Σύμφωνα με την κλασική θεωρία, η Γη θα έπρεπε να καταστραφεί σε 20.000 χρόνια. Ωστόσο, αυτά που στηρίζει το κλασικό μοντέλο, δεν έχουν βάση στην πραγματικότητα. Για να λύσουν το μυστήριο του πυρήνα της Γης, οι επιστήμονες έστρεψαν τα βλέμματα τους στην Σελήνη, το μοναδικό μας δορυφόρο.
Κοιτώντας τον πλανήτη μας από το διάστημα, βλέπουμε μια μικρή μπλε σφαίρα. Κάτω όμως από την επιφάνεια της Γης και τα ωραία της χρώματα, υπάρχει μια «καυτή» μάζα υγρού κράματος νικελίου και σιδήρου, καθώς και στερεός σίδηρος σε διάμετρο σχεδόν 6.000 μιλίων.
Ο εσωτερικός και ο εξωτερικός πυρήνας μαζί, συγκεντρώνουν το ένα τρίτο της συνολικής μάζας της Γης, δημιουργώντας ένα μαγνητικό πεδίο που προστατεύει την ζωή του πλανήτη από τα διάφορα φορτισμένα σωματίδια που προέρχονται από τον Ήλιο.
Ωστόσο, ο πυρήνας της Γης δεν θα μπορούσε να σώσει την ανθρωπότητα από μόνος του. Δίχως την βοήθεια της Σελήνης, ο πλανήτης μας θα είχε (σύντομη) ημερομηνία… λήξης.
Σύμφωνα με έρευνα που δημοσιεύτηκε πρόσφατα στο επιστημονικό περιοδικό Earth and Planetary Science Letters, το φεγγάρι, πέρα από το ομορφότερο κόσμημα του νυχτερινού μας ουρανού, είναι ο λόγος που ζωή μας είναι ακόμα ασφαλής. Παρόλο που βρίσκεται 384.403 χιλιόμετρα μακριά, οι επιστήμονες στηρίζουν πως η βαρυτική έλξη του, ενεργοποιεί το κράμα του σιδήρου στον πυρήνα, διατηρώντας το μαγνητικό πεδίο και προστατεύοντας τη Γη.
Σύμφωνα με την κλασική θεωρία του δυναμό, το γήινο μαγνητικό πεδίο δημιουργείται από την κίνηση των ηλεκτρικά αγώγιμων υγρών στον εξωτερικό πυρήνα της. Ο λιωμένος σιδήρου στον εξωτερικό πυρήνα δημιουργεί ηλεκτρικό ρεύμα, καθώς κινείται, και έτσι παράγεται το μαγνητικό πεδίο. Αν όμως το πεδίο δεν τροφοδοτούνταν συνεχώς, ο Denis Andrault και η ομάδα του, στην έρευνα τους, εκτιμούν ότι η ζωή στην Γη θα εξαφανιζόταν σε περίπου 20.000 χρόνια.
Τι είναι όμως αυτό που συνεχώς μετακινεί τον εξωτερικό πυρήνα του πλανήτη; Σύμφωνα με την κλασική θεωρία, η κίνηση του πυρήνα οφείλεται σε δύο λόγους. Ο πρώτος είναι η περιστροφή της Γης, που ανακατεύει το κράμα στον πυρήνα μέσω του φαινομένου Coriolis. Ο δεύτερος είναι οι ραδιενεργές διασπάσεις, οι οποίες επηρεάζουν την κίνηση του υγρού πυρήνα.
«Ωστόσο αυτό είναι το κλασικό μοντέλο, το οποίο από την δική μας οπτική, απαιτεί μεγάλη ψύξη του πυρήνα μέσα στα 4.3 δισεκατομμύρια έτη ζωής του πλανήτη» τόνισε ο Andrault σε συνέντευξη του στο Discover Maganize.
Ο Andrault με τους συνεργάτες του, κάνοντας υπολογισμούς πάνω στα τωρινά μοντέλα, κατέληξαν πως ο πλανήτης μας θα έπρεπε να ήταν ολοκληρωτικά λιωμένος πριν από 4 δισεκατομμύρια χρόνια, ενώ ο πυρήνας του θα έπρεπε σταδιακά να ψυχρανθεί από τους 12.200 βαθμούς Κελσίου, στην σημερινή θερμοκρασία των 6.800, ώστε να δουλεύει η κλασική θεωρία. Ωστόσο, τα δεδομένα αποδεικνύουν πως η θερμοκρασία του πυρήνα, από τον σχηματισμό της Γης έως σήμερα, έχει πέσει μόλις κατά 540 βαθμούς.
Πώς όμως ο πλανήτης έχει καταφέρει να διατηρήσει την θερμοκρασία του, απέναντι στις προβλέψεις της κλασικής θεωρίας στην φυσική; Αυτό αποτελούσε ένα μυστήριο για τους επιστήμονες. Κάτι άλλο θα έπρεπε να ενεργεί στον πυρήνα τροφοδοτώντας το γεωδυναμό και κρατώντας τα στοιχεία του σε κίνηση.
Το κενό ανάμεσα στις προβλέψεις της κλασικής θεωρίας και τα πραγματικά δεδομένα, κρύβεται στη Σελήνη.
Οπως η βαρύτητα του φεγγαριού «κοπάζει» τις παλίρροιες, έτσι ακριβώς επιδρά και στον εξωτερικό πυρήνα, κυρίως στο στερεό του κομμάτι. Η έρευνα στηρίζει πως η έλξη της Σελήνης εγχέει ισχύ πάνω από 1.000 δισεκατομμυρίων βατ στον πυρήνα της Γης.
Η ισχύ αυτή λειτουγεί, κατά ένα τρόπο, ως ένας βαρυτικός κινητήρας, τροφοδοτώντας το γεωδυναμό και παρέχοντας την ενέργεια για την διατήρηση της θερμοκρασίας στον πυρήνα. Η συνεχής παροχή ενέργειας παράγει την απαραίτητη θερμότητα ώστε να διατηρήσει την ρευστότητα του πυρήνα. Με αυτόν τον τρόπο, το μαγνητικό πεδίο μένει άθικτο και μαζί του, η ζωή μας ασφαλής.
Αυτή είναι η πρώτη έρευνα που αποδεικνύει πως η επίδραση του δορυφόρου μας είναι ζωτικής σημασίας για τον πλανήτη. Κάτι που, εκτός από την Γη, ισχύει και σε άλλους πλανήτες όπως ο Δίας.
Παρόλα αυτά, το φεγγάρι δεν θα είναι πάντα… κοντά μας. Έχει αποδειχτεί πως κάθε χρόνο, η απόσταση μας με την Σελήνη αυξάνεται κατά 38 χιλιοστά. Ωστόσο αυτό δεν θα πρέπει να θεωρείται ανησυχητικό, καθώς θα πρέπει να περάσουν δισεκατομμύρια χρόνια για να προκληθεί κάποιο πρόβλημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου