πως θέλεις. Εσύ τα κάνεις όλα αυτά. Αυτός είναι ο εαυτός σου. Δε σου τα έχουνε φορέσει, δε σου τα έχουν επιβάλει οι κακοί της κοινωνίας. Δε σε έχουν δέσμιο οι άλλοι. Εσύ τα κάνεις αυτά με τη δική σου βαθύτερη θέληση.
Είσαι οι περιορισμοί των παιδικών σου βιωμάτων, είσαι τα μαθήματα και τα παθήματα που έλαβες κατά τη διάρκεια της ζωής σου και σε αναγκάζουν τώρα να συμπεριφέρεσαι έτσι. Δεν είσαι το υπόδειγμα ανθρώπου και το μοντέλο συμπεριφοράς που διαβάζεις ότι θα έπρεπε να είσαι. Δεν είσαι μια καταπιεσμένη προσωπικότητα που της έχουν φορτώσει «πρέπει», εντολές και περιοριστικές πεποιθήσεις. Είναι κομμάτι του εαυτού σου οι περιοριστικές σου πεποιθήσεις. Και δεν πειράζει.
Αυτό που πειράζει είναι να νομίζεις ότι η πραγματική σου φύση είναι η λευκή, άσπιλη, καθαρή, μοναδική φαντασίωση που οι καλοπροαίρετες συμβουλές γύρω σου σε οδηγούν να πιστέψεις. Γιατί αν το πιστέψεις αυτό τότε θα θελήσεις να επαναστατήσεις και να πολεμήσεις ενάντια σε όλους τους περιορισμούς που σου «φορτώθηκαν». Αυτό σημαίνει όμως, ότι θα πολεμάς τον ίδιο σου τον εαυτό. Γιατί εσύ είσαι αυτό που θα πολεμάς. Είναι κομμάτια δικά σου.
Αν δεν αποδέχεσαι πως είσαι ανασφαλής και δυσκολεύεσαι να βάζεις όρια και ίσως τρέμεις για την αποδοχή των άλλων, τότε θα ξοδεύεις τον καιρό σου πολεμώντας με την απογοήτευση ότι δεν είσαι όπως θα «έπρεπε» να είσαι. Κατηγορώντας τον εαυτό σου. Για παράδειγμα, θα σε στεναχωρεί περισσότερο το ότι δεν μπορείς να βάζεις όρια παρά το ότι δεν τα έβαλες σε μια δεδομένη χρονική στιγμή. Θα λες «δεν αξίζω, αφού δεν μπορώ να βάζω όρια» και η θλίψη για την «κατάντια» σου θα απομυζεί την ενέργειά σου. Οπότε πώς να βρεις το χρόνο και τη διάθεση να δεις τι χρειάζεται να κάνεις για να τα θέσεις. Είναι πολύ εύκολο να πέσεις σε ένα φαύλο κύκλο: Δεν είμαι όπως θα ήθελα να ήμουν -> άρα είμαι χάλια -> οπότε απογοητεύομαι και απομακρύνομαι ακόμα παραπάνω από αυτό που θα ήθελα να ήμουν -> άρα είμαι ακόμα πιο χάλια, ad infinitum.
Και τι να κάνεις, θα μου πεις. Να συνειδητοποιήσεις ότι είσαι πάντα ο εαυτός σου. Να δεχτείς ότι είναι δικό σου κομμάτι αυτό που επιζητεί την αποδοχή των άλλων. Να αποδεχτείς ότι είναι δικό σου κομμάτι αυτό που δυσκολεύεται να βάλει όρια. Και μόνο τότε να εφαρμόσεις την άλλη χρήσιμη και εξίσου διαδεδομένη συμβουλή που λέει να αγαπάς τον εαυτό σου. Δηλαδή, να αποδεχτείς ότι η φύση σου την παρούσα χρονική στιγμή έχει όλα αυτά τα χαρακτηριστικά (όχι τις αδυναμίες) τα οποία σε δυσκολεύουν. Αυτή τη φύση καλείσαι να αγαπήσεις, όχι την εξιδανικευμένη φύση που η ιδέα της «μοναδικότητάς» σου ψευδώς σου δημιουργεί.
Καλά, όλα αυτά, αλλά αν με αποδεχτώ όπως είμαι τότε δε θα πέσω στην αδράνεια; Πώς θα αλλάξω τότε, θα ρωτήσεις. Το κέρδος σου αν σε αποδεχτείς όπως είσαι είναι ότι θα σταματήσεις να σε πολεμάς. Θα σπάσεις τον φαύλο κύκλο. Θα απελευθερώσεις συναισθηματικούς πόρους ώστε να κάνεις ό,τι χρειάζεται για την εξέλιξή σου. Θα ξεφύγεις από το να κατηγορείς τον εαυτό σου γιατί δεν μπορείς να βάζεις όρια και θα μπορέσεις να χρησιμοποιήσεις τις δυνάμεις σου για να κάνεις το επόμενο βήμα. Θα ορίσεις το αληθινό παρόν σου ως το σημείο εκκίνησης του αγώνα σου. Δε σημαίνει ότι πρέπει να σου αρέσει εκεί που είσαι, αλλά τώρα μπορείς να πατήσεις γερά στα πόδια σου και να κατευθυνθείς προς την αυτοπραγμάτωσή σου. Η αυτο-αποδοχή είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την προσωπική ανάπτυξη.
Είσαι αυτός που είσαι. Δες το, δέξου το και προχώρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου