Για χρόνια συμβαίνουν διάφορα πράγματα γύρω σου…Καταστάσεις χρόνιες ή ακόμα και στιγμιαία γεγονότα που σε δυσκολεύουν και εσύ πνίγεσαι. Βιώνεις τόσο έντονα συναισθήματα που πολλές φορές σε κατακλύζουν και παγώνεις, αλλά εσύ επιλέγεις την σιωπή. Μια σιωπή που ταυτόχρονα δημιουργεί ασφάλεια, αλλά και σε πνίγει. Δεν ξέρεις όμως τι το διαφορετικό να κάνεις, οπότε επιλέγεις την πιο οικεία για εσένα λύση, την λύση της απόσπασης προσοχής, μόνο που δεν έχεις καταλάβεις ότι πέφτεις στην παγίδα που εσύ ο ίδιος δημιούργησες.
Διαβάζοντας κανείς τις παραπάνω γραμμές, ίσως αναρωτηθεί γιατί η απόσπαση προσοχής μπορεί να είναι μια παγίδα.
Η απόσπαση προσοχής είναι μια οικεία τεχνική που μας ακολουθεί από τα παιδικά μας χρόνια, τότε που οι γονείς μας με στόχο πάντα να μας φροντίσουν και να απαλύνουν τον πόνο μας όταν κάτι συνέβαινε που μας δημιουργούσε έντονα αρνητικά συναισθήματα, έστρεφαν την προσοχή μας αλλού.
Ως παιδιά πολλές φορές έχουμε χτυπήσει στην παιδική χαρά και ίσως είχαμε προσπαθήσει να στραφούμε στους γονείς μας για παρηγοριά, ανακούφιση, αλλά και σωματική φροντίδα αν αυτό ήταν απαραίτητο. Η φράση που συνήθως ακολουθούσε αν το χτύπημα μας ήταν κάτι επιπόλαιο ήταν: “Έλα….πώς κάνεις έτσι; Είσαι μεγάλο παιδί πια…δεν είναι τίποτα και πήγαινε να παίξεις.”
Η πρόθεση ήταν πάντα καλή και στόχο είχε να μας φροντίσουν όπως και οι ίδιοι είχαν μάθει να φροντίζονται από τους δικούς τους γονείς. Το μήνυμα όμως που κρυβόταν πίσω από τα λεγόμενα τους και που ουσιαστικά εισπράτταμε ως παιδιά, ήταν ότι δεν πρέπει να μιλάμε για τα συναισθήματα μας, καθώς εφόσον τα τόσο σημαντικά πρόσωπα για εμάς, οι γονείς μας δεν έδιναν χώρο σε αυτά, άρα η πιο “σοφή” λύση είναι να τα κρύβουμε καλά. Τα βιώματα μας σε αυτή την ηλικία συνήθως μας ακολουθούν και τα υιοθετούμε και ως ενήλικες, καθώς μας είναι πολύ οικεία και νιώθουμε προστατευμένοι σε αυτό το μοτίβο. Είμαστε όμως;
Είμαστε προστατευμένοι όταν κρυβόμαστε πίσω “από το δάχτυλο μας”;
Όταν βάζουμε κάτω από το χαλί τις σκέψεις και τα συναισθήματα μας, διατρέχουμε τον κίνδυνο κάποια στιγμή το “χαλί” να μην αντέχει άλλο τη σκόνη και τη βρωμιά και να την αφήσει να ξεχυθεί έξω σαν χείμαρρος και να αλλοιώσει, αν όχι να κατατροπώσει, σχέσεις ζωής, όπως τη σχέση μας με τον σύντροφο μας. Ακόμα και αν όμως το “χαλί” αντέξει τη σκόνη, τότε η σκόνη θα το αλλοιώσει και ενδεχομένως να καταστρέψει μια μεριά του.
Χρέος μας είναι να προστατέψουμε τον εαυτό μας, αλλά και όσους εξαρτώνται από εμάς, όπως είναι τα ανήλικα παιδιά μας, από την αλλοτρίωση του εαυτού μας ή από τον πρόωρο χαμό του, εξαιτίας της ενδεχόμενης εμφάνισης ενός αυτοάνοσου ή μιας θανατηφόρας νόσου.
Ποτέ δεν είναι αργά να μάθουμε το διαφορετικό. Να μάθουμε πώς να εξωτερικεύουμε τις σκέψεις μας ή/και τον θυμό μας, χωρίς ακρότητες και χωρίς να φοβόμαστε ότι τα πάντα θα καταστραφούν αν εκφραστούμε. Ας ξεκινήσουμε με τα πιο απλά και ανώδυνα για να μπορέσουμε να εκφράσουμε και τα πιο σημαντικά στις σχέσεις μας με τους οικείους μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου