Η Ασθένεια ως έλλειψη σχέσης

Ασθένεια σημαίνει έλλειψη σθένους (α-σθένος) κάτι μη ολοκληρωμένο, κάτι ελλιπές.  Είναι η διαταραχή μιας πρότερης ομαλής λειτουργίας. Κάθε αίσθηση έλλειψης μας ωθεί προς την ασθένεια. Η πλήρωση εν αντιθέσει μας οδηγεί στην ευτυχία.

Μια ασθένεια εκδηλώνεται για να μας θυμίσει ότι κάτι έχουμε ξεχάσει ή αποκλείσει. Πολλές φορές μάλιστα τον ίδιο μας τον εαυτό. Έτσι μας δίνεται η ευκαιρία ασχολούμενοι με την ασθένεια μας, να ασχοληθούμε κατ’ ουσία με εμάς τους ίδιους.

Πολλές φορές οι ασθένειες μπορεί να προκύπτουν ως προεκτάσεις, εκπροσωπώντας αγαπημένα πρόσωπα που μας λείπουν ή που έχουμε ξεχάσει. Τα άτομα του οικογενειακού μας περιβάλλοντος πχ. που ασθενούν και εμείς θέλουμε να “απαλλαγούμε” ή να “αποκλείσουμε”.

Αυτές όμως οι σχέσεις δεσμού είναι μοιραίες. Μπορούμε να απαλύνουμε τον πόνο που προκαλούν και ενδεχομένως να τις τροποποιήσουμε, μόνο όταν τις αποδεχτούμε. Αυτά όμως είναι δυο αλληλένδετα.

Δεν μπορούμε να κόψουμε έναν δεσμό που η φύση μας έχει καθορίσει. Μπορούμε όμως προσφέροντας αγάπη -έστω και με την σκέψη- ακόμα και για κάποιον που μας έχει "αφήσει",  να μας κάνει να νοιώθουμε πιο ανάλαφροι και να μετριάζεται ο πόνος μας.

Μπορούμε, εστιάζοντας στο κομμάτι που ασθενεί (δυσλειτουργεί, πάσχει) μέσα μας, να αναζητήσουμε το πρόσωπο που ενδεχομένως να κρύβεται πίσω, είτε αυτό είναι παρόν, στην ζωή μας ή όχι.

Με αυτούς τους ανθρώπους που έχουμε δημιουργήσει δεσμούς, έχουμε μοιραστεί κάτι κοινό, συναισθήματα (ευχάριστα ή δυσάρεστα) τα οποία και μας "δένουν". Αυτά δεν έχουμε το δικαίωμα να τα διαγράψουμε γιατί τότε είναι σαν να διαγράφουμε το ίδιο το άτομο. Από την φυσική θα θυμόμαστε ότι στη φύση τίποτα δεν εξαφανίζεται. Όλα ρέουν σε μια αέναη κίνηση και μια συνεχή μεταμόρφωση. Το μη ορατό δεν σημαίνει ότι δεν είναι και υπαρκτό.

Όταν αυτό το λησμονούμε, χάνουμε την συνέχεια μας, τις ρίζες μας, τα ίδια τα θεμέλια της ύπαρξης μας. Τιμώντας τους αποκλεισμένους και ξεχασμένους ανθρώπους, κυρίως δε αυτούς που έχουμε ή είχαμε ισχυρούς δεσμούς (πχ μέλη της οικογένειας) στο παρελθόν και το παρόν, και βρίσκοντας τη θέση τους στην καρδιά  μας, ανοίγει ο δρόμος για την πληρότητα και ευτυχία μας.
--------------
Σημειώσεις:
* Τα ανωτέρω λειτουργούν ως καθρεφτίσματα και αντανακλάσεις του εξωτερικού  και του εσωτερικού μας κόσμου.  Για να τεθούν όμως σε ισχύ, θα πρέπει να υπάρχει αντιστοιχία και εναρμόνιση αυτών των δυο κόσμων, που είναι και η αναγκαία προϋπόθεση για την υγεία μας.
** Το άρθρο είναι βασισμένο στην θεωρία των Συστημάτων.
Η θεωρία των συστημάτων και της κυβερνητικής εμφανίστηκαν στη δεκαετία του 1940 και προσανατόλισαν την ψυχολογική ματιά, από το άτομο στο "όλον" και από  τις προσωπικές ιδιότητες στις σχέσεις, δημιουργώντας τη Συστημική προσέγγιση.
Η Συστημική μελετά το σύστημα σχέσεων και τις λειτουργικές θέσεις που παίρνουν οι άνθρωποι μέσα σ’ αυτό. Γεννήθηκε από την μήτρα και το στοχασμό του Αρχαίου Ελληνικού πνεύματος του Παρμενίδη(6^ος αιών π.Χ.), ο οποίος θεωρείται ο ιδρυτής της Μετα-φυσικής και της Οντολογίας. Αυτός συλλαμβάνει την “ουσία” και τις “σχέσεις”  που ενοποιούν τον κόσμο, και ασχολείται με το «ΟΝ», το «ΕΙΝΑΙ» και το «ΕΝ Το ΠΑΝ». ]

1. Σθένος: μεγάλη ψυχική δύναμη, θάρρος, αντοχή και αποφασιστικότητα. (Λεξικό Ελληνικής Γλώσσας)

2 Μοιραίος -α -ο : 1. που συμβαίνει οπωσδήποτε, που είναι αναπόφευκτος, σαν να έχει οριστεί από τη μοίρα: Μοιραίο γεγονός / δυστύχημα. Είναι μοιραίο να, είναι αναπόφευκτο. || (ως ουσ.) το μοιραίο, καθετί το αναπόφευκτο και ιδίως ο θάνατος: Κανείς δεν μπορεί να αποφύγει το μοιραίο. Ο τραυματίας υπέκυψε στο μοιραίο, πέθανε. 2. που παίζει τον πιο αποφασιστικό ρόλο. (Λεξικό Ελληνικής Γλώσσας)