Η απληστία είναι πράγματι γνώρισμα της ανθρώπινης συμπεριφοράς και καμιά φορά, της συμπεριφοράς των ζώων: ο λύκος όταν µπει σε αφύλαχτο µαντρί µπορεί να πνίξει δεκάδες πρόβατα για να φάει στο τέλος μονάχα ένα. Ο Σοπενχάουερ έλεγε ότι η συσσώρευση πλούτου και αγαθών δεν έχει τέλος και γι΄ αυτό δεν προσφέρει αληθινή ικανοποίηση. Ο πλούτος είναι σαν το νερό της θάλασσας. Όσο περισσότερο πίνουμε, τόσο πιο πολύ διψάµε.Το γεγονός αυτό επιβεβαιώνεται από τη μυθολογία και την ιστορία. Ο γνωστός μύθος του βασιλιά Μίδα αποτελεί το κατεξοχήν παράδειγμα της επιθυμίας του ανθρώπου για συσσώρευση πλούτου. Ο Μίδας ήταν γνωστός αρχικά για τα πλούτη του και τη σοφία του. Σταδιακά όμως ο χαρακτήρας του άλλαξε και ο βασιλιάς έγινε μανιώδης λάτρης του χρυσού. Όταν λοιπόν ο Θεός Διόνυσος για να τον ευχαριστήσει -επειδή έφερε κοντά του έναν προστατευόμενό του, τον Σιληνό- υποσχέθηκε να του εκπληρώσει οποιαδήποτε επιθυµία, ο Μίδας χωρίς δεύτερη σκέψη ζήτησε από τον θεό το περίφημο «χρυσό άγγιγμα»: οτιδήποτε άγγιζε να γίνεται ατόφιο χρυσάφι. Ωστόσο, αν και η επιθυµία του εκπληρώθηκε, ο Μίδας διαπίστωσε το λάθος του: ακόµη και η τροφή του μετατρεπόταν σε χρυσό. Μετανιωμένος, και κινδινεύοντας να πεθάνει από πείνα και δίψα. παρακάλεσε το Διόνυσο να τον απαλλάξει από αυτό το χάρισµα.
Αλλά και η ιστορία του βασιλιά της Λυδίας Κροίσου, ξακουστού στην αρχαιότητα για τον πλούτο και τη δύναμή του, επιβεβαιώνει τις δυσάρεστες συνέπειες της ανθρώπινης απληστίας. Ο Κροίσος δεν άκουσε τον Σόλωνα που του μιλούσε για την αρετή του μέσου δρόμου αλλά προτίμησε τον χρησμό των ιερέων του Απόλλωνα: «Αν επιτεθείς θα καταστρέψεις ένα µεγάλο βασίλειο». Ο Κροίσος άκουσε την χρησµό και επιτέθηκε στον βασιλέα των Περσών, τον Κύρο, με σκοπό να αυξήσει κι άλλο την περιουσία του. Και, πράγµατι, ένα μεγάλο βασίλειο καταστράφηκε όπως ακριβώς είχε προβλέψει ο χρησµός, μόνο που αυτό το βασίλειο δεν ήταν του Κύρου, αλλά το δικό του.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου