Φτάνει μόνο η αγάπη;

Αγάπη μόνο.
Όμως τι είναι αγάπη και ποιος ορίζει τι σημαίνει για τον καθένα ;
Ποιος έχει τον ακριβή ορισμό και πως έβγαλε αυτόν τον ορισμό;

Είναι έτσι για όλους ;
Επιτρέπετε να πει όμως κάποιος ότι δεν θεωρεί το συναίσθημα της αγάπης ως μέσω ολοκλήρωσης ;
Αν αποδεχθούμε ότι η αγάπη είναι το υπέρμετρο αγαθό ,το κάνουμε πράξη όντως ;
Όταν κάποιος δεν συμφωνεί με τις δικές μας αξίες ,αν για κάποιον το να ‘χει πολλά χρήματα είναι αυτό που τον κάνει χαρούμενο ή η καριέρα και η επαγγελματική ανάδειξη είναι το πρώτο που θέλει να ‘χει άραγε του επιτρέπεται να το πει ανοιχτά χωρίς να θεωρηθεί φιλοχρήματος κυνικός ή ακόμα και κενός ως άνθρωπος ;

Μήπως αποκλείεται ακόμα και κοινωνικά κάποιες φόρες ;
Ο άνθρωπος λοιπόν που είχε αγάπη αλλά δεν είχε τα απαραίτητα για την επιβίωση του έχει δικαίωμα να μην είναι κυρίαρχο το συναίσθημα αλλά το αποκτήσει τόσα ώστε να απολαύσει αυτά που στερήθηκε ;
Αν ναι τότε γιατί λοιπόν να θεωρείται, κενός , πεζός , ότι είναι δυστυχισμένος αλλά δεν το ξέρει και πολλά τέτοια που συνήθως λέγονται .

Νομίζω ότι είναι σημαντικό να αρχίσουμε να κατανοούμε το γιατί ο καθένας μας είναι διαφορετικός , με διαφορετικές προτεραιότητες ,ανάγκες ακόμα και αξίες ζωής .
Ακόμα ποιο σημαντικό να μπορούμε να αποδεχόμαστε τον άλλον (εκτός και να μας βλάπτει η επαφή μαζί του ) ως έχει γιατί από τις προτεραιότητες που ‘χει ο καθένας μας μαθαίνουμε με κάποιο τρόπο την μικρή του ιστορία και οι ιστορίες των ανθρώπων δεν είναι πάντα χαρωπές , σε μικρούς παραδείσους αγάπης , άνεσης με δικαιώματα και παροχές που ίσως και να θεωρούνται δεδομένα. Η αυθεντικότητα μας αν της επιτρέψουμε να υπάρχει είναι αυτή που κατά την γνώμη μου μας κάνει ξεχωριστούς και ελκυστικούς στους γύρω μας .

Δεν υπάρχει κανένας κανόνας και για τίποτα.
Ο καθένας ζητά αυτό που του έλειψε. Αυτό που δεν μπόρεσε να ‘χει στον βαθμό που θα ήθελε . Αυτό που ίσως στερήθηκε εντελώς ή ακόμα αυτό που του φτάνε και στο τότε και στο σήμερα για να ναι ολοκληρωμένος.
Παιδιά στερημένα από αγάπη , φροντίδα ,αποδοχή θα αναζητήσουν ως ενήλικες την αγάπη και πολλές φόρες όσο αφορά την αποδοχή σε ακραίες μορφές κατά την γνώμη μου όπως το φαινόμενο της μαζοποίησης που ένας από τους πολλούς λόγους είναι και αυτός.
Το πώς βέβαια θα βιώσουν την αγάπη και τι σημαίνει για τον καθένα αγαπώ- αγαπιέμαι είναι ένα πολύ μεγάλο κεφάλαιο .

Το ίδιο θα συμβεί και σε κείνα τα παιδιά που ενηλικιώθηκαν που δεν είχαν τα απαραίτητα για την εκπαίδευση τους , την επιβίωση τους , την άνεση που θα ήθελαν. Το πιο πιθανό είναι αν δεν τα καταφέρουν οι ίδιοι αυτό τους το ανεκπλήρωτο όνειρο να το εναποθέσουν στα παιδιά τους, τα παιδιά αυτά να βάλουν ως προτεραιότητα να κάνουν περιφανούς τους γονείς τους (πράμα πολύ συνηθισμένο αφού τους αγαπούν ) και αυτό να συνεχίζεται για πολλές γενιές.

Από τις προτεραιότητες των ανθρώπων μπορούμε να μάθουμε για τις μικρές τους ιστορίες.
Τις ιστορίες εκείνες που δεν τις ξέρουμε αλλά μας θυμώνουν.
Που δεν μπορούμε να καταλάβουμε και τις απορρίπτουμε.
Που μόνο οποίος συμβαδίζει με τα δικές μας αξίες είναι καλός και αποδεκτός.
Που είναι ανούσιο να έχουν και άλλες ανάγκες και προτεραιότητες οι άνθρωποι έκτος από την αγάπη.
Την δίκη μας αγάπη όμως , όπως την ορίζει η δική μας μικρή ιστορία …