Η αμφίεση πρέπει να ταιριάζει με την περίσταση, κι όχι πάντα με τα κέφια μας!

Κι αυτό δεν είναι σύμβαση. Είναι αυτογνωσία κι επίγνωση.

Είναι  ένα μυστικό καλά φυλαγμένο, που οι μαμάδες με αγάπη και στοργή το ψιθυρίζουν τρυφερά, ενώ κρατάνε τα παιδάκια τους στην αγκαλιά τους, σαν  τα ντύνουνε και τα ετοιμάζουνε να βγούνε έξω, στον κόσμο.

Με φροντίδα τα ετοιμάζουν για την κάθε τους εμφάνιση. Και τα συμβουλεύουν πώς να στέκονται, πως να παρουσιάζονται, στο σχολείο, στη γιορτή. Και σε μια κοινωνική εκδήλωση, ανάλογα με την τελετή, τον τιμώμενο, τον προσκεκλημένο, το γεγονός και την σημασία του. Ακόμα, κι ανάλογα με την σημασία της συνάντησης και της παρουσίας, για το παρόν και το μέλλον.

Θα μου πείτε πως ετούτα είναι παλαιϊκά πράματα, και πως σήμερα δεν δίνουμε τόση σημασία στο ντύσιμο και στην εμφάνιση, γιατί η ζωή τρέχει πιο γρήγορα. Γιατί οι άνθρωποι έχουνε άλλα στο μυαλό τους, πιο δύσκολα πράματα να κάνουνε, έχουνε μεγαλύτερες αγωνίες. Όμως δεν έτσι ακριβώς. Και δεν είναι πλήρως αυτή η αλήθεια. Όλοι μας κοιτάμε κάπως, τον καθένα που έχουμε απέναντί μας και μας μιλάει, ή μας ζητάει κάτι, ή περιμένει κάτι από εμάς, ή εμείς από αυτόν! Και συχνά διαπιστώνουμε πίσω από το κάθε ύφος, ακόμη και το ενδυματολογικό, υπολανθάνει ένα ήθος! Σπάνια αποδεικνύεται άσχετο το ύφος, προς το ήθος!

Οι μάνες σήμερα, συνήθως, είναι και  οι ίδιες επαγγελματίες, κι έχουνε να ασχοληθούνε με τόσα πολλά που αφορούν και την δική τους εμφάνιση, κι όχι μόνο την ενδυμασία! [Είναι τόσα πολλά που χρειάζεται η εμφάνιση μιας γυναίκας! Από πού ν' αρχίσεις! Αλλ' ας μην ξεσκεπάζουμε μυστικά σωματικής γοητείας και ομορφιάς, γιατί υπάρχει κίνδυνος να καταρρεύσει το πλανερό μυστήριο!] Μας διαφεύγει ωστόσο, πως το πιο μεγάλο μυστικό της γυναικείας γοητείας είναι η ωριμότητα. Και ωριμότητα δεν είναι η ηλικία, είναι η σαρκωμένη συναίσθηση του καθήκοντος και του προσωπικού χρέους. Είναι το ξόδεμα της αγάπης για όσα η καρδιά μας χτυπάει. Κι ετούτα, λαμποκοπάνε στον ήλιο της  αγάπης αυτής, «πληρωμένα» κι ολοκληρωμένα μέσα στη φροντίδα. Κι εμείς λαμποκοπάμε όπως το κερί, που φωτίζει, καθώς λιώνει.

Έτσι είναι και τα παιδιά. Σαν είναι με αγάπη φροντισμένα, έχουνε μπεί σ' ένα δρόμο αγάπης και ειλικρινούς προσήνειας. Κι έτσι, αγαπημένα και αγαπώντα, λαμποκοπάνε πληρότητα και διάθεση προσφοράς και αλληλεγγύης. Γιατί μέσα σ' αυτό μεγαλώσανε. Έτσι είναι πιο φυσικό, και πιο εύκολο να προοδεύουνε, να συνεργάζονται με τους άλλους, να δημιουργούνε φιλίες και σχέσεις, προσωπικές, αλληλέγγυες, μακρές και δυνατές. Κι αν σε κάποιες από αυτές λαθέψουνε, πράγμα φυσικό και συνηθισμένο, δεν πληγώνονται ούτε απελπίζονται μέχρι θανάτου, γιατί η ανθρώπινη φύση είναι τρωτή, φθαρτή, έωλη κι ευμετάβολη στον καιρό και στις διάφορες συνθήκες της εποχής. Ο άνθρωπος πρέπει να συγχωρεί και να πορεύεται μαθαίνοντας, κι είναι πιο δημιουργικό να συγχωρείς και να γίνεσαι καλύτερος, από το να διαγράφεις και να μαυρίζει η ψυχή σου.

Γιατί, τότε, η καρδιά γίνεται σαν ένα μονοπάτι θλιβερό, και σκοτισμένη διαβαίνει την ζωή της μονάχη. Σαν μην είναι τούτο το κακό από μόνο του αρκετό, η πονεμένη καρδιά το δείχνει και στα μικρά της και τα βάζει κι εκείνα να περάσουνε την ζωή τους μέσα από αυτό. Κι αντί να φροντίσουμε την ψυχή του παιδιού, στην αγάπη και στο φώς, την παρακινούμε να ξεπεράσει τους άλλους, να κοροϊδέψει τους άλλους, να εναντιωθεί στους άλλους, να επιβληθεί στους άλλους! Να αντιπαρατεθεί με όλους τους άλλους! Περιφρονώντας τους τρόπους, την κοσμιότητα, την ευπρέπεια, την αξιοπρέπεια, την αλληλεγγύη, την γενναιότητα, την συμμετοχή. Την επιείκεια που χρειάζεται κάποια στιγμή ο καθένας μας, στα ολισθήματά του! Για να τα λιγοστέψει, για να τα συναισθανθεί και για να γίνει καλύτερος, από την αγάπη και την συγγνώμη των άλλων.

Τί μαρτύριο είναι ένας αγώνας για την διαφοροποίηση και την υπεροχή! Ένας αγώνας, που είναι πάντα ατελεύτητος, κι εκείνες πάντοτε άπιαστες! Και πόσο αδιέξοδη είναι η διαρκής αντιπαράθεση! Χωρίς καμμιά ψυχική συνάντηση, χωρίς ανάπαυλα, χωρίς γιορτή. Χωρίς ψυχική ειρήνη.

Ένα παιδί μακριά από την στοργική μητρική αγκαλιά είναι μέσα στην  αγκαλιά μιας σαρκοβόρου τηλοψίας,  μιας κομματικής σειρήνας,  ενός πληρωμένου κι άγνωστου πλάνου αναστάτωσης. Μόδα, και κάθε είδους συρμοί, πολιτικές επιδιώξεις και συνωμοσίες. Εγκληματικά σχέδια, σε βάρος προσώπων, οικονομιών, πολιτικών, λαών και χωρών. Κι εκείνο, μονάχο,  κατευθυνόμενο όργανο και θύμα. Κι όσο η αγαπημένη κι αγαπητική μητρική αγκαλιά είναι ιατρείο και θεραπευτήριο, τόσο η έλλειψή της καθρεφτίζεται στην αδιάγνωστη συμπεριφορά του παιδιού. Την ανεξερεύνητη διάθεση και την απρόβλεπτη αντίδραση. Στην αντικοινωνικότητά του και στην αντίδρασή του προς κάθε συντεταγμένο με την ζωή πράγμα.

Στους καιρούς μας τα πράγματα έχουνε αλλάξει πολύ. Δεν είναι μονάχα που οι μάνες δεν έχουνε τον καιρό να συμβουλέψουνε τα παιδιά τους, παρά για ελάχιστα πράγματα. Είναι που κι αυτά σήμερα δεν τις ακούνε καθόλου τέτοιες συμβουλές. Η διαπαιδαγώγηση έχει ξεφύγει από το ρόλο της μάνας. Όλο και περισσότερες μαμάδες την αρνούνται τούτη την ευθύνη, γιατί «θέλουν κι οι ίδιες να ζήσουνε», έχουνε κι οι ίδιες «δικαιώματα»! Βρίθουνε πια τα αρνητικά παραδείγματα που ακολουθούνε τα «αδέσποτα» παιδιά «απελευθερωμένων» μανάδων. Αυτά που θα βρούνε «αφ' εαυτού τους» το δρόμο της ζωής τους, επειδή οι μαμάδες τους (υποχωρώντας σε ένα ψευτοδίλημμα ελευθερίας της προσωπικότητας) δεν θέλουν να τα «καταπιέσουν» βάζοντάς τα οι ίδιες στο δρόμο που εκείνες πιστεύουν για σωστό.

Βλέπετε, η προσωπικότητα απαιτεί το σεβασμό της! Αυτό πρέπει να το παραδεχτούμε! Αλλά πρέπει να αναρωτηθούμε ποιός πρέπει να σέβεται ποιόν, και τί σημαίνει αυτό;

Ας πούμε έτσι στα πρόχειρα, ότι ο σεβασμός, προϋποθέτει, αυτός που εκδηλώνει τον σεβασμό του να έχει την ικανότητα να ανταποκριθεί  (με θετικές ή αρνητικές ενέργειες) σε υποχρεώσεις και να ικανοποιήσει ανάγκες ή/και να μην υπερβεί κατά ανεπίτρεπτο τρόπο κάποια όρια εξουσίας. [Πόσο γενικά κι αόριστα, θα μου πείτε. Κι εγώ θα σας απαντήσω: πόσο αυτονόητα και αυστηρώς προαπαιτούμενα σε κάθε μας συνεργασία και συνύπαρξη!]

• Το ότι ο γονιός σέβεται το παιδί του, σημαίνει πως ανταποκρίνεται σε ό,τι αυτό έχει (υλική ή ψυχική) ανάγκη, εκπεφρασμένη ή απλώς -καθ' οιονδήποτε τόπο- αντιληπτή ή νοουμένη. Για το άμεσο παρόν αλλά και για την ζωή του ολόκληρη. Και θα έλεγα πως η «αυτονόμηση του παιδιού χάριν της ελευθερίας του και της προσωπικότητάς του», δεν δείχνει σεβασμό προς το παιδί. Δείχνει ακριβώς το αντίθετο! Δείχνει αδιαφορία προς αυτό, κι εγκατάλειψή του σ' έναν κόσμο αφιλόξενο. Γητευτή κι εκμεταλλευτή. 

• Ο σεβασμός των γονιών, των γερόντων και των δασκάλων μας, είναι ένα είδος τιμής που οφείλουμε σε όλους αυτούς που έδωσαν κάτι από την ζωή τους για όλους εμάς, πραγματικά ή συμβολικά. Με την φροντίδα, το παράδειγμα ή την αλησμόνητη, μεγάλης ωφέλειας ή αξίας διδαχή τους. Ο σεβασμός των αρχόντων υποδηλώνει σεβασμό προς τους εκπροσώπους των θεσμών, και καρτερούμε οι θεσμοί μας να ειναι αξιοσέβαστοι, να υπάρχουν και να δρούν υπεράνω μικροτήτων και ταπεινοτήτων. 

• Όσο για τον σεβασμό των ανώτερων και των αρχόντων προς τους ενδεείς  και τους αρχομένους, αυτός υποστασιάζει την αξία του προσώπου των ανώτερων μόνον αν τα πρόσωπα αυτά αντιλαμβάνονται πλήρως τις ευθύνες τους προς τις ανάγκες των κατβτέρων (αδυνάτων ή/και αρχομένων). Η αξία της προσωπικότητας του ανώτερου και του άρχοντα ολοκληρώνεται όταν είναι διάχυτη, προφανής και αποτελεσματική μαζί με την αντίληψη και η ικανότητά του να ανταποκρίνεται στις ανάγκες των αδυνάτων και των πολιτών, τις τύχες και την καθημερινή ζωή των οποίων  διαχειρίζεται και διευθετεί με τις αποφάσεις του.

Αυτά τα ολίγα περί του σεβασμού! Σεβασμός δεν επιδεικνύεται αν δεν συντρέχει φροντίδα, ευθύνη, τιμή, αξία, ικανότητα, κι ανταπόκριση, κατά περίπτωση!

Το γεγονός πως σήμερα βλέπουμε να ψεύδονται -αλληλοαναιρούμενοι αυτοστιγμεί- στις πολιτικές τους εξαγγελίες οι πολιτικοί μας, ή να (βρίσκονται στους χώρους εργασίας και να) εργάζονται, θεσμικά πρόσωπα και κρατικοί υπάλληλοι με ένδυμα παραλίας, η με φορέματα που λίγο απέχουν πλέον από την ελαφρότητα που έχουν τα εσώρουχα, ή πως σε κάθε δημόσια παρουσία κι εκδήλωση ακόμη και θεσμικών εκπροσώπων, βλέπουμε ανθρώπους με αναιδείς, προκλητικούς κι αταίριαστους τρόπους ή αποκαλυπτικά ενδύματα, ως εάν η πολιτική ζωή είναι ιδιωτική υπόθεση, ή είναι επίδειξη μόδας ή  διοργάνωση ανάδειξης καλλονών, δείχνει καθαρά πως έχουμε χάσει το μπούσουλα, ακόμη και για τα στοιχειώδη!

Πώς γίνεται να βρεθεί τρόπος να ασχοληθούμε με τα σοβαρά πράγματα, όταν το ήθος μας καθρεφτίζεται σε ένα  (ενδυματολογικό ή γενικώτερο) απαράδεκτο ύφος;