Ο φόβος δεν σου εξηγεί, παρεξηγεί τα λόγια μου κι εσύ νομίζεις πως καταλαβαίνεις. Αν αγαπάς ή εμένα ή εσένα, δεν αγαπάς καθόλου. Αν αγαπάς κάποιους και κάποιους άλλους όχι, δεν έχεις κατανοήσει την αγάπη. Αν ακόμα κατηγορείς, δεν έχεις βρει. Αν δεν έχεις όραμα, ακόμα δεν ζεις με σκοπό. Αν δεν βλέπεις παντού το νόημα, δεν αντιλαμβάνεσαι καθαρά. Και αυτοί είναι οι λόγοι που επιλέξαμε να βρισκόμαστε εδώ!
Τι είναι αυτό το "αγαπώ τον εαυτό μου" που πιπιλάνε όλοι αλλά ούτε κι εσύ καταλαβαίνεις; Σκέψου μόνος σου, δες τη ζωή σου, βρες το λόγο για να ζεις, αποδεσμεύσου από όλα και όλους για να το κάνεις. Έπειτα, μπορείς να προσφέρεις σε όλους και σε όλα, με διάκριση, ισότιμα και πηγαία: σε αρμονία με το Είναι σου.
Εγώ και ο καθένας μας έχει τη δική του πορεία, τον δικό του αγώνα, έναν ατομικό κόσμο και νου. Αν/όταν καταφέρνουμε να συναντιόμαστε, καλώς, και ΑΥΤΟ είναι το ζητούμενο. Αλλά δεν συναντιόμαστε ποτέ ουσιαστικά, για διάρκεια και δημιουργικά, νομίζοντας πως μπορούμε να υπερπηδήσουμε το πρώτο.
Εστιάζεσαι πεισματικά εξωτερικά, προσπαθώντας να διορθώσεις αυτό που κάνεις, κρίνοντας και κατηγορώντας αυτό που οι άλλοι κάνουν, πιστεύοντας ότι αν «τα πράγματα ήταν διαφορετικά», «αν άλλαζες τις συνήθειές σου» ή «αν είχες τις κατάλληλες ευκαιρίες/τους κατάλληλους ανθρώπους δίπλα σου/μια άλλη δουλειά/μια άλλη ζωή», «αν ήταν διαφορετικός ο κόσμος», «αν υπήρχε άλλη κυβέρνηση» κλπ, κλπ, θα μπορούσες να κάνεις πολλά.
Και όλα αυτά τα «αν» είναι η ίδια η φυλακή σου. Γιατί η ζωή σου είναι εδώ, είναι τώρα και είναι ακριβώς όπως πρέπει να είναι. Για να μπορέσεις εσύ να δεις, να αρχίσεις να σκέφτεσαι διαφορετικά, να καταλάβεις πως όλα, ναι όλα, τα δημιουργείς εσύ και όλοι μαζί. Κάτι που δεν κατανοείς ακόμα γιατί φαίνονται αντίθετα και ξεχωριστά.
Το μόνο που είναι εναντίον σου, χωρίς να το αντιλαμβάνεσαι είναι ο ίδιος ο ΤΡΟΠΟΣ σκέψης σου. Δεν το καταλαβαίνεις…
Όχι, δεν πρέπει να αλλάζεις τις σκέψεις σου, αλλά τον ΤΡΟΠΟ που σκέφτεσαι. Αυτό είναι το δυσκολότερο γιατί ούτε γνωρίζεις το ΠΩΣ σκέφτεσαι, ούτε επομένως και πώς να το αλλάξεις αυτό.
Δεν πρέπει να αλλάξεις τις πεποιθήσεις σου (που νομίζεις πως γνωρίζεις), μόνο να τις αντιληφθείς, να τις παραδεχτείς, να αφαιρέσεις τη δύναμη που τους έχεις δώσει να λειτουργούν ανεξάρτητα και αθέατα από σένα.
Δεν πρέπει να αλλάξεις παράταξη, θρησκεία, σύντροφο, δουλειά, συνήθειες. Αλλά πρέπει να καταλάβεις γιατί επέλεξε/υιοθέτησες αυτά.
Δεν πρέπει να "αλλάξεις" τον εαυτό σου, να τον γνωρίσεις, να τον τιμήσεις και να αναδείξεις αυτό που ΕΙΣΑΙ!
Είναι πιο εύκολο θαρρείς, να φεύγεις, να αλλάζεις, να μετακινείσαι και να πλανιέσαι, ψάχνοντας, χωρίς να γνωρίζεις και τι ακριβώς ψάχνεις, πού ακριβώς ζητάς να πας. Γνωρίζεις πως θέλεις να απαλλαγείς, να μην είσαι άρρωστος, να μην είσαι θλιμμένος, να μην είσαι μόνος, να μην αισθάνεσαι μόνιμα αυτή την απερίγραπτη έλλειψη, το εσωτερικό κενό και την αποξένωση. Αλλά, χωρίς να γνωρίζεις και τι ακριβώς ψάχνεις, πού ακριβώς ζητάς να πας.
Δες όμως ότι αυτό που συνεχίζεις να κάνεις, όλα όσα προσπαθείς να ενισχύεις, όλα όσα αλλάζεις, ακόμα δεν σου έχουν προσφέρει, αυτό που τα πιο τρελά σου όνειρα, σού επιβεβαιώνουν πως υπάρχει!
Και συνεχίζεις με το ίδιο μοτίβο, με όλους τους ίδιους τρόπους, γιατί πιστεύεις πως "ακόμα λίγο, στην επόμενη γωνία, τον επόμενο χρόνο, με την επόμενη κυβέρνηση, στην επόμενη σχέση, στην κατάκτηση της νέας δουλειάς, στην επόμενη σου επιτυχία, θα βρεις"!
Αλλά λείπει η σύνθεση, λείπει η ουσιαστική παρατήρηση, λείπουν πολλά, που θα σε φέρουν πάλι εδώ, πάλι στο ίδιο σημείο, του ίδιου κύκλου, να αναρωτιέσαι, να προσπαθείς, να ψάχνεις, να αναλώνεσαι, να σπαταλάς και να αμφιβάλλεις… Μέχρι να αποφασίσεις να παραμείνεις, να ζητήσεις, να σταματήσεις να τρέχεις, να αντιληφθείς, πως όλα όσα μπορείς/θέλεις/ βρίσκονται πολύ πιο κοντά σου απ' όσο φανταζόσουν ποτέ!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου