Νὺξ ἦν, εὖτε μάλιστα βαρυπνείοντες ἀῆται310 χειμερίαις πνοιῇσιν ἀκοντίζοντες ἰωὰς
ἀθρόον ἐμπίπτουσιν ἐπὶ ῥηγμῖνι θαλάσσης.
καὶ τότε δὴ Λείανδρος ἐθήμονος ἐλπίδι νύμφης
δυσκελάδων πεφόρητο θαλασσαίων ἐπὶ νώτων.
ἤδη κύματι κῦμα κυλίνδετο, σύγχυτο δ᾽ ὕδωρ,
315 αἰθέρι μίσγετο πόντος, ἀνέγρετο πάντοθεν ἠχὴ
μαρναμένων ἀνέμων. Ζεφύρῳ δ᾽ ἀντέπνεεν εὖρος
καὶ νότος εἰς βορέην μεγάλας ἐφέηκεν ἀπειλάς·
καὶ κτύπος ἦν ἀλίαστος ἐρισμαράγοιο θαλάσσης.
αἰνοπαθὴς δὲ Λέανδρος ἀκηλήτοις ἐνὶ δίναις
320 πολλάκι μὲν λιτάνευε θαλασσαίην Ἀφροδίτην,
πολλάκι δ᾽ αὐτὸν ἄνακτα Ποσειδάωνα θαλάσσης,
Ἀτθίδος οὐ βορέην ἀμνήμονα κάλλιπε νύμφης.
ἀλλά οἱ οὔ τις ἄρηγεν, Ἔρως δ᾽ οὐκ ἤρκεσε Μοίρας.
πάντοθι δ᾽ ἀγρομένοιο δυσάντεϊ κύματος ὁλκῷ
325 τυπτόμενος πεφόρητο. ποδῶν δὲ οἱ ὤκλασεν ὁρμὴ
καὶ σθένος ἦν ἀνόνητον ἀκοιμήτων παλαμάων.
πολλὴ δ᾽ αὐτόματος χύσις ὕδατος ἔρρεε λαιμῷ
καὶ ποτὸν ἀχρήιστον ἀμαιμακέτου πίεν ἅλμης.
καὶ δὴ λύχνον ἄπιστον ἀπέσβεσε πικρὸς ἀήτης
330 καὶ ψυχὴν καὶ ἔρωτα πολυτλήτοιο Λεάνδρου.
333Ἡ δ᾽ ἔτι δηθύνοντος ἐπαγρύπνοισιν ὀπωπαῖς
ἵστατο κυμαίνουσα πολυκλαύτοισι μερίμναις.
335 ἤλυθε δ᾽ ἠριγένεια καὶ οὐκ ἴδε νυμφίον Ἡρώ.
πάντοθι δ᾽ ὄμμα τίταινεν ἐς εὐρέα νῶτα θαλάσσης,
εἴ που ἐσαθρήσειεν ἀλωόμενον παρακοίτην
λύχνου σβεννυμένοιο. παρὰ κρηπῖδα δὲ πύργου
δρυπτόμενον σπιλάδεσσιν ὅτ᾽ ἔδρακε νεκρὸν ἀκοίτην,
340 δαιδαλέον ῥήξασα περὶ στήθεσσι χιτῶνα
ῥοιζηδὸν προκάρηνος ἀπ᾽ ἠλιβάτου πέσε πύργου.
κὰδ δ᾽ Ἡρὼ τέθνηκε σὺν ὀλλυμένῳ παρακοίτῃ.
ἀλλήλων δ᾽ ἀπόναντο καὶ ἐν πυμάτῳ περ ὀλέθρῳ.
***
Νύκτα ητον, που οι αέρηδες χειρότερα μανίζουν310και πιο φυσούν και πιο κτυπούν και πιότερο δριμύζουνκι απάνω στ᾽ ακροθάλασσα μαζί σύγκρατοι πέφτουν.Τότε κι ο Λέανδρος να βρει την ακριβή του νύφη,με τον γιαλό τον άπονο φρικτά χαροπαλεύει.Τότε πηδούσε το νερό, κύμα στο κύμα εκύλα315κι ο ουρανός κι η θάλασσα τότε γινήκαν ένα·κι από παντού σηκώθη αχός που μάχονται οι ανέμοι,ο Εύρος με τον Ζέφυρο, με τον Βορράν ο Νότος·και δώσ᾽ του κτύπος άπαυτος της βροντοκυματούσας.Ο Λέανδρος βαρύπαθος ανάμεσα στο ρέμα320πολλές φορές παρακαλεί την θαλασσαφροδίτη,πολλές φορές τον βασιλιά, που ορίζει τα πελάγη·δεν ξέχασε και τον Βορρά, τον νιο τον διωγματάρη.Μα δεν εβόηθησε κανείς και δεν έφθασε ο Έρωςνα τόνε σώσει· από παντού το φουσκωμένο κύμα325τον έδερνε, τον έπαιρνε, του σύντριβε τα πόδια·και των χεριών του η δύναμη ασάλευτη πιον ήτον.Έξαφνα εχύθη και νερό καμπόσο στον λαιμό του,κι ήπιε ποτόν ανώφελο, ποτόν άρμη γεμάτο,κι άνεμος έσβησε πικρός τον άπιστο τον λύχνο330και την ψυχή και αγάπη του του θλιβερού Λεάνδρου.333Εκείνη όσό ᾽βλεπε ν᾽ αργεί μ᾽ ολάγρυπνα τα μάτιαέστεκε, κι απ᾽ τες έννοιες της σαν κύμα έδερνε ο νους της.335Ήρθ᾽ η Αυγούλα, μόν᾽ η Ηρώ δεν είδε τον καλό της!και πάντοθ᾽ έριχνε ματιές στης θάλασσας τα πλάτιαμήπως και δει τον άνδρα της να παραδέρνει κάπου,αφότου ο λύχνος έσβησε. Μόν᾽ άμα ομπρός στον μώλοτου πύργου τον είδε νεκρό στα βράχη να κτυπιέται,340εξέσκισε το κεντητό χιτώνι της στα στήθηκι ερίχθη κατακεφαλής από τον όρθιο πύργοκι απάνω απέθαν᾽ η Ηρώ στον άψυχό της άνδρα,κι απόμειναν αγκαλιαστά και τα δυο λείψανά τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου