Kαι να, που αντικρίζεις και πάλι εμπρός σου την Έλλειψη… Στέκεται ακριβώς απέναντί σου, και προσπαθεί να σου επιβάλλει, απόλυτα και βίαια, την ύπαρξή της… και εσύ, πότε σωπαίνεις τάχαμου αδιάφορα, πότε προσποιείσαι πως δεν τη βλέπεις, πότε την αρνείσαι, και πότε θλίβεσαι γεμάτος οργή για αυτή.Πόσο πιο απλό θα ήταν, αν την κοίταζες γενναία, ίσια στα μάτια… Αν ύψωνες το βλέμμα σου θαρραλέα, λέγοντάς της: Γειά σου Έλλειψη, είσαι εδώ και το ξέρω, μα δε σε φοβάμαι.. και ξέρεις γιατί; Γιατί, απλούστατα, και εγώ μια έλλειψη είμαι…
Μια έλλειψη που ταξιδεύει μέχρι το τέλος του χρόνου της, το θάνατο, μια έλλειψη που μάχεται επίπονα να αποκτήσει Υπόσταση… και να δεχτεί τον μάταιο αγώνα της, μιας και ποτέ της δε θα’ναι ακέραιη, μα πάντα ευμετάβλητη και πρόσκαιρη. Χαμογέλα, λοιπόν, ελεύθερα στην Έλλειψη, τόλμα να την αναγνωρίσεις και να σταθείς απέναντί της, γνωρίζοντας πως εσύ ο ίδιος πρωταρχικά, είσαι μια Έλλειψη, ένα εν δυνάμει ον μέσα στον αιώνια ροή του χρόνου, και προσπάθησε να την υπερβείς, μέσα από την διαχρονική απάντησή της, την δημιουργία!
Χαμογέλα, λοιπόν, με γνώση και ευγνωμοσύνη, μπροστά στην Έλλειψη, αφού αυτή είναι η γενεσιουργός αιτία, που σε κινεί αδιάκοπα, κατά τη διάρκεια της Ζωής! Χαμογέλα της, και μεταμόρφωσέ την, σε ολάκερη θέληση για Ζωή!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου