Ο Νίτσε έλεγε ότι η ζωή ενός ανθρώπου δεν είναι φτιαγμένη από ευτυχισμένες περιόδους αλλά από ευτυχισμένες στιγμές. Από στιγμές. Τίποτα άλλο. Απλά στιγμές, που έρχονται και φεύγουν.Και είναι εκείνες οι στιγμές που δίνουν φως στη ζωή μας. Φως στο σκοτάδι της ψυχής μας. Στο σκοτάδι που μόνοι μας βυθιζόμαστε. Δε ζούμε για το τώρα. Ζούμε για το αύριο προσπαθώντας να κλείσουμε πληγές του παρελθόντος. Πληγές που μας άφησαν άλλοι άνθρωποι.
Κάποιες φορές, όταν είμαστε ευτυχισμένοι, τις νιώθουμε να κλείνουν σιγά σιγά. Νιώθουμε σαν κάποιος να κολλάει τα κομμάτια μας, αργά και προσεκτικά. Νιώθουμε πάλι ζωντανοί. Αν όμως μας πληγώσουν πάλι, συσχετίζουμε τις καινούριες πληγές με τις παλιές. Κι αυτές γίνονται ένα και μας πονούν ακόμη περισσότερο, γιατί είναι διπλές. Και το μόνο που κάνουμε είναι να πέφτουμε σε έναν συναισθηματικό λήθαργο.
Προσπαθούμε να κοιμίσουμε αυτό που μας πονάει, προσπαθούμε να κάνουμε σαν να μην συνέβη ποτέ. Προσπαθούμε να ξεχάσουμε, μα στην ουσία δε ξεχνάμε, απλώς θάβουμε βαθιά στη μνήμη μας αυτό που μας πονάει. Βαθιά, μέχρι να έρθει η επόμενη πληγή και να ανασύρει και την προηγούμενη.
Δε ξέρω γιατί το κάνουμε αυτό. Γιατί όποτε πληγωνόμαστε από κάποιον, πρέπει να φέρνουμε στην επιφάνεια και τον πόνο που μας προκάλεσαν άλλοι;
Στιγμές και καταστάσεις που πιστεύαμε ότι είχαμε ξεχάσει και ότι είχαμε λύσει, τώρα να μας πονούν ξανά και ξανά.
Και χάνουμε την ζωή μας. Καθόμαστε και αναλύουμε καταστάσεις, συμπεριφορές, λόγια και χάνουμε την ουσία.
Η ουσία είναι ότι είμαστε ζωντανοί. Και ότι κάθε μέρα είναι μια καινούρια αρχή, είναι στο χέρι μας να μη θυμίζει σε τίποτα την παλιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου