τὸν δ᾽ εἷλεν ἄχος κραδίαν, ξεί- [στρ. γ]να τέ νιν πλᾶξεν μέριμνα·
δοίαξε δὲ φάσγανον ἄμ-
φακες ἐν στέρνοισι πᾶξαι.
ἀλλά νιν αἰχμοφώροι
90μύθοισί τε μειλιχίοις
καὶ βίᾳ χειρῶν κάτεχον.
τρισκαίδεκα μὲν τελέους
μῆνας κατὰ δάσκιον ἠλύκταζον ὕλαν
φεῦγών τε κατ᾽ Ἀρκαδίαν
95μηλοτρώφον· ἀλλ᾽ ὅτε δὴ
Λοῦσον ποτὶ καλλιρώαν πατὴρ ἵκανεν,
ἔνθεν χρώα νιψάμενος φοι-
νικοκ[ραδέμνο]ιο Λατοῦς
κίκλῃ[σκε θύγατρ]α βοῶπιν [αντ. γ]
100χεῖρας ἀντείνων πρὸς αὐγὰς
ἱππώκεος ἀελίου,
τέκνα δυστάνοιο λύσσας
πάρφρονος ἐξαγαγεῖν·
«θύσω δέ τοι εἴκοσι βοῦς
105ἄζυγας φοινικώτριχας.»
τοῦ δ᾽ ἔκλυ᾽ ἀριστοπάτρα
θηροσκώπος εὐχομένου· πιθοῦσα δ᾽ Ἥραν
παῦσεν καλυκοστεφάνους
κούρας μανιᾶν ἀθέων·
110 ταὶ δ᾽ αὐτίκα οἱ τέμενος βωμών τε τεῦχον,
χραῖνών τέ μιν αἵματι μήλων
καὶ χοροὺς ἵσταν γυναικῶν.
ἔνθεν καὶ ἀρηϊφίλοις [επωδ. γ]
ἄνδρεσσιν ‹ἐς› ἱπποτρώφον πώλιν Ἀχαιοῖς
115 ἕσπεο· σὺν δὲ τύχᾳ
ναίεις Μεταπώντιον, ὦ
χρυσέα δέσποινα λαῶν·
ἄλσος τέ τοι ἱμερώεν
Κάσαν παρ᾽ εὔυδρον †πρώγο-
120 νοι ἑσσάμενοι† Πριάμοι᾽ ἐπεὶ χρώνῳ
βουλαῖσι θεῶν μακάρων
πέρσαν πώλιν εὐκτιμέναν
χαλκοθωράκων μετ᾽ Ἀτρειδᾶν. δικαίας
ὅστις ἔχει φρένας, εὑ-
125ρήσει σὺν ἅπαντι χρώνῳ
μυρίας ἀλκὰς Ἀχαιῶν
***
Του γονιού την καρδιά σπάραξε η λύπη, [στρ. γ]παράξενη έγνοια μπήκε μες στο νουκαι δίκοπο μαχαίριμελέτησε στο στήθος του να μπήξει·μα οι δορυφόροι90με λόγια μαλακά τον συγκρατούσανή και με το στανιό. Οι τρελές κοπέλεςαλήτευαν σωστούς δεκατρείς μήνεςστο λόγγο το βαθίσκιωτο,και στην προβατοθρόφα γητην Αρκαδία τριγύριζαν.Έφτασε τέλος ο γονιόςκοντά στο Λούσο ποταμό· παίρνει νερό απ᾽ το ρέματ᾽ όμορφο εκείνο, νίβεται, και προς του αρματοδρόμουήλιου τη λάμψη υψώνοντας τα χέρια δέηση κάνει·τη γελαδόματη Άρτεμη ικετεύει,
κόρη κυράς κρεμεζομαντιλούσας, [αντ. γ]100απ᾽ την καταραμένη αυτή μανία,που τα μυαλά ταράζει,τα δύστυχα παιδιά του να λυτρώσει.«Και είκοσι βόδιαθυσία εγώ, θεά, θα σου προσφέρω,κοκκίνηδες, και που άζευτα είναι ακόμα.»Η θυγατέρα του ύψιστου πατέρα,η αγριμοφόνισσα θεά,άκουσε αυτή την προσευχή·κάνει της Ήρας την καρδιάκι απ᾽ τη μανία την άθεη110τις νέες γιατρεύει· τότε αυτές, οι ανθοστεφανωμένες,γρήγορα για την Άρτεμη μετόχι ξεχωρίζουν,στήνουν βωμό, τον βάφουνε με αίμα πολλών προβάτωνκαι γυναικείους χορούς για κείνη ορίζουν.
Απ᾽ τον τόπο αυτόν κατόπι, [επωδ. γ]ω χρυσή λαών αφέντρα,σε μια πόλη αλογοθρόφαπολεμόχαρους συνόδεψες Αχαιούς·ναι, στο Μεταπόντιομένεις τώρα, κι η ευτυχία εδρεύει εκεί·πλάι στα ωραία νερά του Κάσαάλσος έκαμαν για σε λαχταριστόοι λαμπροί αρχηγοί γυρνώντας απ᾽ την Τροία·120με τους γιους τους χαλκαρμάτωτους του Ατρέαείχαν πάει κι αυτοί και πάτησαν το κάστροτο καλόχτιστο του Πρίαμου με καιρό,των μακάριων όταν τ᾽ όρισε η βουλή.Όποιος δίκια και σωστά να κρίνει θέλει,μες στο πέρασμα όλων θά βρει των καιρώνχίλιες μύριες των Αχαιών αντραγαθίες.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου