ΑΝΑΠΝΕΟΥΜΕ ΑΓΑΠΗ

Διαπιστώνω όλο και περισσότερο καθημερινά πως ο κόσμος έχει μεγάλη ανάγκη να τον ακούσει, από κάπου να κρατηθεί. Ζητά απεγνωσμένα λύσεις, απαντήσεις σε αυτά που τον βασανίζουν, τροφή να χορτάσει την ψυχή του, γιατί πιότερο και από τη φτώχεια του στομαχιού θλιβερότερη είναι η φτώχεια της ψυχής και της καρδιάς.

Ζητάς να σε ακούσουν ζητάς να πάρεις αγάπη, ζητάς έπαινο, επιβεβαίωση, αναγνώριση, αλήθεια και όταν ζητάς κι παίρνεις ξαλαφρώνεις γιατί δεν σέρνεις τις αλυσίδες πότε της ενοχής, πότε του φόβου και πότε της αμφιβολίας.

Αυτές είναι οι αλυσίδες που μας βαραίνουν που μας αποτρέπουν από το να ανέβουμε ψυχολογικά, τι σημαίνει αυτό, όχι το αναμενόμενο που λέμε, αλλά το κυριολεκτικό το αληθινό να ανέβουμε προς την ψυχή, προς το φως της να γίνουμε πιο ανάλαφροι, πιο χαρούμενοι, πιο δημιουργικοί. Πηγαίνοντας προς αυτό το επίπεδο το πιο ελαφρύ, όπου δεν ενυπάρχουν τόσο βαριά μέταλλα όπως η ενοχή , ο θυμός, οι ανομολόγητες στεναχώριες, η βία, η οργή…και μόλις τα ξεφορτώσουμε δυστυχώς στους άλλους τις περισσότερες φορές τότε ξαλαφρώνουμε, ή έτσι νομίζουμε μέχρι την επόμενη φορά.

Χρειάζονται πιο μόνιμες λύσεις, οι ατέρμονες συζητήσεις στις παρέες, οι εκμυστηρεύσεις στις φίλες, δεν απελευθερώνουν, είμαστε συγκοινωνούντα δοχεία και πετάμε ο ένας το μπαλάκι στον άλλον με το να ανακυκλώνουμε τους ίδιους φόβους, τις ίδιες ανασφάλειες, απλά τις ανακυκλώνουμε, ούτε τις μεταμορφώνουμε, ούτε βέβαια τις εξαλείφουμε και τις επιλύουμε.

Δυστυχώς δεν υπάρχουν αρκετές χωματερές για αυτά τα τοξικά απόβλητα, τα βαριά αυτά συναισθήματα και συμπλέγματα πεποιθήσεων, αλλάζουν μόνο με τη μέθοδο της μεταμόρφωσης, της μεταστοιχείωσης και όχι της αποβολής . Αλλάζουν αλχημικά όπως έκαναν οι αλχημιστές τον μεσαίωνα μετέτρεπαν τα βαριά μέταλλα σε χρυσό.

Το ίδιο μπορούμε να κάνουμε και τώρα να μετατρέψουμε τα βαριά συναισθήματα και σκέψεις που μας σκιάζουν στα ευγενή μέταλλα της αρμονίας, της χαράς και της ροής. Πώς ; Με την αναπνοή και την αγάπη. Αναγνωρίζουμε το συναίσθημα, τη σκέψη, τη δυσφορία, αναπνέουμε συνεχώς και αγαπάμε ότι βαρύ και ασήκωτο έχουμε ή νομίζουμε ότι έχουμε, φταίξαμε, ή δημιουργήσαμε.

Η Αγάπη το Κόκκινο, η Αναπνοή το Λευκό το αδιαφοροποίητο, φανταστείτε ένα ασπροκόκκινο λουλούδι και αναπνεύστε το συνέχεια… Είναι όλα δικά μας και είναι εντάξει να τα αποδεχόμαστε δεν πρόκειται κανείς να μας τιμωρήσει, κανείς να μας απορρίψει, κανείς να μας εγκαταλείψει γιατί για κάθε αρνητικό συναίσθημα που εκφράζεται με ΔΕΝ ή με ΜΗ εμείς απαντάμε με την ισχυροποίηση της ικανότητας μας να αναπνέουμε ΑΓΑΠΗ και να μεταμορφώνουμε αργά και σταθερά την τάση μας να βλέπουμε και να εμμένουμε στα αρνητικά

Αργά κι σταθερά απλά ΑΝΑΠΝΕΟΥΜΕ.