Τα «είδη» της αγάπης: μια λανθασμένη άποψη

Δεν νομίζω ότι μπορεί να γίνει ταξινόμηση, ή ότι υπάρχουν διαφορετικές κατηγορίες αγάπης που καθορίζονται από το είδος της σχέσης: σ’ αγαπώ σαν φίλο, σ’ αγαπώ σαν αδελφό, σαν ξάδελφο, σαν θείο, σαν γάτο… σαν αντικείμενο.

Θα κάνω μια γενική ομολογία: Αυτό το ζήτημα για τα διαφορετικά είδη αγάπης το επινόησε η γενιά μου, πάνω κάτω πριν από σαράντα ή πενήντα χρόνια. Πιο πριν δεν υπήρχε.

Ζούμε μιλώντας για τα συναισθήματά μας και αξιολογώντας τα ανάλογα με το είδος της αγάπης που νιώθουμε… Και βέβαια, σε πείσμα δικό μας αλλά και των ηθών και εθίμων, δεν είναι έτσι τα πράγματα.

Η αγάπη είναι αγάπη. Αυτό που αλλάζει είναι η σχέση, κι αυτή είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια σημασιολογική διαφορά.

Μπορεί να είναι ότι εκτός από το γεγονός ότι σ’ αγαπάω, νιώθω να με ελκύεις σεξουαλικά, ότι επιπλέον θέλω να ζήσω μαζί σου ή να μοιραστούμε την υπόλοιπη ζωή μας, να κάνουμε παιδιά και άλλα πολλά. Η αγάπη είναι, όμως, που θα κρατήσει τον σύντροφο.

Μπορεί να είναι ότι σ’ αγαπάω και επιπλέον, έχουμε κοινή ιστορία, έχουμε χιούμορ που μας φέρνει κοντά, γελάμε με τα ίδια πράγματα, είμαστε κολλητοί, εμπιστευόμαστε ο ένας τον άλλον και είσαι το αφτί που θέλω να ακούει τα προβλήματά μου. Άρα, είσαι ο φίλος ή η φίλη μου.

Για μένα, υπάρχει Ο ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ ΤΡΟΠΟΣ ν’ αγαπώ και ο ΔΙΚΟΣ ΣΟΥ ΤΡΟΠΟΣ ν’ αγαπάς. Βέβαια, υπάρχουν διαφορετικές σχέσεις. Αν σ’ αγαπάω, θα αλλάξει η σχέση μου μαζί σου ανάλογα με τα άλλα πράγματα που προσθέτουμε στην αγάπη. Όμως, επιμένω: δεν υπάρχουν διαφορετικά είδη αγάπης.

Σε τελική ανάλυση, η αγάπη είναι πάντοτε η ίδια. Καλώς ή κακώς, ο τρόπος μου ν’ αγαπώ είναι πάντοτε μοναδικός και ιδιαίτερος.

Αν ξέρω ν’ αγαπώ τους άλλους ελεύθερα και δημιουργικά, αγαπώ δημιουργικά κι ελεύθερα ολόκληρο τον κόσμο.

Αν ζηλεύω τους φίλους μου, ζηλεύω και τη γυναίκα μου και το παιδί μου.

Αν αγαπώ ασφυκτικά, όσο πιο πολύ αγαπώ κάποιον, τόσο πιο πολύ τον πνίγω… και τόσο περισσότερο τον καταπιέζω αν είμαι καταπιεστικός.

Κι αν έχω μάθει ν’ αγαπώ σωστά, όσο περισσότερο αγαπώ, τόσο καλύτερα και πιο σωστά θα το κάνω.

Φυσικά, αυτό δημιουργεί προβλήματα. Αν έλεγα στη σύντροφό μου ότι την αγαπώ με τον ίδιο τρόπο που αγαπώ την μαμά ή τη φίλη μου, αυτό θα δημιουργούσε σίγουρα ανησυχία και στις τρεις. Άδικα όμως θ’ ανησυχούσαν, γιατί αυτή είναι η αλήθεια.

Αγαπώ τη μαμά, τη γυναίκα και τη φίλη μου με τη μοναδική αγάπη που μπορώ να νιώθω: τη δική μου αγάπη. Όμως, να τι γίνεται: με τη μαμά, τη γυναίκα και τη φίλη μου μας ενώνουν, επιπλέον, διαφορετικά πράγματα, και αυτό είναι που κάνει τη σχέση και ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΕΚΦΡΑΣΗΣ ΤΩΝ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ ΜΟΥ να διαφέρουν από πρόσωπο σε πρόσωπο.

Τα συναισθήματα αλλάζουν μόνο σε ένταση. Μπορώ ν’ αγαπώ τόσο ώστε να φτάσω σ’ αυτό που είπαμε ότι είναι η αγάπη: να χαίρομαι που υπάρχεις, ανεξάρτητα αν είσαι μαζί μου ή όχι.