Σαίξπηρ: Αν δεν θυμάσαι την πιο ανάλαφρη τρέλα, που ο έρωτας σ’ έβαλε να κάνεις, τότε δεν έχεις αγαπήσει

Ο έρωτας και η τρέλα πάνε μαζί, προπαντός στη νεότητα, όταν η απειρία προστίθεται σε μια εξιδανικευμένη άποψη της έννοιας του ζευγαριού. Συχνά οι ρομαντικές ταινίες και τα μυθιστορήματα μεταδίδουν το μήνυμα ότι κάθε ειδύλλιο πρέπει να βιωθεί με τρόπο απόλυτο και παθιασμένο, γιατί, όπως έλεγε ο Πλάτωνας “Δεν υπάρχει άνθρωπος ο οποίος, όσο δειλός και να είναι, να μην μπορεί να γίνει ήρωας από έρωτα”.

Γι’ αυτό ένας κεραυνοβόλος έρωτας είναι ισχυρό ερέθισμα για την ύπαρξή μας, δεδομένου ότι αυτή καταλήγει πιο ηρωική και λαμπερή. Από την άλλη μεριά ο έρωτας είναι επίσης βάλσαμο, χάρη στις ευεργεσίες που μας αποφέρει:
 
• Ενίσχυση της αυτοεκτίμησης από το απλό γεγονός ότι αισθανόμαστε αγαπημένοι, αξιοθαύμαστοι και αξιόλογοι.
• Αύξηση της δημιουργικότητας γιατί δε θέλουμε να πάψουμε να εκπλήσσουμε τον άλλον.
• Μεγαλύτερη αντίσταση απέναντι στα προβλήματα της καθημερινότητας.
  Ωστόσο, ο έρωτας είναι δίκοπο μαχαίρι. Όπως αποδεικνύουν πολλές τραγωδίες του Σαίξπηρ, μια φλογισμένη καρδιά είναι επίσης μια πηγή μόνιμης οδύνης, πέρα από πυξίδα που μπορεί να μας οδηγήσει σε λάθος δρόμους.
  Μια και μιλάμε για τρέλες, ας δούμε μερικές που ποτέ δεν θα έπρεπε να κάνουμε από έρωτα:
• Να απαρνιόμαστε τις προτεραιότητές μας και τον τρόπο ύπαρξής μας.
• Να υποτάσσουμε όλη την ευτυχία μας στις φροντίδες που μας παρέχει άφθονα το αγαπημένο πρόσωπο.
• Να δημιουργούμε δεσμούς εξάρτησης, με τα συνακόλουθα αρνητικά συναισθήματα.
• Να σκεφτόμαστε ότι μπορούμε να ζήσουμε “με αέρα κι έρωτα”.

Δεν αρκεί ν’ αγαπάμε. Για να ξέρουμε να ζούμε με ή για κάποιον, πρώτα χρειάζεται να μάθουμε να ζούμε για τον εαυτό μας.