Το να βλέπουμε τις προσωπικές μας εμπειρίες με τα ίδια μάτια που κοιτάζουμε τα βιώματα των άλλων, - είναι κάτι που μας καθησυχάζει πολύ και είναι ένα αποτελεσματικό φάρμακο.
Το να βλέπουμε, αντίθετα, και να δεχόμαστε τις εμπειρίες των άλλων, σα να ήταν οι δικές μας - διεκδίκηση μιας φιλοσοφίας του οίκτου -, αυτό θα μας κατάστρεφε στο βάθος, και μάλιστα σε ελάχιστο χρόνο.
Ας δοκιμάσουμε λοιπόν την εμπειρία δίχως να παραλογιζόμαστε περισσότερο.
Εκείνη η πρώτη θεωρία είναι άλλωστε σίγουρα πιο σύμφωνη με τη λογική και με την καλή συνετή θέληση, γιατί κρίνουμε πιο αντικειμενικά την αξία και το νόημα ενός γεγονότος όταν παρουσιάζεται στους άλλους περισσότερο απ’ ότι σε μας: για παράδειγμα, την αξία ενός θανάτου, μιας χρηματικής απώλειας, μιας συκοφαντίας.
Ο οίκτος ως αρχή της πράξης μ’ αυτή την εντολή: «Να υποφέρεις για τον πόνο του άλλου όσο υποφέρει κι ο ίδιος», θα οδηγούσε αντίθετα στην άποψη ότι το εγώ, με την υπερβολή του και με τις παρεκτροπές του, θα έπρεπε να γίνει και η άποψη του άλλου, του πονετικού: έτσι που θα έπρεπε να υποφέρουμε ταυτόχρονα με το εγώ μας και με το εγώ του άλλου, και να επιβαρυνόμαστε εκούσια με μια διπλή απερισκεψία, αντί να ελαφρύνουμε το δικό μας βάρος όσο μπορούμε.
Νίτσε: Αυγή, Σκέψεις για τις ηθικές προλήψεις
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου