Ο άνθρωπος θεωρεί τον εαυτό του Κύριο του προσωρινού οχήματος με το οποίο ταξιδεύει άχρονες εποχές πάνω στη γη. Νομίζει ότι παίρνει εκείνος τις αποφάσεις για τις επιλογές του. Πιστεύει ότι το "όνειρο" του το έχει πλάσει με συνείδηση κι επαγρύπνηση. Για έναν περίεργο όμως λόγο όταν τα σχέδια του αποτυγχάνουν πάντα αναζητεί τον φταίχτη κάπου απέναντι του. Φυσιολογικά όμως ο φταίχτης βρίσκεται μέσα του, εκεί που ποτέ δεν έψαξε και θα αργήσει πολύ να ψάξει.
Κάθε φωνή που σπεύδει να αποκριθεί ότι εκείνη είναι ο Εαυτός του, ενδεδυμένη με τέχνη κάτι απ' την δική του θωριά καταφέρνει να διατηρήσει την ύπαρξη της.
Ποια είναι όμως αυτή η φωνή; Ποιοι είναι όλοι αυτοί οι άλλοι εαυτοί που επιθυμούν να πάρουν τον θρόνο του Ενός και γιατί Εκείνος σιωπά;
Ποιος θα απαντήσει σ' αυτές τις ερωτήσεις; Ποιος θα επαληθεύσει τις απαντήσεις;
Όσο πιο γρήγορα αναδυθούν τόσο πιο κάλπικες θα είναι.
Η Φωνής της Αλήθειας δεν προτρέχει, η Φωτιά της δεν καίει τα σωθικά αλλά η Φλόγα της κατακαίει όλα τα επίπλαστα υλικά.
Αργά, σιωπηλά θα αναδυθεί απ την αχλύ των καιρών όταν τα πέπλα που την σκεπάζουν πέσουν ένα-ένα σαν φύλλα φθινοπωρινά κι όμως θα είναι Άνοιξη.
Θα αναδυθεί απ' τα νερά των ωκεανών που οι επιθυμίες πλημμυρίζουν, όταν οι φιγούρες ψεύτικων εαυτών σταματήσουν να καθρεφτίζονται πάνω στα ταραγμένα κύματα της ζωής. Όταν η κοφτερή ματιά μπορέσει ν' αντικρίσει την άσπιλη μορφή της. Αν μπορέσει , όταν μπορέσει τούτη η φθαρτή προσωρινή κακέκτυπη φορεσιά να παραμερίσει την αυλαία του χρόνου.
Όταν αναρωτηθείς ποιος πραγματικά Είσαι μην περιμένεις ποτέ απάντηση.
Περίμενε μέσα στη σιγαλιά της καθημερινότητας σου να νιώσεις το σκίρτημα της Καρδιάς.
Εκεί βρίσκεται ο αιώνιος Θρόνος του Εαυτού σου, εκεί θα ηχήσουν οι σάλπιγγες της δικής σου Αποκάλυψης.
Το μυαλό ξέρει να μιλάει η καρδιά ξέρει να απαντάει, αλλά το θέμα είναι ποιος ρωτάει, αν ελεύθερα περιμένει ή αν προσδοκάει.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου