Η Διπλή Πηγή της Λησμονιάς

Υπάρχουν τρία είδη ιστοριών. Αυτές που ακολουθούν πιστά την ιστορική πραγματικότητα, εκείνες που ακροβατούν μεταξύ της πραγματικότητας και του φανταστικού και εκείνες που ανήκουν πλήρως στη σφαίρα της φαντασίας.

Η ιστορία που ακολουθεί ωστόσο, είναι αρκετά περίπλοκη. Η περιπλοκότητα της, δεν αφορά στη δομή ή στο περιεχόμενο της  αλλά  στη  σαφή κατηγοριοποίηση της σε κάποιο από τα παραπάνω είδη ιστοριών. Διότι τα στοιχεία που την διακρίνουν, ανήκουν και στις τρεις παραπάνω κατηγορίες ιστοριών. Θέμα της, η Πηγή της Λησμονιάς.

Σύμφωνα λοιπόν με αυτή την ιστορία, κάπου βαθιά μέσα στη Γη, υπάρχει ένα μεγάλο φαράγγι, στο τέλος του οποίου βρίσκεται ένα βουνό, το επονομαζόμενο Ψυχοκάθαρο. Πίσω από το βουνό αυτό όμως, ακριβώς πάνω στους πρόποδες του,  βρίσκεται μια πηγή, η Πηγή της Λησμονιάς.

Δεν πρόκειται όμως για μια συνηθισμένη πηγή, όπως όλες τις άλλες. Είναι μια πηγή ιδιαίτερη, μοναδική.

Καταρχάς, το νερό της είναι δίχρωμο και συγκεκριμένα, μαύρο με πράσινες λάμψεις. Έχει δύο χρώματα, διότι έχει διπλή προέλευση. Τη Θλίψη και τη Ζήλια. Αυτές, είναι δύο ξεχωριστές πηγές, που βρίσκονται αρκετά ψηλά, σε δύο διαφορετικά σημεία του βουνού, στην πορεία τους όμως μέσα στον βράχο του βουνού ενώνονται και έτσι, το νερό που πηγάζει τελικά από την μεγάλη Πηγή της Λησμονιάς, η οποία βρίσκεται στους πρόποδες του βουνού, έχει αυτή την ιδιαίτερη διχρωμία.

Είναι λοιπόν συνδεδεμένες μεταξύ τους αλλά ταυτόχρονα, πηγάζουν από διαφορετικά σημεία του ίδιου όρους.

Επιπρόσθετα, βασικό στοιχείο είναι και το ποια άτομα μπορούν να πιουν νερό από τη συγκεκριμένη πηγή. Δε μπορεί να πιει νερό οποιοσδήποτε το θελήσει, καθώς κάτι τέτοιο θα ήταν καταστροφικό για τις ανθρώπινες κοινωνίες. Από την πηγή αυτή, μπορούν να πιουν νερό μόνο όσοι άνθρωποι πεθαίνουν αλλά και όσοι είναι τόσο δυστυχισμένοι, που βρίσκονται πολύ κοντά στον θάνατο.

Πίνοντας από αυτήν όμως, οι άνθρωποι αυτοί δε ξεχνούν τα πάντα αμέσως αλλά περνούν από τρία στάδια μέχρι να εξαλειφθεί εντελώς η μνήμη τους.

Στο πρώτο στάδιο, ενεργεί μέσα τους η ουσία της Θλίψης, υπενθυμίζοντας τους όσες στεναχώριες βίωσαν στη ζωή τους, είτε έφταιξαν, είτε όχι. Έτσι, μη έχοντας άλλη λύπη να γευτούν και έχοντας εξαντλήσει κάθε  ψυχικό περιθώριο, λυπούνται  στο έπακρο που δεν είναι πλέον ζωντανοί, όπως οι συνάνθρωποι τους  και τελικά, αποκτούν μια παντελή ανοχή σε ό,τι αφορά κάθε λυπηρό συναίσθημα.

Στο δεύτερο στάδιο, ενεργεί μέσα τους η ουσία της Ζήλιας που τους κάνει να θυμούνται πόσες φορές αλλά και για ποιους λόγους ζήλεψαν ορισμένους άλλους ανθρώπους, όσο ακόμα ζούσαν. Ήταν καλή η ζήλια, με στόχο την αυτοβελτίωση; Ή μήπως ήταν  κακή ζήλια, η οποία φθονούσε τα αγαθά ή την ευτυχία των άλλων;

Αναστοχαζόμενοι λοιπόν αυτά και μη έχοντας άλλη ζήλια να νιώσουν, ζηλεύουν στο έπακρο τους ζωντανούς συνανθρώπους τους και τελικά, καταλήγουν να μη ζηλεύουν καθόλου και με τίποτα, αποκτώντας έτσι μια απάθεια σε ό,τι αφορά το συναίσθημα της ζήλιας.

Στο τρίτο και τελευταίο στάδιο και έχοντας ολοκληρώσει τα δύο πρώτα, περνούν στη φάση της Λησμονιάς. Κατά τη διάρκεια αυτού του σταδίου, ξεχνούν τα πάντα σε ό,τι αφορά την πρότερη ζωή τους στην επιφάνεια της Γης και αρχίζουν να προσαρμόζονται πλέον στη ζωή τους κάτω από αυτήν. Γι’ αυτό και ποτέ δεν επιστρέφουν στους οικείους τους πάνω στη Γη. Γιατί οι νεκροί και οι δυστυχισμένοι, δε θυμούνται πώς να γυρίσουν πίσω, καθώς έχουν ξεχάσει όχι μόνο τον δρόμο αλλά και τον λόγο για τον οποίο θα μπορούσαν ίσως να γυρίσουν.

Τέλος, είναι σημαντικό να τονιστεί πως κανένας  άνθρωπος δε κατάφερε ποτέ να γυρίσει πίσω έχοντας πιει νερό από την Πηγή της Λησμονιάς, ακόμα και αν το μετάνιωσε την τελευταία στιγμή.

Είναι δύσκολο για έναν άνθρωπο, ακόμα και για έναν νεκρό ή έναν δυστυχισμένο, να αποφασίσει αν θέλει να ξεχάσει ή όχι. Τελικά όμως, στις περισσότερες περιπτώσεις, οι άνθρωποι επιλέγουν να ξεχνούν και κάπως έτσι, διατηρείται ακόμα ζωντανή η Πηγή της Λησμονιάς.

Οι άνθρωποι επιλέγουν να ξεχνούν, γιατί μόνο έτσι μπορούν να αντέξουν στις λύπες και στις ζήλιες που βιώνουν κατά τη διάρκεια της ζωής τους. Πιθανότατα όμως, αυτοί οι άνθρωποι ξεχνούν, διότι δε μπορούν να συγχωρούν. Διότι η Συγχώρεση, είναι μια πηγή πολύ μακριά από το μέρος εκείνο που βρίσκεται το όρος Ψυχοκάθαρο.

Έτσι, προτιμούν  να ξεχνούν παρά να συγχωρούν, ακόμα και όταν γνωρίζουν εκ των προτέρων πως, αυτό θα έχει σαν τίμημα τη ζωή τους πάνω στη Γη.