ΤΟ ΧΑΣΜΑ

Ίσως ο πιο απροσδιόριστος χώρος για να εισέλθουν τα ανθρώπινα όντα είναι το χάσμα ανάμεσα στις σκέψεις μας. Συνήθως μένουμε σε μια σκέψη, μέχρι να πάρει την θέση της μια άλλη, αφήνοντας πολύ λίγο χώρο αχρησιμοποίητο. Τα διαστήματα μεταξύ των σκέψεων μας είναι σύντομα, και σπάνια αναρωτιέται κανείς πώς θα ήταν αν είχε λιγότερες σκέψεις, ή τι θα βρίσκαμε στο κενό μεταξύ τους. Αλλά το παράδοξο είναι προφανές. Να σκεφτόμαστε πώς θα ήταν να είμαστε στο κενό ανάμεσα στις σκέψεις μας ... είναι ακριβώς μια άλλη σκέψη. Αντί να επεκτείνουμε αυτό το διάστημα μεταξύ, προχωράμε σε άλλες σκέψεις. Έτσι, γιατί θα πρέπει να ασχοληθούμε με την είσοδο στο άπιαστο κενό; Επειδή τα πάντα αναδύονται από το κενό.

Παίρνουμε μια ιδέα του γιατί το χάσμα ανάμεσα στις σκέψεις μας είναι μια τέτοιας ζωτικής σημασίας ιδέα να κατανοήσουμε, και ναι, να μπαίνουμε σε τακτική βάση, όταν λάβουμε υπόψη τα εξής: Η θέση του «κανένα πράγμα» είναι το μέρος από όπου όλα όσα είναι «κάποιο πράγμα» προέρχονται. Χρειαζόμαστε το κενό του τίποτα, προκειμένου να δημιουργηθεί κάτι. Ως παράδειγμα, εξετάστε κάθε ήχο που μπορεί να κάνετε. Από πού προέρχεται; Το κενό, τη σιωπή, την κενότητα. Χωρίς κενό, θα υπάρχει θόρυβος όλη την ώρα.

«Είναι η σιωπή ανάμεσα στις νότες που κάνει τη μουσική» είναι μια αρχαία Zen παρατήρηση, η οποία αποσαφηνίζει την ιδέα αυτή. Φανταστείτε, αν μπορείτε, μουσική χωρίς παύσεις ή σιωπηλά διαστήματα. Χωρίς τις παύσεις για τη σιωπή, η μουσική θα ήταν μια απείρως μεγάλη νότα θορύβου. Αυτό που ονομάζουμε μουσική θα ήταν αδύνατο. Αυτό ισχύει για όλη τη δημιουργία, συμπεριλαμβανομένου του κόσμου που θέλετε να δημιουργήσετε για τον εαυτό σας. Η ίδια η δημιουργικότητα είναι μια λειτουργία του χάσματος. Η απόδειξη γι' αυτό είναι ακριβώς μπροστά σας.

Για παράδειγμα, όταν κοιτάζω έξω από το παράθυρο, βλέπω ένα ψηλό φοίνικα που δεν υπήρχε πριν από δέκα χρόνια. Από πού προήλθε; Από ένα σπόρο. Και από πού προήλθε ο σπόρος; Ένα ηλεκτρόνιο ή ένα υποατομικό κουάρκ. Και πού ξεκίνησε το κουάρκ; Το χάσμα. Το κενό. Τη σιωπή. Παρατηρώ ένα κτίριο που κάποτε ήταν άδειος χώρος. Η προέλευσή του; Στο μυαλό ενός ανθρώπου. Στη σιωπή του χάσματος μεταξύ στοχαστικών, δημιουργικών σκέψεων. Παρακολουθώ ένα κοριτσάκι να παίζει έξω. Ποιά είναι η αρχή της; Ο σπόρος, το αυγό. Ναι, αλλά, τελικά, είναι η καθαρή ενέργεια που είναι η δημιουργική δύναμη στο εσωτερικό των πολύ μικρών σωματιδίων, από τα οποία όλα όσα μπορούν να παρατηρηθούν είναι δυνατόν να παρατηρηθούν.

«Aυτό που βλέπεται, δεν έχει προέλθει από αυτό που παρουσιάζεται». Όχι, πράγματι, προέρχεται από την κενότητα, το κενό, το χώρο στο μεταξύ. Στη σιωπή ανάμεσα στις σκέψεις μας, βρίσκουμε τις δυνατότητες της δημιουργικής ιδιοφυΐας και την πνευματική επίγνωση που μας διαφεύγουν όταν παραμένουμε προσηλωμένοι μόνο στις σκέψεις μας που τρέχουν.

Σκεφτείτε τις σκέψεις ως πράγματα, τα οποία χρειάζονται τη σιωπή μεταξύ τους για να προσελκύσουν και να πραγματοποιήσουν νέες μορφές. Δύο τούβλα δεν μπορούν να στερεωθούν μεταξύ τους για να σχηματίσουν ένα τοίχο χωρίς κάποιο χώρο για λάσπη. Η ίδια η λάσπη αποτελείται από σωματίδια, τα οποία απαιτούν κενό χώρο για να τους επιτρέψει να γίνουν. Οι σκέψεις μας είναι το ίδιο. Απαιτούν μια παύση μεταξύ τους για να δώσουν ζωή σε αυτό που αντιπροσωπεύουν ξεχωριστά. Αυτή είναι η διαφορά, και είναι ένας χώρος που μας επιτρέπει να οικοδομήσουμε, να δημιουργήσουμε, να φανταστούμε, και εκδηλώσουμε όλα αυτά που είμαστε σε θέση να δημιουργήσουμε με τις σκέψεις αυτές.

Είναι ένα μέρος εκστατικής ειρήνης και ηρεμίας. Είναι ένας τόπος που οι αρχαίοι στην Άπω Ανατολή ονόμαζαν το Τάο, και ήταν προσεκτικοί στο να διευκρινίσουν ότι το Τάο που μπορεί να περιγραφεί, δεν είναι το Τάο. Δεν μπορώ να περιγράψω το χάσμα. Γιατί; Διότι για να το κάνω σημαίνει ότι αφήνω το χάσμα και επανέρχομαι σε αυτό που είναι είτε στο πίσω μέρος του ή μπροστά του. Γνωρίζω την ευτυχία που νιώθω όταν είμαι στο κενό, αλλά τη στιγμή που συλλογίζομαι αυτή την ευτυχία, είμαι έξω από το κενό.