Levinas: από το Εγώ στο πρόσωπο

Emmanuel Levinas: 1905-1995

Η ετερότητα του άλλου ανθρώπου

Ο Λεβινάς, με καταγωγή από Λιθουανία και με την πολιτογράφησή του ως Γάλλου πολίτη το 1931, ανήκει στη χορεία εκείνων των φιλοσόφων, που έχουν για φιλοσοφικό τόπο τη Γαλλία και έχουν αναπτύξει τη σκέψη τους υπό την επίδραση των θυελλωδών ρευμάτων της φιλοσοφίας εκείνης της πολυτάραχης περιόδου του μεσοπολέμου και ύστερα. Κυρίαρχο γνώρισμα της γαλλικής φιλοσοφίας, κατά την περίοδο συγκρότησης της λεβινασικής σκέψης, είναι, μεταξύ άλλων, και το ενδιαφέρον της για μια ορθολογιστικά προσανατολισμένη Φαινομενολογία. Ο Λεβινάς, μαθητής ο ίδιος του Χούσερλ και του Χάιντεγκερ, με τα πρώτα του ακόμη κείμενα συνέβαλε ουσιωδώς στη γνωριμία του γαλλικού κοινού με τη Φαινομενολογία του Χούσερλ. Ήταν η ίδια περίπου περίοδος, που ανανεώθηκε το ενδιαφέρον των Γάλλων και για τη φιλοσοφία του Χέγκελ, ιδιαίτερα για τη Φαινομενολογία του πνεύματος. Έναν πρώτο αποφασιστικό ρόλο, σ’ αυτή τη διάδοση της εγελιανής Φαινομενολογίας, έπαιξε ο Κοζέβ (Kojève) με τις σχετικές διαλέξεις του (1933-1939). Παράλληλα, πρέπει να αναφέρεται, ξανά και ξανά, η ανεκτίμητη συμβολή του Jean Hyppolite (1907-1968) για τη διάδοση της εγελιανής φιλοσοφίας και δη της Φαινομενολογίας του πνεύματος, με την άριστη μετάφραση του εν λόγω έργου στα γαλλικά και τον μνημειώδη, αναντικατάστατο έως σήμερα σχολιασμό του. Υπό τους ήχους και τους απόηχους όλων αυτών ‒αλλά και άλλων εξίσου σημαντικών‒ πνευματικών/φιλοσοφικών κινημάτων ο Λεβινάς παράγει ένα σπουδαίο ποιοτικά έργο, αν και ποσοτικά περιορισμένο, με κυρίαρχο στοιχείο το ηθικό.

Πώς κατανοεί την ηθική και το ηθικό στοιχείο; Σύμφωνα με τις επ-εξηγήσεις του ίδιου του φιλοσόφου δεν πρόκειται για την παραδοσιακή κανονιστική ηθική, αλλά για εκείνα τα ηθικά προτάγματα που συνδέονται με το ιερό, με την ιερότητα του ιερού. Η βάση μια τέτοιας ιερότητας δεν αναζητείται θεμελιωδώς μέσα στη θρησκεία, αλλά στην ετερότητα του άλλου ανθρώπου. Το Εγώ, το υποκείμενο, δεν είναι ένας απρόσωπος Λόγος ή πνεύμα πριν από την κοινωνία, αλλ’ όμως για την κοινωνία, παρά ένα εμπρόσωπος Λόγος ή πνεύμα, τουτέστιν εκείνος που καθιδρύει μέσα στον άνθρωπο ένα Εγώ, ικανό να συνυπάρχει με το άλλο Εγώ. Μια τέτοια συνύπαρξη δεν μπορεί να υπάρχει παρά ως συνύπαρξη προσώπων: η ύπαρξη του ανθρώπου πνέει εν ελευθερία, ουσιωδώς, ως διαπροσωπική σχέση. Κατ’ αυτήν τη σχέση, το ανθρώπινο υποκείμενο γίνεται συγκεκριμένο, διυποκειμενικό: θεάται τον άλλο και τον διατηρεί στη θέα του. Ετούτη η πράξη της θέας/θέασης είναι πράξη φανέρωσης, με κύρια χαρακτηριστικά τη δικαιοσύνη και την υπευθυνότητα. Κατ’ αυτό τον τρόπο, η ηθική αποβάλλει κάθε ‒λανθάνοντα ή μη‒ θεολογικό χαρακτήρα, γιατί τώρα έχει προορισμό εντός του κόσμου, συνυφαίνεται με το πεπρωμένο του ανθρώπου. Είναι ακριβώς αυτό το πεπρωμένο, που μα επιτρέπει, μας επιβάλλει να καθιδρύουμε την προτεραιότητα του Είναι μας ως φανέρωση του Άλλου. Η πράξη έτσι της φανέρωσης του άλλου γίνεται ουσιαστική, μέσα στον κόσμο, στην κοινωνία, στην πολιτισμική μας πορεία, ως οδοιπορία του εαυτού μας μαζί με τον άλλο, κατ’ επέκταση ως φανέρωση του ίδιου του εαυτού μας. Φανέρωση του άλλου ανθρώπου και φανέρωση του εαυτού, αποφαίνεται ο Λεβινάς, υπαγορεύουν, με τη σειρά τους, αυτό που πρέπει να είμαστε και να πράττουμε.