ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ: Γίγνεσθαι και ψευδαισθήσεις

Ακόμα κι όταν μιλά κάποιος από Εμπειρία και διατυπώνει μια αλήθεια που βίωσε και μπορεί να αποδείξει την αλήθεια των λεγόμενών του… πάλι είναι δύσκολο να γίνουν κατανοητά αυτά που λέει από αυτούς που δεν το έχουν ζήσει. Αντί να δοκιμάσουν (οι άλλοι) να το βιώσουν – εφόσον τους ενδιαφέρει και θέλουν να καταβάλουν την ανάλογη προσπάθεια και να διαθέσουν τον απαιτούμενο χρόνο – και να διαπιστώσουν «με τα ίδια τα μάτια τους» την αλήθεια του «λόγου», το συλλαμβάνουν νοητικά ή το «προσπερνούν» σαν αδιάφορο, χωρίς να αποκομίσουν τίποτα… τελικά καθένας «προσλαμβάνει» αυτά που είναι σε «θέση» να προσλάβει κι όχι όλα όσα αληθινά υπάρχουν εκεί έξω.

Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ – κι αυτό το λέμε από εμπειρία – Είναι Μία, Αδιαίρετη, Εδώ, Τώρα, Έξω από τον Χρόνο…

ΣΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ το ΕΙΝΑΙ και το ΜΗΔΕΝ Ταυτίζονται. Όλα Υπάρχουν, Τίποτα Δεν υπάρχει. Με άλλα λόγια το ΑΠΟΛΥΤΟ Είναι η ΔΥΝΑΜΗ, η ΔΕΞΑΜΕΝΗ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ, που ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΔΥΝΑΜΕΙ κι Έρχονται σε «Ύπαρξη» Μόλις Αναζητηθούν Από την ΑΝΤΙΛΗΨΗ.

Όταν το ΑΠΟΛΥΤΟ Θεωρείται σαν ΕΙΝΑΙ τότε Χαρακτηρίζεται σαν ΦΥΣΗ Από ΤΗΝ Οποία «Φύονται» τα Πάντα… Όταν το ΑΠΟΛΥΤΟ «Εκλαμβάνεται» σαν ΜΗΔΕΝ τότε είναι το «ΜΗΔΕΝ» Από Το Οποίο «Δημιουργούνται» τα Πάντα… Και οι δύο απόψεις είναι Σωστές, γιατί σε τελευταία ανάλυση (τα «αντίθετα») λένε το ίδιο πράγμα…

Είναι η ΑΝΤΙΛΗΨΗ (Αυτή) που Εδώ, Τώρα, Ρέει, Συλλαμβάνει, Διακρίνει, Διαχωρίζει, Απομονώνει… Κι Ενώ Όλα Αυτά Συμβαίνουν Εδώ, Τώρα, επειδή η ΑΝΤΙΛΗΨΗ Εκλαμβάνει τις Δραστηριότητές της (όχι σαν Προϊόν της αλλά) σαν «πραγματικές» (και πραγματικότητες), δημιουργεί την Πραγματικότητα της Ύπαρξης, των Κόσμων, της Ατομικότητας (και της Πολλαπλότητας), τις εμπειρίες σε διάφορα πεδία εκδήλωσης, την ίδια την ζωή όπως την βιώνουμε στον υλικό κόσμο…

Έτσι η ΑΝΤΙΛΗΨΗ Εμπλέκεται σε ένα Κόσμο Ψευδαισθήσεων που εξελίσσεται στον δικό του (φανταστικό) χρόνο: Και το Όνειρο ξετυλίγεται… Κι όπως έλεγαν οι παππούδες μας, οι γιαγιάδες μας… Κόκκινη κλωστή δεμένη, στην ανέμη τυλιγμένη, δώσ' της κλώτσο να γυρίσει, παραμύθι ν' αρχινίσει.
.
1) Ενώ Όλα Υπάρχουν (και Δεν υπάρχουν) -στον ΧΩΡΟ ΤΗΣ ΘΕΟΤΗΤΑΣ, ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ, ΤΟΥ ΜΗΔΕΝΟΣ - Ταυτόχρονα, Έξω από την ΚΙΝΗΣΗ, τον Χρόνο… Όλα Εμφανίζονται στην ΑΝΤΙΛΗΨΗ σαν ΚΙΝΗΣΗ, σαν Γίγνεσθαι, Εδώ, Τώρα, στην Στιγμή που Ρέει (στο Παρόν)… κι από την Κίνηση, την Μεταβολή, την Αλλαγή των Σχέσεων ανάμεσα στα Φαινόμενα, δημιουργείται η αντίληψη της εξέλιξης, του χρόνου... και το Όνειρο γίνεται όλο και πιο πραγματικό.
ΠΩΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ η ΑΝΤΙΛΗΨΗ;

2) Η ΑΝΤΙΛΗΨΗ στην Καθαρή Μορφή της Αντιλαμβάνεται το Είναι σαν Ενότητα, Ομοιογένεια, Χωρίς Ιδιότητες. Μια Αγνή Παρουσία Όπου Υπάρχει Μόνη, Μια Αιώνια Κατάσταση που Ρέει, Πάντα Ζωντανή, Πάντα Νέα, Χωρίς να Αλλοιώνεται, (κι Όπου δεν έχουν αναδυθεί ή «έχουν ξεπερασθεί», διακρίσεις, διαχωρισμοί… Όπου δεν υπάρχει υποκείμενο-αντικείμενο…).

3) Σε Ένα Δεύτερο Επίπεδο – μια Δευτερογενή Δραστηριότητα, που Βασίζεται στο Έδαφος της Ομοιογενούς Ενότητας – Αναδύονται οι Διακρίσεις, χωρίς όμως να γίνονται Διαχωρισμός. Μια Ενιαία Αντίληψη Όπου Όλα Διακρίνονται, αλλά Όλα Ενώνονται με Άρρηκτους Δεσμούς Ενότητας που Πρακτικά Εκδηλώνονται σαν ΑΛΗΘΙΝΗ ΑΓΑΠΗ που τα Κρατάει Όλα Ενωμένα σε ΕΝΑ. Εδώ τα «Όντα» συμμετέχουν με τον Πυρήνα της Ύπαρξής τους, που Είναι «Εικόνα της Πρωτογενούς Ομοιογένειας», ο Αληθινός Εαυτός, ο Ανώτερος Εαυτός… σε Μια Άρρηκτη Ενότητα με Όλα, σε μια ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΑΓΑΠΗ, που ξεπερνά τις διακρίσεις υποκειμένου, αντικειμένου.

4) Σε μια Τρίτη Κίνησή της (η ΑΝΤΙΛΗΨΗ) «Ενισχύει» τις Διακρίσεις, απομονώνει, υποστασιοποιεί τις Διακρίσεις και φτάνει στον Διαχωρισμό… Έτσι δημιουργείται η Ατομικότητα που έχει σαν αποτέλεσμα -σε παγκόσμια κλίμακα – την πολλαπλότητα.

Ακριβώς αυτή η Δραστηριότητα του Διαχωρισμού(Μέσα στην ΑΝΤΙΛΗΨΗ) είναι ο Νους, η Σκέψη. Ενώ όμως αυτή η Δραστηριότητα στην Φυσική της Λειτουργεία είναι μια Προσωρινή Δραστηριότητα που μπορεί (Κατά Βούληση) να Ανακληθεί και να Επιστρέψουμε στην Ενότητα, οι υπάρξεις «παρασύρονται» κι «ενισχύουν» αυτή την αντίληψη και μονιμοποιούν τον διαχωρισμό.

Θέλουμε να πούμε ότι ο Νους, η Σκέψη, αυτή καθεαυτή, όταν Λειτουργεί και Ρέει Ελεύθερα, Διακρίνει, Διαχωρίζει και πάλι εγκαταλείπει τους διαχωρισμούς για να Ρέει Ελεύθερα, Αποκαλύπτοντας την Ενότητα του Βάθους (όλων των φαινομένων). Αυτή είναι η Φυσική Λειτουργία της Σκέψης… που μπορούμε να Χαρακτηρίσουμε σαν ΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ, ΛΟΓΙΚΗ ΣΚΕΨΗ, ΟΛΟΚΗΡΩΜΕΝΗ ΣΚΕΨΗ…

Όμως οι υπάρξεις δεν αφήνουν την Σκέψη να Ρέει Ελεύθερα αλλά αρπάζονται από τις αντιλήψεις, μονιμοποιούν τις αντιλήψεις και τις εμπειρίες. Κι έτσι η Σκέψη από Ρέουσα Ελεύθερα Διαδικασία, Διάκρισης, Διαχωρισμού κι Επανένωσης, γίνεται μόνιμη διαχωριστική δραστηριότητα… γίνεται η σκέψη, η συμβολική σκέψη των εννοιών (δηλαδή των απολιθωμένων διανοημάτων), η εννοιολογική δραστηριότητα. Αυτό το είδος της Σκέψης είναι μια Παρεκτροπή από την ΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ (την ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΗ ΣΚΕΨΗ), μια σχιζοφρενική εμμονή σε πράγματα που «δεν είναι» αλλά «φαίνονται», μια αρρώστια και μια πτώση. Με αυτή την «έννοια» η Σκέψη είναι κάτι κακό γιατί βυθίζει τις υπάρξεις σε ένα φανταστικό κόσμο σταθερών πραγμάτων, σε ένα κόσμο όπου εκλαμβάνονται σαν πραγματικές οι αντιλήψεις (δηλαδή οι δραστηριότητες της ΑΝΤΙΛΗΨΗΣ), σε ένα κόσμο ψευδαισθήσεων.

5) Σε ένα Κατώτερο Επίπεδο – μια Επιπλέον Δραστηριότητα της ΑΝΤΙΛΗΨΗΣ – η ΑΝΤΙΛΗΨΗ προσκολλάται σε όσα θεωρεί «σταθερά πράγματα» και σιγά-σιγά συσσωρεύει έλξεις, απωθήσεις, αδιαφορία… δηλαδή συναισθήματα, δημιουργώντας τον «ψυχικό» (συναισθηματικό, συγκινησιακό) κόσμο. Κι Ενώ, στην πραγματικότητα, όλα τα φαινόμενα ενώνονται, είναι αλληλένδετα, καλά, κακά, όλα προϊόντα της εξέλιξης, της ζωής, οι υπάρξεις τα διαχωρίζουν, προσκολλώνται σε ό,τι θεωρούν καλό και προσπαθούν να αποφύγουν ό,τι θεωρούν κακό.

6) Σε ένα ακόμα πιο Εξωτερικό Επίπεδο η ΑΝΤΙΛΗΨΗ συλλαμβάνει όχι το Ενιαίο Πεδίο των Φαινομένων, όπου όλα τα φαινόμενα είναι «συμπυκνώσεις» του Πεδίου κι είναι Αλληλένδετα (Όλα Αλληλένδετα), προσωρινές, φθαρτές, συμπυκνώσεις, οράματα, που εμφανίζονται και σβήνουν μετά στο Παγκόσμιο Ενεργειακό Πεδίο… αλλά συλλαμβάνει (λανθασμένα) τις συμπυκνώσεις του Πεδίου σαν «ξεχωριστά ανεξάρτητα πράγματα»…

Έτσι, Ενώ η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ, Ενώ η ΑΝΤΙΛΗΨΗ στην Φυσική Λειτουργεία της Αντιλαμβάνεται Μία Και Μοναδική Πραγματικότητα (όπου όλα είναι «πνευματικά» και «υλικά» ταυτόχρονα, γιατί στα Πλαίσια της Μιας Ουσίας, δεν έχουν νόημα οι διακρίσεις, πνευματικό, υλικό) και δεν υφίστανται πραγματικές διακρίσεις σε Πεδία, Κόσμους, ζωές… με τις Δραστηριότητές της (η ΑΝΤΙΛΗΨΗ) Βυθίζεται στον Κόσμο του Γίγνεσθαι και στην Εμπειρία της Ύπαρξης, στο Βίωμα της Ατομικότητας, της Ζωής στους Κόσμους (τον νοητικό, τον αστρικό κόσμο και) στην περιπέτεια της ζωής στην γη.

Κι όσο (η ΑΝΤΙΛΗΨΗ) το Κάνει Ορθά – όσο δηλαδή Κατανοεί ότι Όλα είναι Αντιλήψεις, Δραστηριότητες, Φαινόμενα – Ελέγχει την Δράση της και δεν παρασύρεται στο «Όνειρο». Με αυτή την «έννοια» Αντιλαμβάνεται την Ενότητα των Πάντων. Υπάρχει, Σκέπτεται, διαχωρίζει κι ενώνει. Προσκολλάται κι εγκαταλείπει φυσιολογικά. Βλέπει ξεχωριστά πράγματα και αντιλαμβάνεται την Ενότητά τους με το Όλο… Η ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΦΥΣΙΚΑ, Ενωτικά, Λογικά, Ισορροπημένα, Με Υγιή Τρόπο. Μια ΤΕΤΟΙΑ ΑΝΤΙΛΗΨΗ δεν έχει Εμπόδια και Βιώνει την Ζωή (το Γίγνεσθαι) με Ορθό Τρόπο… ΟΠΟΥ ΚΙ ΑΝ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ.

Αλλά οι υπάρξεις (οι άνθρωποι) δεν λειτουργούν έτσι. Δεν Αντιλαμβάνονται την Ενότητα της Ύπαρξης. Η Σκέψη τους δεν είναι Λογική, από Ρέουσα Ελεύθερα (διαχωρίζοντας κι ενοποιώντας) γίνεται διαχωριστική, συμβολική σκέψη εννοιών… Προσκολλώνται έντονα στα «αντικείμενα». Και βιώνουν την εξωτερική ζωή κατακομματιασμένη, κι είναι σε πόλεμο με όλα (αφού δεν Βλέπουν την Υπάρχουσα Ενότητα αλλά βλέπουν μόνον την «απομόνωση» των πραγμάτων.

Τελικά – αυτό που θέλουμε να πούμε είναι ότι Ενώ η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ, είναι η ΑΝΤΙΛΗΨΗ – όταν Λειτουργεί Λανθασμένα – που διακρίνει, διαχωρίζει, ζυγίζει, απομονώνει… Όλη Αυτή η Εμπειρία είναι απλά μια λανθασμένη δραστηριότητα.

Απλά Πρέπει να Κατανοηθεί και να Διορθωθεί η Λανθασμένη Δράση μας, ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ.

Αυτός είναι ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ, ο Δρόμος που μας Αποκαλύπτει την Ενότητα της Ύπαρξης, που μας Οδηγεί στην Συμμετοχή στην ΑΠΕΡΙΟΡΙΣΤΗ ΥΠΑΡΞΗ, που μας Φέρνει στην ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, στον ΘΕΟ (όπως θέλουν και Το Ονομάζουν οι άνθρωποι).

ΤΟΣΟ ΦΥΣΙΚΑ, ΤΟΣΟ ΑΠΛΑ, ΤΟΣΟ ΕΥΚΟΛΑ!

Κι όλα αυτά που λέμε δεν είναι μια Ωραία Θεωρία. Είναι Κάτι που Ζούμε, που Έχουμε Δοκιμάσει, που Μπορούμε να Περιγράψουμε (στις εξωτερικές δραστηριότητες και στις εσωτερικές εμπειρίες) και Προκαλούμε οποιονδήποτε να δοκιμάσει. Πρέπει κάποιος να έχει προσωπική εμπειρία για να διαπιστώσει αν κάτι είναι αληθινό ή όχι –και να έχει εξαντλήσει κάθε ανθρώπινη δυνατότητα. Όταν δεν το κάνει ή το κάνει λανθασμένα έχει δικαίωμα «λόγου»; Αλλά στην «Γιορτή των Τρελών» - όπως έχουν καταντήσει την ζωή σε αυτόν τον έρημο πλανήτη, που όσο κι αν ψάχνει κάποιος από «έξω» δεν πρόκειται να τον βρει μέσα στο Απέραντο Σύμπαν – ο καθένας κάνει και λέει ό,τι θέλει..

Αλλά είναι «Κάποιοι» που δεν βρίσκουν πια κανένα ενδιαφέρον στις «γιορτές των τρελών»…
προτιμούν τα «βουνά», τα δάση, τα ήσυχα μέρη, που δεν μολύνουν οι άνθρωποι, την ΣΙΩΠΗ, την ΓΑΛΗΝΗ, ΤΟ ΑΠΕΡΑΝΤΟ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ.

Οι άνθρωποι είναι ανόητοι. Νομίζουν πως μπορούν να Αποφύγουν ή να Κρύψουν την ΑΛΗΘΕΙΑ… Προσπαθούν να Κρύψουν τον ΗΛΙΟ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ με τα χέρια τους…