Ἡ δὲ θεῆς ἀνὰ νηὸν ἐπῴχετο παρθένος Ἡρὼμαρμαρυγὴν χαρίεσσαν ἀπαστράπτουσα προσώπου
οἷά τε λευκοπάρῃος ἐπαντέλλουσα Σελήνη.
ἄκρα δὲ χιονέης φοινίσσετο κύκλα παρειῆς
ὡς ῥόδον ἐκ καλύκων διδυμόχροον. ἦ τάχα φαίης
60 Ἡροῦς ἐν μελέεσσι ῥόδων λειμῶνα φανῆναι·
χροιὴ γὰρ μελέων ἐρυθαίνετο, νισσομένης δὲ
καὶ ῥόδα λευκοχίτωνος ὑπὸ σφυρὰ λάμπετο κούρης.
πολλαὶ δ᾽ ἐκ μελέων χάριτες ῥέον. οἱ δὲ παλαιοὶ
τρεῖς Χάριτας ψεύσαντο πεφυκέναι· εἷς δέ τις Ἡροῦς
65 ὀφθαλμὸς γελόων ἑκατὸν Χαρίτεσσι τεθήλει.
ἀτρεκέως ἱέρειαν ἐπάξιον εὕρατο Κύπρις.
Ὣς ἡ μὲν περὶ πολλὸν ἀριστεύουσα γυναικῶν,
Κύπριδος ἀρήτειρα, νέη διεφαίνετο Κύπρις.
δύσατο δ᾽ ἠιθέων ἁπαλὰς φρένας οὐδέ τις αὐτῶν
70 ἦεν, ὃς οὐ μενέαινεν ἔχειν ὁμοδέμνιον Ἡρώ.
ἡ δ᾽ ἄρα, καλλιθέμεθλον ὅπῃ κατὰ νηὸν ἀλᾶτο,
ἑσπόμενον νόον εἶχε καὶ ὄμματα καὶ φρένας ἀνδρῶν.
καί τις ἐν ἠιθέοισιν ἐθαύμασε καὶ φάτο μῦθον·
«καὶ Σπάρτης ἐπέβην, Λακεδαίμονος ἔδρακον ἄστρον,
75 ἧχι μόθον καὶ ἄεθλον ἀκούομεν ἀγλαϊάων·
τοίην δ᾽ οὔ ποτ᾽ ὄπωπα νέην ἰδανήν θ᾽ ἁπαλήν τε.
ἦ τάχα Κύπρις ἔχει Χαρίτων μίαν ὁπλοτεράων.
παπταίνων ἐμόγησα, κόρον δ᾽ οὐχ εὗρον ὀπωπῆς.
αὐτίκα τεθναίην λεχέων ἐπιβήμενος Ἡροῦς.
80 οὐκ ἂν ἐγὼ κατ᾽ Ὄλυμπον ἐφιμείρω θεὸς εἶναι
ἡμετέρην παράκοιτιν ἔχων ἐνὶ δώμασιν Ἡρώ.
εἰ δέ μοι οὐκ ἐπέοικε τεὴν ἱέρειαν ἀφάσσειν,
τοίην μοι, Κυθέρεια, νέην παράκοιτιν ὀπάσσαις.»
τοῖα μὲν ἠιθέων τις ἐφώνεεν. ἄλλοτε δ᾽ ἄλλος
85 ἕλκος ὑποκλέπτων ἐπεμήνατο κάλλεϊ κούρης.
***
Και νά σου και στην εκκλησιάν η κόρη Ηρώ προβάλλει
κι άστραψε φως η όψη της η τρισχαριτωμένη,καθώς την λευκοπρόσωπη Σελήνη που προβαίνει·και τα χιονάτα μάγουλα εροδοκοκκινίζανσα ρόδο, σαν τριαντάφυλλον, ακράνοικτο και δίχρο·60και θα ᾽λεγες πως ροδωνιά στα μέλη της εφάνητι ρόδιζε το χρώμα της και στο περπάτημά τηςοι φτέρνες ρόδ᾽ ανέφαιναν της ασπροφόρας κόρης·και μύριες χάρες έτρεχαν απ᾽ όλα της τα μέλη·τι ψέματα είπαν οι παλαιοί πως τρεις οι Χάρες είναι·65κάθε της μάτι γελαστό κι εκατό χάρες μέσα!Η Αφροδίτη ταιριαστή λειτούργισσά της ήβρε.Έτσι ο ανθός της ομορφιάς, το παίνεμα της νιότης,της Αφροδίτης καλογριά, άλλη Αφροδίτη εφάνη·κι εχώθη στων παλληκαριών τες άπραγες καρδιές τους·70και ποιός δεν μυριορέγετο γυναίκα να την έχει;Όπου κινάει στην εκκλησιά την καλοθεμελιούσαν,καρδιές και μάτια των ανδρών και νους ακολουθούσαν.Κι ένας μικρός κι ελεύθερος εθαύμαζε κι ελάλει·«Και μες στην Σπάρτην έκαμα τρεις χρόνους και τρεις μήνες75που πανηγύρι ακούομε των ομορφιών πως είναι,μα τέτοια νια δεν έχω δει, δε γνώρισα ποτέ μου.Καμιάν από τες Χάριτες η Αφροδίτη θα ᾽χει·να καμαρώνω απόστασα, μα χορτασιά δεν ήβρα·Καλέ, ας πεθάνω μονομιάς, καθώς την αγκαλιάσω.80Μη σώσω κι αν θέλω θεός στον Όλυμπο εγώ να ᾽μαιγυναίκα μου άμα την Ηρώ την έχω στην αυλή μου.Μ᾽ αφού δικήν σου καλογριά δεν γίνεται ν᾽ αγγίσω,Παφίτισσά μου, τέτοιαν νια σύντροφο χάρισέ μου».Αυτά ένας μικρός τα ᾽λεγε· κι άλλοθεν άλλος πάλι85εκαρδιοσφάζετο άλαλος από τες ομορφιές της.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου