Τι διαφορετικό έχει το πέταγμα του αετού απ’ των άλλων πτηνών που κάνει τον άνθρωπο να το θαυμάζει; Παρόλο που έχει μια υπερήφανη θωριά κι ένα αγέρωχο παράστημα η πραγματική μαγεία δε βρίσκεται στην εξωτερική θέα του φαινομένου.
Το πέταγμα του αετού ξεχωρίζει γιατί δεν γίνεται καθ’ εαυτού για την πράξη ούτε για το ταξίδι που πιθανόν προσφέρει η κίνηση αυτή, με λίγα λόγια δεν είναι ένα απλό μέσο μεταφοράς.
Η ανύψωση σε ανώτερα στρώματα , αυτή η υπεράνω όλων πανοραμική θέα έχει έναν απώτερο σκοπό: Να καταστήσει την υποκειμενική όραση περισσότερο αντικειμενική κι ανεμπόδιστη από τις προσκολλήσεις που υπάρχουν στα χαμηλά στρώματα κι εμποδίζουν τη σφαιρική αντίληψη των πραγμάτων.
Ο αετός με το πέταγμα του απελευθερώνεται απ’ τα ρηχά, χαμηλά κι επιφανειακά στρώματα και καθώς ανυψώνεται παρατηρεί διεξοδικά με τη κοφτερή ματιά του όλο το οπτικό φάσμα που απλώνεται μπροστά του.
Κατόπιν διακρίνει αυτό που επιθυμεί, εστιάζει το οξύ βλέμμα του πάνω σ’ αυτό και εν συνεχεία εφορμά αδίστακτα κι αποφασιστικά δίχως να λογαριάζει εμπόδια κι αποτυχίες.
Το πέταγμα του αετού ξεχωρίζει και για κάτι άλλο: Το ήρεμο στωικό ζύγισμα στον αέρα, μια στιγμιαία ακινησία που μπορεί να διαρκέσει όσο χρειάζεται.
Μια στάση που ίσως να εκληφθεί ως αναποφασιστικότητα ή έλλειψη στόχου αλλά είναι μια στάση εγρήγορσης κι έντονης παρατηρητικότητας που μοιάζει με αδιαφορία αλλά δεν είναι.
Όσο περήφανο κι αν είναι το πέταγμα του αετού ο άνθρωπος δεν έχει να ζηλέψει τίποτε απ’ το υπέροχο αυτό πλάσμα παρά μόνο να ενθυμηθεί καθώς το βλέπει να λικνίζεται αγέρωχο στο αέρα λίγο πριν καταδυθεί με ορμή προς το θύμα του.
Ο άνθρωπος πρέπει να ενθυμηθεί ότι μέσα του υπάρχουν όλες οι εκδηλώσεις της Φύσης, μια απ αυτές είναι κι οι δυνατότητες του Αετού: Ίπταται Υπέρ άνω της Ύλης διατηρεί τον Αυτοέλεγχο του κι Ισορροπεί ανάμεσα σε Γη και Ουρανό.
Επιθυμεί αλλά δεν παρασύρεται Παρατηρεί συνειδητά κι όχι ονειροπολώντας.
Ο άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να πετάξει σαν αετός πάνω απ’ τις καταστάσεις και τα γεγονότα για να αποκτήσει πανοραμική θέα των πραγμάτων.
Να βγει απ’ αυτό που τον περικυκλώνει για να διακρίνει αντικειμενικά που βρισκόταν και ποιες είναι οι αόρατες επιλογές που θα μπορούσε να είχε δει αν δεν ήταν κυκλωμένος απ' τον κουρνιαχτό των συναισθημάτων και της ύλης.
Να γίνει παρατηρητής κι όχι παρατηρούμενος αν κι αυτό μέχρι να φτάσει στο Τέλος θα είναι ένα γεγονός υπό αίρεση καθώς θα παραμείνει παρατηρούμενος παρόλο που όσο ανυψώνεται θα πλησιάζει συνεχώς Αυτόν που τον παρατηρεί.
Μπορούμε να μεταφέρουμε όλα τα παραπάνω στη καθημερινότητα μας καθώς προσπαθούμε να επιλύσουμε τα προβλήματα της ζωής.
Μόνο αν αποκτήσουμε πανοραμική θέα θα κατορθώσουμε να διακρίνουμε την διαδρομή που οδηγεί στον στόχο του προβλήματος.
Μόνο αν ανυψωθούμε για λίγο απ την ύλη θα μπορέσουμε να αποκολληθούμε απ αυτά που δεν μας επιτρέπουν να δούμε καθαρά.
Να παρατηρήσουμε αντικειμενικά μέσα σε έναν κόσμο υποκειμένων που όμως δεν είναι παρά μόνο μια στρεβλή προβολή του αρχέτυπου.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου